اشتباهات دندانپزشکان در کاشت ایمپلنت های دندانی

هیچ کس نمی خواهد ایمپلنت دندانی که دریافت می کند با شکست مواجه شود، اما با این وجود اتفاق می افتد. دلایل زیادی برای شکست ایمپلنت های دندانی وجود دارند و همه آنها تقصیر دندانپزشک نیستند. با این حال، برخی از اشتباهات شایع وجود دارند که دندانپزشکان در قرار دادن ایمپلنت آنها را مرتکب می شوند که منجر به شکست ایمپلنت دندانی می شوند. در تحقیقی که در گفتگو با متخصصان ایمپلنت انجام شده است مشخص شده است که با انجام چه کارهایی می توان در عمل از بروز این مشکلات جلوگیری کرد.

همه ایمپلنت ها با شکست مواجه نمی شوند. اکثر آنها موفق هستند. آنها یکی از بالاترین نرخ های موفقیت را در تمام شاخه دندانپزشکی دارند، حتی موفق تر از پر کردن دندان ها. نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی در ده سال 90 تا 95 درصد است.

تقریباً در هر شرایطی، ایمپلنت بهترین راه برای جایگزینی دندان یا دندان های از دست رفته برای بیماران است. آنها بالاترین میزان موفقیت را در بین هر کاری که در دندانپزشکی انجام می شود دارند، و به همین دلیل، بدیهی است که یکی از انتخاب های بهتر برای بیماران هستند.

ایمپلنت ها همچنین طبیعی ترین حس را دارند، بویژه زمانی که با پروتزهای کامل و پارسیل یا بریج مقایسه می شوند. انتقال این مزایا به بیماران در طول طراحی درمان ضروری است.

در نهایت، دندانپزشک باید مطمئن شود که بیماران مزایای طولانی مدت ایمپلنت های دندانی و اینکه چگونه می توانند زندگی آنها را تغییر دهند را درک می کنند.

تعریف شکست ایمپلنت دندانی

البته این 90 تا 95 درصدی که گفتیم ایمپلنت های موفقی هستند. با این حال، آنهایی که موفق نمی شوند، پنج تا ده درصد دیگر چطور؟ چگونه اطمینان حاصل کنیم که با شکست ایمپلنت، زندگی بیماران را به سمت بهتر شدن و نه بدتر شدن تغییر می دهیم؟

بر اساس مجله ایمپلنت های دندانی، شکست ایمپلنت توسط عوامل متعددی ایجاد می شود، از التهاب اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) گرفته تا عدم وجود اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود) و شکستن ایمپلنت. همچنین، ترومای جراحی، ریز حرکت و بارگذاری بیش از حد می توانند با شکست ایمپلنت های دندانی ارتباط داشته باشند.

شکست ایمپلنت های دندانی به دو دسته زود هنگام و دیر هنگام طبقه بندی می شوند. شکست های زود هنگام در سه ماه نخست پس از قرار دادن ایمپلنت اتفاق می افتند. شکست های دیر هنگام بعد از سه ماه نخست اتفاق می افتند. این شکست های زود هنگام و دیر هنگام بر اساس علت شناسی، پرسنل مسئول، حالت شکست و علل بیولوژیکی به گروه های علتی مختلف تقسیم می شوند.

شکست های زود هنگام ایمپلنت های دندانی:

علت شناسی: خطا در انتخاب ایمپلنت، مشکلات قرار دادن جراحی یا ترمیمی

پرسنل مسئول: عدم تخصص دندانپزشک یا فناوری آزمایشگاهی

حالت شکست: مشکلات در اسئواینتگریشن

علل بیولوژیکی: وجود پری ایمپلنتایتیس

شکست دیر هنگام ایمپلنت های دندانی:

علت شناسی: سایر شرایط سیستمیک بیمار، انتخاب سبک زندگی، یا درمان های پرتو درمانی

پرسنل مسئول: مراقبت ناکافی پس از جراحی توسط بیمار

حالت شکست: مشکلات عملکردی یا فیزیولوژیکی

علل بیولوژیکی: عفونت ناشی از پری ایمپلنتایتیس، اکلوژن تروماتیک، یا اضافه بار

اشتباهات شایع دندانپزشکان در گذاشتن ایمپلنت های دندانی

عوامل زیادی در کنار هم قرار می گیرند که منجر به موفقیت ایمپلنت می شوند. به همین ترتیب، بسیاری از چیزها ممکن است اشتباه پیش بروند که منجر به شکست می شوند.

دندانپزشک تنها بخشی از کل است. با این حال، او اغلب تأثیر قابل توجهی روی موفقیت ایمپلنت های دندانی دارد، چه با انتخاب مورد، درمان ایمپلنت مورد استفاده، یا تجربه کاشت و جراحی.

ما در این مقاله شش اشتباه شایعی که دندانپزشکان در گذاشتن ایمپلنت مرتکب می شوند را برای شما به اشتراک می گذاریم. بهتر از آن، در این مقاله همچنین نحوه اجتناب از آنها را به اشتراک گذاشته ایم.

اشتباه شماره 1

عدم اطمینان از سلامت کافی دهان و عدم تنظیم طرح درمانی بر اساس استخوان موجود.

همه ایمپلنت ها برای داشتن بهترین شانس ممکن برای موفقیت، به استخوان کافی و محیط دهانی سالم نیاز دارند. مهم ترین چیزی که در مورد ایمپلنت ها باید به خاطر بسپارید این است که بیماران برای کاشت ایمپلنت ها باید استخوان و دهان سالمی داشته باشند. اگر در حال پذیرفتن موردی هستید که سلامت استخوان یا دهان او کمتر از حد کافی باشد، باید استراتژی خود را تغییر دهید. دندانپزشکان همچنین باید روش های تقویت استخوان را قبل از قرار دادن ایمپلنت، یا در سناریوهای خاصی که امکان تقویت استخوان در زمان کاشت وجود دارد، آن را در نظر بگیرند. دندانپزشک باید اطمینان حاصل کند که ایمپلنت را با اندازه مناسب انتخاب می کند. به عبارت دیگر، اگر بیمار استخوان کمتری دارد، نباید ایمپلنت بزرگ تری انتخاب کند.

اغلب دندانپزشکان هنگام قرار دادن دندان های ثابت دائمی، در اکثر موارد بیماران دارای بیماری پریودنتال هستند. در صورت وجود ایمپلنت، بار باکتریایی زیاد داخل دهانی می تواند قوس دندانی مقابل را تحت تأثیر قرار دهد و قرار دادن پروتز بر پایه ایمپلنت روی هر دو قوس دندانی توصیه نمی شود. در این موارد، درمان بیماری پریودنتال بسیار مهم است. روند درمان چنین بیمارانی باید به نحوی مرحله بندی شود و هر دو فک باید همزمان درمان شوند. هر زمان که دندان ها و ایمپلنت ها را با هم مخلوط می کنیم، باید اطمینان حاصل کنیم که قبل از کاشت ایمپلنت، بیماری پریودنتال را در حالت ایده ال درمان کرده ایم و سپس قبل از کاشت ایمپلنت، وضعیت را از نزدیک زیر نظر داشته باشیم. در صورتی که تمام دندان های بیمار کشیده شوند، ریشه کن کردن بیماری پریودنتال قبل از قرار دادن ایمپلنت ها حیاتی نیست. کاشت ایمپلنت های دندانی برای قوس دندانی کامل، در این زمینه آزادی عمل بیشتری به شما می دهد.

اشتباه شماره 2

فراموش اصول اکلوژن، با قرار دادن ایمپلنت ها بدون راهنما.

وقتی ایمپلنت را به طور نامناسب قرار می دهید، نه تنها قرار دادن ترمیم روی آن دشوار است، بلکه تمیز نگه داشتن آن در نگهداری طولانی مدت برای بیمار نیز چالش برانگیز خواهد بود. علاوه بر این، ایمپلنت هایی که جای مناسبی ندارند، از نظر بیومکانیک و اکلوژن نیز مشکل دارند.

حتی اگر بتوانید روی ایمپلنتی که در جای نامناسب قرار دارد ترمیم قرار دهید، وضعیت محکمی نخواهد داشت که نیروهای اکلوزال سنگین به خوبی دریافت شوند. شما ممکن است یک شکست ترمیم، شل شدن پیچ، و همه این چیزهایی که ما نمی خواهیم را داشته باشیم.

ایمپلنت هایی که به صورت نامناسب قرار داده می شوند، با اصول اکلوژن تداخل دارند. وقتی گاز می زنید یا بایت خود را می بندید، نیروهای ناشی از اکلوژن از طریق محور دندان طبیعی منتقل می شوند. هنگامی که یک ایمپلنت را جایگزین یک دندان طبیعی می کنید، زاویه ایمپلنت باید یکسان باشد تا آن نیروهای اکلوزال از طریق محور ایمپلنت منتقل شوند. وقتی نیروهای اکلوزال وارد می شوند و آن نیرو می تواند به محور ایمپلنت منتقل شود، همه چیز عالی است. هیچ مشکلی برای ترمیم بوجود نخواهد آمد. با این حال، زمانی که ایمپلنت با محور نیروهای اکلوزال هم راستا نباشد، شاهد شل شدن و شکستگی پیچ و موارد دیگر خواهید بود. حل این مشکلات چالش برانگیز است.

دندانپزشکانی که کاشت ایمپلنت ها را بدون کمک راهنما انجام می دهند، بارها مرتکب این اشتباه شده اند. امروزه، پیدا کردن جای مناسب با جراحی هدایت شده بسیار آسان تر است. وقتی ایمپلنت ها بدون کمک راهنما قرار داده می شود، دندانپزشک فکر می کند که در مسیری برای قرار دادن کامل قرار دارد. سپس، پس از تکمیل، مشاهده می کند که می توانست ایمپلنت را به شکل دیگری زاویه دهد. جراحی هدایت شده ایمپلنت های دندانی، حدس و گمان را از معادله خارج می کند. استفاده از راهنماهای جراحی مبتنی بر فناوری سی تی پرتو مخروطی (CBCT) از تمام این مشکلات زاویه گیری و مشکلات قرارگیری نامناسب ایمپلنت جلوگیری می کند.

اشتباه شماره 3

شروع درمان بدون در نظر گرفتن دندان ها

دندانپزشکان وقتی به گزینه های درمانی نگاه می کنند، باید با در نظر گرفتن دندان ها روند کار را شروع کنند. بسیاری از دندانپزشکان به جای آن ابتدا روی استخوان تمرکز می کنند. علت این است که عنصر جراحی کاشت ایمپلنت برای بیمار و حتی دندانپزشک می تواند دلهره آور باشد، به همین دلیل تمرکز به آنجا معطوف می شود.

مردم در مورد جراحی مضطرب هستند، بنابراین زمان زیادی را صرف بررسی استخوان و برنامه ریزی برای نحوه قرار دادن ایمپلنت در بهترین استخوان می کنند. اما، ممکن است بهترین مکان برای دندان نباشد. بعداً، ما از دورتر به بررسی آم می پردازیم تا بفهمیم چگونه می توانیم آن را به صورتی درآوریم که کار کند. برعکس این هم می تواند باشد. کاشت ایمپلنت به جای آنکه بر اساس عمل جراحی پیش برود، باید از طریق پروتز هدایت شود.

ما ابتدا باید بدانیم که دندان کجا قرار می گیرد، و سپس ایمپلنت را در موقعیتی قرار دهیم که بتواند از آن دندان حمایت کند. گاهی اوقات درون استخوان موجود قرار می گیرد. گاهی اوقات باید استخوان را اصلاح کنیم تا بتوانیم ایمپلنت را به موقعیتی قابل ترمیم برسانیم.

دندانپزشکان باید از دندان به پایین برای کیس برنامه ریزی کنند، و زمانی که در مرحله طراحی نمی توانند 5/1 میلی متر استخوان در اطراف ایمپلنت قرار دهند، باید از مواد پیوند استخوان استفاده کنند.

شروع با در نظر گرفتن دندان، به این معنا است که ابتدا تعیین کنید که دندان در محل بایت و فک قرار دارد. سپس، هنگامی که مشخص کردید نیاز است دندان در کجا قرار بگیرد، ببینید آیا استخوان کافی برای قرار دادن ایمپلنت در جایی که باید قرار بگیرد وجود دارد تا دندان در دندان های اطراف ردیف شوند. از آنجا که گاهی اوقات استخوان های زیادی داریم، این استخوان در زاویه اشتباه قرار دارد.

هنگامی که ایمپلنت در زاویه نامناسبی قرار دارد، گاهی اوقات می توانید از اباتمنت های زاویه دار یا کانال های پیچ برای اصلاح آن استفاده کنید. با این حال، این قطعات مصنوعی فقط می توانند مشکلات زاویه زیر 30 درجه را اصلاح کنند. هنگامی که ایمپلنت بیشتر از 30 درجه از زاویه بهینه فاصله بگیرد، اباتمنت های زاویه دار می توانند در حین استفاده بشکنند زیرا زاویه بسیار زیاد است. یکی دیگر از عوارض نادرست بودن زاویه، شل شدن پیچ است.

در پایان روز، باید دندان را در جایی که به آن تعلق دارد قرار دهید. من به بیماران خود می گوییم که مثل برج پیزا است. فقط کمی مایل است. آنها به احیاء آن ادامه می دهند، اما، در دراز مدت، کارساز نخواهند بود. فقط به افتادن ادامه می دهد.

بخشی از دلیل اینکه برخی دندانپزشکان ابتدا از روش پروتز حمایت می کنند و با در نظر گرفتن دندان شروع می کنند، این است که امروزه تکنیک های پیوند استخوان قابل پیش بینی هستند. اگر استخوان در جایی که شما نیاز دارید کامل نیست، می توانید آن را با پیوند تقویت کنید.

10، 20 سال پیش، پیوند آنقدرها خوب نبود. دندانپزشک ابتدا باید به استخوان فکر می کرد نه دندان. امروز دیگر نیازی به انجام آن نیست.

اشتباه شماره 4

درگیر شدن در مکان های کم عمق

بارها پیش آمده است که پزشکان ایمپلنت ها را در محل های بسیار کم عمقی قرار می دهند، که فضای کافی برای ترمیم باقی نمی ماند و امکان ایجاد کانتور محوری وجود ندارد.

کانتور محوری تأثیر قابل توجهی روی موفقیت ایمپلنت دارد. هر کانتور محوری بر اساس بیماری که برای او ترمیم انجام می دهید متفاوت است، اما باید به عنوان یک انتقال صاف از پلت فرم ایمپلنت به شکل طبیعی دندان بیمار عمل کند. شاید مهم تر از همه، به جلوگیری از تشکیل «تله های غذایی» در اطراف ترمیم کمک می کند. یک کانتور محوری مناسب این امکان را برای بیمار فراهم می آورد که بهداشت مناسب را حفظ کند، بدون آن ایمپلنت با شکست مواجه خواهد شد.

با این حال، در فک پایین، عمقی که می توانید ایمپلنت را در آن قرار دهید توسط عصب محدود می شود. راه حل، استفاده از ایمپلنت کوتاه تری است که بدون آسیب به عصب در عمقی قرار می گیرد که درون استخوان محکم شود.

یکی دیگر از عوامل مؤثر در مشکلات کانتور محوری، انتخاب ایمپلنتی است که خیلی کوچک است. سه عامل بالینی به کانتور محوری کمک می کنند که دندانپزشک باید آنها را در نظر بگیرد.

این موارد شامل ضخامت بافت لثه ای است که قرار است ایمپلنت درون آن قرار گیرد، اندازه سطح مقطع افقی روکش در خط لثه، و موقعیت روکش نسبت به استخوان.

وقتی ایمپلنتی انتخاب می شود که در ناحیه مولر خیلی کوچک است، می تواند در کانتور محوری در امتداد خط لثه اختلال ایجاد کند. برای مبارزه با این اثر، می توان از ایمپلنت های پهن در قسمت خلفی استفاده کرد. به این ترتیب می توان یک کانتور محوری خوب و وسیع داشت. انتخاب ایمپلنت در آنجا مهم است.

اشتباه شماره 5

عدم استفاده از فناوری CBCT برای طراحی درمان

وقتی نوبت به طراحی درمان می رسد، امروزه دندانپزشکان ابزارهای زیادی در اختیار دارند تا به آنها کمک کند داده های جامعی را بدست آورند تا بتوانند به طور مؤثر استراتژی پردازی کنند. اکنون بویژه تأکید زیادی روی فناوری توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) برای طراحی درمان می شود.

خوشبختانه در این مقطع زمانی، اکثر دندانپزشکانی که کاشت ایمپلنت های دندانی را انجام می دهند، از آن استفاده می کنند.

مزایای فناوری CBCT بسیار زیاد است، از تصاویر سه بعدی که ایجاد می کنند تا جزئیاتی که رادیوگرافی معمولی نمی گیرد. CBCT همچنین این امکان را برای دندانپزشک فراهم می آورد تا فایل های STL یا دندان های مجازی ایجاد کند تا بتوانند ایمپلنت ها را در فضای ایده آل قرار دهند.

اکلوژن فوق العاده مهم است. هنگامی که ایمپلنت از طریق جراحی قرار می گیرد، شکست های دیر هنگام به دلیل مراقبت نکردن بیمار از آن، یا بارگذاری اکلوزال است که برای قرار دادن ایمپلنت ایده ال نیست.

SMOP این امکان را برای دندانپزشکان و تکنسین های دندانپزشکی فراهم می کند تا موارد ایمپلنت را بر اساس داده های سی تی اسکن پرتو مخروطی طراحی کنند و الگوهای ایجاد حفره به صورت دقیق را برای استفاده در هنگام کاشت ایمپلنت بدست آورند.

CBCT این امکان را برای شما فراهم می کند تا نگاه دقیقی به ساختار استخوان و دندان داشته باشید. با این حال، نمی تواند همه چیز را به شما نشان دهد. برای اطمینان از داشتن تمام اطلاعات مورد نیاز، دندانپزشکان باید از سلامت عمومی دهان نیز اطلاع داشته باشند.

به دندانپزشکان توصیه می شود که از اسکن CBCT برای طراحی درمان استفاده کنند، اما عوامل دیگر را نیز در نظر بگیرند. تعیین کنید که آیا دهان بیماری پریودنتال شایعی دارد که به درمان نیاز دارد یا اینکه دندان های فک بالا یا پایین ایمپلنت فوق العاده بیرون زده اند، که به این معنا است که باید ایمپلنت را در عمق بیشتری قرار دهید تا با آنها هماهنگ شود. همچنین به دنبال بافت نرم کراتینه شده ای باشید که به پیوند بافت نیاز دارد.

CBCT ها برای نشان دادن استخوان به ما عالی هستند، اما برای نشان دادن هر چیز دیگری که لازم است، باید نگاهی به کل دهان بیمار بیندازیم.

اشتباه شماره 6

عدم بسته شدن بدون تنش، در حین تقویت استخوان

دندانپزشکان باید این مورد را از دندان به پایین طراحی کنند. علاوه بر این، اگر در مرحله طراحی نمی توانند 5/1 میلی متر استخوان در اطراف ایمپلنت خود قرار دهند، باید بزرگ کردن استخوان را در نظر بگیرند.

اگر دندانپزشک می خواهد در زمان قرار دادن ایمپلنت استخوان را تقویت کند، در برخی موارد می تواند این کار را انجام دهد، اما استخوان به خون نیاز دارد. برای ایجاد امکان این امر، دندانپزشک می تواند ایجاد سوراخ های قشر مغز را امتحان کند. همچنین، هنگامی که یک نوع پیوند استخوانی را برای کاشت ایمپلنت های دندانی تکی اضافه می کند، باید آن را با یک غشاء بپوشاند و همچنین باید بخیه بسته بماند.

از آنجا که حجم استخوان اضافه می شود، باید تنش روی فلپ کاهش داده شود. دندانپزشک باید پریوستوم را به ثمر برسانند تا یک بسته بدون تنش داشته باشد.

انجام فرایند بستن بدون تنش برای بسیاری از دندانپزشکان در طول پیوند استخوان چالش برانگیز است. با این حال، وقتی دندانپزشک پریوستوم را مشخص می نماید، می تواند فلپ را بالا بکشد و وقتی آن را بخیه می زند هیچ کششی روی آن وجود نداشته باشد.

دومین نکته مهم در پیوند استخوان داشتن یک غشاء محکم برای جلوگیری از کپسوله شدن فیبری پیوند است. دندانپزشکان اغلب از تکنیک بخیه زنجیره برای محکم کردن غشاء هنگام افزودن حجم استخوان به سطح باکال استخوان استقبال می کنند. گزینه ها استفاده از چسب یا پیچ یا استفاده از تکنیک بخیه زنجیره است. در 80 درصد مواقع دندانپزشکان از آن استفاده می کنند.

آنچه باید در مورد ایمپلنت ها در روند درمان انجام شود.

درمان کاشت ایمپلنت های دندانی در دندانپزشکی از نتایج بسیار خوبی برخوردار است. با این حال، این یک فرایند جامع ترمیمی نیز می باشد. کاشت ایمپلنت به دانش پروتز و جراحی نیاز دارد، دو حوزه که به خودی خود پیچیده هستند.

برای برخی از دندانپزشکان، قرار دادن ایمپلنت های دندانی می تواند جذاب اما در عین حال ترسناک باشد.

دندانپزشکانی که در دوره های آموزشی اولیه، اصول کاشت ایمپلنت های دندانی را فرا گرفته اند، منحنی یادگیری را سپری کرده اند و با کسب تجربه در زمینه کاشت ایمپلنت به راحتی قادر هستند مشکلات را پیش بینی کنند و برای آنها راه حل از پیش آماده کنند.

معمولاً کاشت فقط یک ایمپلنت در ماه هیچ کمکی به کسب تجربه دندانپزشک نمی کند و هرگز از آن منحنی یادگیری عبور نخواهد کرد. بنابراین، دندانپزشک برای راحت تر شدن در کار با کاشت ایمپلنت ها، باید تعداد بیشتری از آنها را قرار دهد. دندانپزشکانی که می خواهند در زمینه کاشت ایمپلنت ها بهتر شوند، باید در مورد انجام موارد بیشتر تهاجمی شوند. دندانپزشکان اغلب زمانی که شروع به کار می کنند، برای کسب تجربه مورد نیاز خود، به بیماران خاص تخفیف های قابل توجهی می دهند. همچنین توصیه می شود که آنها در دوزه های متعدد برای آموزش بیشتر مرتبط با کاشت ایمپلنت های دندانی شرکت کنند. دندانپزشک هر بار که چیز جدیدی یاد می گیرد، به سطح اعتماد به نفس او می افزاید. با اعتماد به نفس بیشتر، در گذاشتن ایمپلنت راحت تر خواهند شد. به دندانپزشکان توصیه می شود که در ابتدا با آن ساده برخورد کنند. با پیدا کردن هر موردی شروع به کار کنند که در آن یک بیمار سالم به یک ایمپلنت خلفی نیاز دارد و قرار است ایمپلنت روی یک برجستگی بهبود یافته قرار داده شود. بنابراین، اگر پنج ماه قبل یک دندان کشیده شده است و اکنون برجستگی آن بهبود یافته است، کاشت ایمپلنت آن راحت است. می توان با خیال راحت آن بیمار را انتخاب کرد.

البته دندانپزشکان قبل از شروع کار روی نمونه های انسانی، دوره های پیوسته ای را می گذرانند که شامل قرار دادن ایمپلنت روی مدل، فک خوک یا جسد هستند. لازم نیست فوراً یک عمل جراحی زنده انجام شود. این باعث ترس برخی از افراد مراجعه کننده می شود.

دندانپزشکی ایمپلنت یک تعهد است و به یک برنامه آموزشی قوی برای پرداختن به اجزاء جراحی، پروتز و ریکاوری بعد از کاشت ایمپلنت نیاز دارد.

همچنین علم دندانپزشکی ایمپلنت با دندان طبیعی متفاوت است. علاوه بر این، درک عوامل بیومکانیکی و فارماکولوژیک درگیر، و همچنین فیزیک و نیروهایی که در بارگذاری نقش دارند، بسیار مهم است.

گذراندن دوره ای که به خیلی چیزها می پردازد بسیار مهم است. این فقط ورود و کاشت ایمپلنت نیست. اطلاعات آموزشی زیادی وجود دارند که بسیار مهم هستند و همچنین به دندانپزشک کمک می کنند تا دوره های بعدی خود را تعیین کند. بعد از این دوره ها، باید دوره های جامع سپری شوند تا آنچه که آموخته شده است تکمیل شود و مهارت های پزشک تقویت شوند. پس از آن توصیه می شود دندانپزشک نزد یک دندانپزشک مجرب به صورت مشترک به کار و کسب تجربه بپردازد. دندانپزشک زمانی که این برنامه ها را انجام می دهد، مهم است که به جای انجام یک عمل جراحی یا یک سری جراحی، کاری انجام دهد که شامل تمام مراحل دندانپزشکی باشد.

آنچه اعتبار یک دندانپزشک شناخته شده را متفاوت می کند این است که ما انتظار داریم او در هر دو جنبه جراحی و ترمیمی آگاه باشد. چنین دندانپزشکی هرگز نمی تواند از یادگیری در مورد ایمپلنت دست بردارد. دندانپزشکی ایمپلنت با تمام زمینه ها درگیر است، از زیست شناسی گرفته تا فیزیولوژی، اکلوژن و TMJ، و دندانپزشک ملزم است که در بسیاری از رشته ها متخصص باشد. بعلاوه، بسیاری از پیشرفت های فناوری جدید وجود دارند که دندانپزشکان ایمپلنت باید با این تغییرات در نحوه انجام ایمپلنت ها همگام شوند.

دندانپزشکان باید خود را متعهد کنند که به یادگیری بیشتر و بیشتر ادامه دهند. کاشت ایمپلنت کاری نیست که بتوان پس از گذراندن چند دوره آن را انجام داد. هر کسی می تواند استخوان را سوراخ کند و یک پیچ درون آن قرار دهد، اما کاشت اصولی و موفق ایمپلنت های دندانی خیلی بیشتر از این است.