نقش پیزوسرجری در کاشت ایمپلنت های دندانی

پیزوسرجری نخستین بار در سال 1988 معرفی شد. توسعه آن به دلیل نیاز به سطوح بالای دقت و ایمنی در جراحی استخوان در مقایسه با دقت و ایمنی بدست آمده از ابزارهای استاندارد فرز و اره تشویق شد.

پیزوسرجری به عنوان یک تکنیک، به دلیل سهولت استفاده و ایمنی آن گسترش یافته است. اثر پیزوالکتریک زمانی اتفاق می افتد که یک جریان الکتریکی از اطراف مجموعه ای از کریستال ها عبور می کند و آنها با فرکانس دقیق شروع به ارتعاش می کنند. ابزار پیزوالکتریک فرکانس اولتراسونیک تعدیل شده 24 تا 29 کیلوهرتز و دامنه میکرو- ارتعاش بین 60 تا 200 میلی متر بر ثانیه تولید می کند. دامنه این میکرو- ارتعاشات امکان برش تمیز، دقیق و کنترل شده ساختارهای استخوانی را بدون ایجاد تخریب بافت نرم (شامل اعصاب، عروق خونی و مخاط دهان) فراهم می آورد.

پیزوسرجری از زمان معرفی خود نقش مهمی در جنبه های مختلف دندانپزشکی و کاشت ایمپلنت های دندانی ایفا کرده است. این مقاله به بحث در مورد نقش پیزوسرجری در این زمینه ها از جمله مزایا و معایب آن می پردازد.

ویژگی ها و مشخصه های ویژه

واحد پیزوسرجری سه سطح قدرت مختلف (اندو، پریو، و کورتیکال/ اسفنجی) را فراهم می کند که بالاترین آن در جراحی استخوان استفاده می شود. دامنه نوک کاری از 60 تا 200 میلی متر بر ثانیه با فرکانس های متغیر اولتراسونیک متغیر است. مشخصه متمایز پیزوسرجری توانایی آن در تشخیص سختی بافت است. این ابزار فقط روی ساختارهای معدنی شده عمل می کند و بنابراین، بافت های نرم را نخواهد برید یا به آنها آسیب وارد نخواهد کرد. این به علت توقف عمل جراحی هنگام تماس چاقوی جراحی با ساختارهای غیر معدنی رخ می دهد.

زمانی که به برش دقیق استخوان های نازک نیاز باشد، پیزوسرجری می تواند مفید باشد. ارتعاشات تعدیل شده اولتراسونیک امکان برش کنترل شده ساختارهای استخوانی را فراهم می کند. ساختارهای استخوانی ظریف را می توان به راحتی و با دقت زیادی برش داد. با این حال، فقط در برش استخوان بسیار متراکم و در مناطقی که دسترسی به آنها محدود است، کاربرد محدودی دارد. به دلیل برش میکرومتریک و انتخابی، واحد پیزوسرجری استئوتومی ایمن و دقیق را بدون هیچ گونه آسیب استئونکروزی ایجاد می کند.

پیزوسرجری با توجه به اثر حفره ای خود روی محلول های فیزیولوژیکی مانند خون، یک محل جراحی بدون خون ایجاد می کند که قابل مشاهده بودن در ناحیه کار را بسیار واضح تر از ابزارهای معمول برش استخوان می کند.

تعدیل سازی دیجیتال فرکانس های نوسان و سیستم شستشوی با جریان بالای واحد پیزوسرجری گرم شدن بیش از حد استخوان در طول استئوتومی را به حداقل می رساند. بر خلاف دستگاه های فرز معمولی و میکرو اره ها، قطعات داخلی پیزوسرجری نیز داغ نمی شوند، که مجدداً خطر نکروز بعد از جراحی را کاهش می دهد و به حفظ حیات بافت مجاور کمک می کند.

در مقایسه با ابزارهای چرخشی سنتی، پیزوسرجری به فشار دست بسیار کمتری نیاز دارد. این منجر به افزایش حساسیت و کنترل اپراتور می شود و به علت ارتعاشات میکرو- لرزش نوک برش، این امکان را برای پزشک فراهم می آورد تا “احساس” و دقت بهتری برای عمل برش داشته باشد.

واکنش استخوان

بررسی میکروسکوپی ذرات استخوانی بدست آمده طی پیزوسرجری، سلول های زنده روی سطوح استخوانی را بدون هیچ نشانه ای از نکروز انعقادی نشان داده است. تحقیقات نشان داده اند که در مقایسه با فرزهای الماسی یا کاربید، پاسخ استخوانی مطلوب تر، با آسیب کمتر استخوانی همراه است. در یک مطالعه این نتیجه بدست آمد که جراحی پیزوالکتریک استخوان در تحریک استخوان زایی ایمپلنت مؤثرتر است، و در مقایسه با مکان هایی که به طور معمول با مته ها آماده می شوند، فعالیت استئوبلاستی بیشتری را در اطراف محل های ایمپلنت ارتقاء می دهد.

مطالعه دیگری که پیزوسرجری را با فرزهای کاربید و الماس برای برش استئوتومی های تجربی مقایسه کرد، نشان داد که محل های جراحی که با دستگاه معمولی درمان شده بودند تا روز 14 سطح استخوان را از دست می دهند، در مقایسه با مواردی که با پیزوسرجری درمان شده بودند- که در واقع سطح استخوان را افزایش می دهند. این مطالعه به این نتیجه رسید که پیزوسرجری در مقایسه با فرزها در هنگام انجام عمل جراحی استکتومی و استئوپلاستی، ترمیم و بازسازی استخوانی مطلوب تری را ارائه می دهد.

در یک مطالعه روند بهبودی سگ هایی که استئوتومی را با تکنیک های مختلف پشت سر گذاشته بودند مورد بررسی قرار داد. در این مطالعه، جنبه های بالینی و بافت شناسی سه تکنیک جراحی- تیغ جراحی، پیزوسرجری، و فرز با سرعت کم- مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. روند بهبودی بعد از جراحی با تیغ جراحی و پیزوسرجری مشابه بود. با این حال، در ریکاوری بافت استخوانی تحت درمان با فرز تفاوتی مشاهده شد، زیرا باعث تخریب عناصر سلولی در امتداد لبه ها، تداوم بافت فیبروواسکولار و کاهش واکنش استئوبلاست ها و استئوکلاست ها می شود.

بهبود

این مطالعه با استفاده از پروتکل جراحی و روش های اندازه گیری یکسان، به مقایسه دو روش چرخنده و پیزوسرجری را با توجه به زمان صرف شده برای تکمیل جراحی و بهبودی پس از جراحی پرداخت. میانگین زمان جراحی در گروه پیزوسرجری 83/25 درصد بیشتر از چرخشی بود. تورم صورت و تریسموس 24 ساعت پس از جراحی با پیزوسرجری به ترتیب 06/40 درصد و 3/25 درصد کمتر از روش استئوتومی چرخشی بود. نتایج مطالعه مقایسه ای نشان دادند که پیزوسرجری تورم و تریسموس بعد از جراحی صورت را کاهش می دهد، گرچه زمان جراحی را افزایش می دهد.

نقاط ضعف

یکی از معایب کلیدی پیزوسرجری زمان انجام آن است: چاقوی جراحی پیزوالکتریک به اعمال مکرر روی استخوان نیاز دارد تا به تدریج برش را عمیق تر کند و استئوتومی را کامل کند.

این افزایش زمان آماده سازی ناگزیر پیامدهای مالی در پی دارد، بنابراین ممکن است هزینه های انجام آن اندکی بالاتر باشند.

استفاده از پیزوسرجری در نواحی دارای استخوان قشر بسیار متراکم ممکن است قدرت برش محدودی داشته باشد و ممکن است به اندازه فرزها کارآیی نداشته باشد، و بنابراین ممکن است برای همه آماده سازی های محل ایمپلنت مناسب نباشد.

پیوند استخوان

طیف وسیعی از تکنیک ها برای مدیریت تیغه های ناقص آلوئولار وجود دارند. از جمله:

• پیوند بلوک استخوانی
• بازسازی هدایت شده استخوان
• جدا کردن دو قطعه استخوانی
• افزایش عرض تیغه استخوان آلوئولار

پیوند بلوک استخوانی

قرارگیری صحیح ایمپلنت های دندانی مطابق با اصول پروتزی و عملکردی، به دلیل حجم یا تراکم استخوان می تواند به خطر بیفتد. هدف از تقویت استخوان، بازسازی خطوط بافت سخت اصلی تا حد امکان است. تیغه های آتروفیک آلوئولار باید با تقویت استخوان ترمیم شوند تا امکان قرارگیری ایمپلنت به بهترین شکل ممکن داخل پاکت پروتز فراهم شود.

منابع مختلفی برای پیوند استخوان وجود دارند، از جمله استفاده از آلوگرافت، زنوگرافت و مواد آلوپلاستیک. با این حال، استخوان اتولوگ، با توجه به کمیت و کیفیت استخوان در نظر گرفته شده و یک مرحله بودن بهبود، بدون عارضه با نتیجه قابل اعتماد، هنوز به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می شود. پیزوسرجری می تواند به طور مؤثر در فرایندهای پیوند اتوژن بلوک استخوان استفاده شود.

پیوندهای اتوژن را می توان از هر دو محل داخل و خارج دهان برداشت کرد. متداول ترین نقاط داخل دهانی شامل راموس فک پایین و سمفیز هستند که در آنها ساختارهای ظریفی وجود دارد. یکی از قابل توجه ترین مزایای پیزوسرجری نسبت به فرز و اره معمولی، برش انتخابی آن است. به این معنا که می توان استخوان را با سهولت نسبی برش داد در حالی که بافت نرم، از جمله اعصاب، عروق خونی و بافت های مخاطی، بدون آسیب باقی می مانند، حتی اگر آنها در تماس مستقیم با نوک برش قرار گیرند.

در مقایسه با فرزهای جراحی و میکرو اره ها، پیزوسرجری فقط به یک لمس سبک نیاز دارد که امکان حساسیت و کنترل بهتر اپراتور را فراهم می آورد. در نتیجه، پزشک احساس و دقت بهتری برای عمل برش خواهد داشت، می تواند گذار از استخوان قشر به اسفنجی را احساس کند و برش های دقیق و تمیزی تا عمق یک سانتی متر ایجاد می کند. در نتیجه، اپراتور تروما و تجاوز به استخوان مجاور را به حداقل می رساند، و گرافت هایی با ابعاد بهینه ایجاد می کند. از آنجا که پیزوسرجری به استخوان آسیب وارد نمی کند، از نکروز قابل توجه استخوان که اغلب توسط فرزهای جراحی و میکرواره ها ایجاد می شود، جلوگیری می کند. تحقیقات بافت شناسی عدم وجود آسیب سلولی پس از جراحی به لبه های بریده شده، ماتریکس استخوانی یا مغز استخوان را بوضوح نشان داده اند.

همچنین شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه در نزدیکی بخش برش استخوان استئوبلاست های حیاتی وجود دارد- به این معنا که برش استخوان با پیزوسرجری حیات آن را حفظ می کند و هر تراشه استخوانی که برداشت می شود حاوی استئوبلاست های حیاتی و همچنین ماتریکس استخوان است که به نوبه خود نرخ بهبودی را افزایش خواهد داد.

علاوه بر این، در هنگام استفاده از پیزوسرجری، بره شدن پریوست کمتر رخ می دهد، بنابراین متعاقباً درد و تورم بعد از جراحی کمتر خواهد بود و بهبود زخم ارتقاء می یابد. خطر نکروز بعد از جراحی بیشتر کاهش می یابد زیرا قطعات داخلی پیزوسرجری داغ نمی شوند. ممکن است تجربه کلی بیمار کمتر آسیب زا باشد، با کاهش فساد ناحیه اهداء کننده و گیرنده- و شکایات کمتر در مورد لرزش در مقایسه با فرزها و میکرواره های معمولی.

بازسازی هدایت شده استخوان

پیزوسرجری همچنین برای برداشت تراشه های استخوانی بسیار مفید است، که در بهترین اندازه دانه برای اثربخشی تولید می شوند و روی سطح استخوان آماده برای جمع آوری باقی می مانند.

دو نکته جراحی برای برداشتن استخوان قشر در دسترس است، که نیاز به تله های استخوانی را از بین می برد. این تراشه های استخوانی را می توان به تنهایی یا در ترکیب با سایر مواد پیوند برای اهداف بازسازی هدایت شده استخوان استفاده کرد. در یک تحقیق تراشه های استخوان جمع آوری شده با استفاده از پیزوسرجری و فرزهای معمولی مورد ارزیابی قرار گرفتند و هیچ تفاوتی در اثر مضر روی زنده ماندن و ایجاد تمایز بین سلول ها مشاهده نشد، اما مشخص شد که پیزوسرجری از نظر مقدار استخوان برداشت شده مقرون به صرفه تر است.

جدا کردن دو قطعه استخوانی

جدا کردن دو قطعه استخوانی روشی برای بازیابی بافت سخت و نرم بدون پیوند است. این یک فرآیند بیولوژیکی تشکیل استخوان جدید از طریق اعمال تنش کششی درجه بندی شده توسط کشش افزایشی است. با تیغه هایی که به چهار تا پنج میلی متر افزایش ارتفاع عمودی نیاز دارند، یا در جایی که بافت نرم پوشاننده تقویت استخوان را پشتیبانی نمی کند، جدا کردن دو قطعه استخوانی یک جایگزین درمانی مفید است، در حالی که پیزوسرجری ابزاری مؤثر برای استئوتومی های دو قطعه ای است.

هنگام انجام استئوتوژن به دو قطعه در نواحی خاص، تکمیل استئوتومی ها با ظرافت بسیار مهم است، زیرا این استئوتومی ها در نزدیکی ساختارهای دندانی و پریودنتال و بافت های نرمی انجام می شوند که عروق را فراهم می کنند. مزیت این است که ما به دلیل ارتعاشات میکرومتریک و خطی آن، می توانیم استئوتومی را تا حد امکان دقیق انجام دهیم و کمترین آسیب را به بافت های سخت و نرم وارد کنیم.

استفاده از پیزوسرجری می تواند امکان آماده سازی استئوتومی ایده ال بدون آسیب فلپ را فراهم کند، و رگ سازی فراوانی را فراهم کند که منجر به تشکیل موفقیت آمیز استخوان جدید می شود. علاوه بر این، امکان مشاهده مستقیم روی کل استئوتومی وجود دارد. تنها محدودیت جزئی، مدت زمان اندک طولانی تر مورد نیاز برای عملیات است.

افزایش عرض تیغه استخوان آلوئولار

افزایش عرض تیغه استخوان آلوئولار عبارت است از پهن کردن تیغه استخوانی داخل دهان برای امکان قرار دادن ایمپلنت های دندانی را فراهم می سازد. این فرایند می تواند کوتاه تر شدن زمان درمان را در پی داشته باشد و مشکل فساد ناحیه اهداء کننده را از بین ببرد، زیرا به پیوند نیاز نیست. در اصل برای تقویت در جراحی کاشت ایمپلنت، از جمله لیفت سینوس و فرایندهایی مانند افزایش عرض تیغه استخوانی طراحی شده است. از آن می توان برای برش قشر کرستال و پروگزیمال صورت به روشی دقیق و کنترل شده با لمس استفاده کرد. سپس از استئوتوم های موتوری برای افزایش عرض تیغه دو نیم شده و ایجاد فضا استفاده می شود. این تکنیک امکان افزایش عرض تیغه های باریک، محدود کننده از نظر آناتومیک، و تیغه های آتروفیک را فراهم می کند و برای قرار دادن فوری ایمپلنت ها فضایی را ایجاد می کند. قشرهای صورت و زبان پشتیبانی لازم را با استئوسیت های حیاتی برای استخوان سازی فراهم می کنند.

سینوس لیفت

آتروفی فک بالا و پنوماتیزیشن پیشرونده سینوس ماگزیلاری می تواند جایگذاری ایمپلنت درون قسمت عقب فک بالا را به خطر بیندازد. آتروفی می تواند منجر به ناکافی بودن ارتفاع، عرض و کیفیت نامناسب استخوان شود که قرار دادن ایمپلنت در موقعیت ایده آل را محدود می کند و خطر سوراخ شدن کف سینوس را به دنبال دارد. بین سینوس و حفره دهان اغلب ممکن است چند میلی متر استخوان وجود داشته باشد.

پیزوسرجری را می توان به عنوان یک جایگزین یا کمکی برای ابزارهای استاندارد در طول فرایند لیفت سینوس استفاده کرد. از طریق ورودی که در دیواره جانبی سینوس ایجاد شده است، دسترسی به سینوس فراهم می شود، که به طور معمول با استفاده از فرز الماس ایجاد می شود و سپس ورودی استخوانی شکسته می شود.

با این حال، به جای آن ممکن است از یک پیزوسرجری سر گرد برای آماده سازی ورودی استفاده شود، که مزیت امکان لمس پوشش سینوس بدون پاره شدن آن را به همراه دارد. این کار نیاز به باقی گذاشتن یک لایه نازک استخوان در اطراف ورودی و ضربه زدن به آن را از بین می برد (و در نتیجه احتمال سوراخ شدن را بیشتر کاهش می دهد).

سپس می توان از یک نوک مخروطی معکوس برای بالا بردن پوشش سینوس استفاده کرد، و خطر آسیب به غشاء را حتی بیشتر کاهش داد. در موارد لیفت سینوس، مطالعات نشان داده است که می توان میزان سوراخ شدن غشاء را از 30% با روش معمولی به 70% با پیزوسرجری کاهش داد.

استئوتومی Le Fort 1

در تیغه های آلوئولاری که به شدت آتروفیک شده اند، هم فک بالا و هم فک پایین می توانند ناهماهنگی فک را با تمایل مال اکلوژن اسکلتی کلاس 3 و از دست دادن ابعاد عمودی نشان دهند که ممکن است درمان با ایمپلنت های دندانی را مختل کند. آتروفی شدید فک بالایی که هیچ دندانی دارد، به دلیل الگوی تحلیل سه بعدی دوره بی دندانی طولانی مدت فک بالا، می تواند باعث حجم ناکافی استخوان و یک رابطه عمودی، عرضی و ساژیتال نامطلوب شود.

روش های تقویت سینوس فک بالا و پیوند آنله می توانند امکان اصلاح نقایص استخوانی را فراهم کنند، اما اغلب برای اصلاح عقب رفتگی شدید فک بالا و افزایش فاصله بین دو قوس دندانی کافی نیستند. استئوتومی Le Fort 1 امکان جابجایی رو به جلو یا پایین فک بالا را برای اصلاح ناهماهنگی های عمودی و عرضی بین فک بالا فراهم می کند. اصلاح کمبودهای استخوانی با استفاده از این تکنیک، امکان جایگذاری ایده ال ایمپلنت های دندانی را فراهم می کند و نمایه بافت نرم طبیعی تری ایجاد می کند که روی نتیجه کلی پروتز دندان تأثیر می گذارد.

ماهیت دقیق پیزوسرجری هندسه های دقیق، تمیز و صافی را ارائه می دهد. این یک ویژگی بسیار مهم است، با توجه به اینکه فک بالای آتروفیک شده، احتمالاً دارای ساختار استخوانی نازک و شکننده است که ممکن است خطر شکستگی تصادفی را افزایش دهد.

استفاده از پیزوسرجری در این موارد بیش از سایر ابزارهای مکانیکی مورد حمایت قرار می گیرد زیرا احتمال آسیب تصادفی را به حداقل می رساند. خطر ساختارهای آناتومیکی حیاتی، مانند عصب و شریان پالاتین، نیز به حداقل می رسد زیرا عمل جراحی زمانی متوقف می شود که قطعه داخلی پیزوسرجری با ساختارهای غیر معدنی تماس پیدا می کند.

با این حال، باید توجه داشت که نرخ موفقیت ایمپلنت هایی که در فک بالای بازسازی شده به دنبال تکنیک Le Fort 1 و پیوند استخوان قرار می گیرند، به طور قابل توجهی کمتر از ایمپلنت هایی است که در فک بی دندان، اما بازسازی نشده، قرار می گیرند. پیزوسرجری علاوه بر استئوتومی های Le Fort 1 در سایر فرایندهای جراحی جمجمه و صورت، از جمله پیوند استخوان کالواری و شکاف ساژیتال فک پایین نیز استفاده شده است.

وسیع کردن سریع فک بالا با کمک جراحی

وسیع کردن سریع فک بالا با کمک جراحی (SARME) یکی دیگر از فرایندهای تثبیت شده برای اصلاح ناهماهنگی های عرضی فک بالا است. پیزوسرجری می تواند برای انجام جنبه جراحی این تکنیک مورد استفاده قرار گیرد و دارای همان مزایای جراحی است که قبلاً در این مقاله به آنها اشاره شد.

آماده سازی محل کاشت ایمپلنت

پیزوسرجری در آماده سازی استئوتومی های محل کاشت ایمپلنت های دندانی به دلیل برش انتخابی، میکرو- جریان و تأثیرات حفره ای آن کارآمد است، که بافت نرم را حفظ و نگهداری می کند- امری که برای بهبود کلی و زیبایی ایمپلنت ضروری است.

میکرو- جریان، حرکت چرخشی مداوم سیال است که توسط یک قطعه داخلی ارتعاشی ایجاد می شود که به نفع یک عمل مکانیکی حذف ذرات اضافی است. قابل مشاهده بودن حین جراحی با پیزوسرجری توسط انبساط تاول های گازی در عروق خونی در طول استئوتومی افزایش می یابد، که یک اثر هموستاتیک دارند- پدیده حفره ای.

ثبات اولیه ایمپلنت و اسئواینتگریشن به طور مستقیم نشان دهنده پیش آگهی ایمپلنت است. ثبات اولیه ایمپلنت می تواند نشانه اولیه ای از اسئواینتگریشن در آینده باشد. یکی از مطالعات اخیر نشان داده است که هیچ تفاوت آماری معنا داری بین ثبات ایمپلنت اولیه ارائه شده با استفاده از پیزوسرجری در مقایسه با یونیت روتاری معمولی وجود ندارد. با این حال، با توجه به خارج از بدن بودن مطالعه و حجم نسبتاً اندک نمونه، انجام مطالعات بیشتر توصیه می شود.

در یک مدل مینی پیگ، بهبود استخوان در فواصل 1، 2، 4 و 8 هفته در محل هایی که با پیزوسرجری آماده شده بودند با محل هایی که با مته های معمولی آماده شده بودند مقایسه شد. مطالعه به این نتیجه رسید که پیزوسرجری در تحریک استخوان زایی ایمپلنت مؤثرتر است و در مقایسه با مکان هایی که به طور معمول با مته آماده می شوند، فعالیت استئوبلاستی بیشتری را در اطراف محل ایمپلنت ها افزایش می دهد.

کارآزمایی دیگر که به صورت تصادفی کنترل شده بود نشان داد که آماده سازی محل ایمپلنت با پیزوسرجری پتانسیل تغییر وقایع بیولوژیکی در طول فرآیند اسئواینتگریشن دارد که منجر به کاهش محدود مقادیر ضریب پایداری ایمپلنت و تغییر زودتر از یک الگوی کاهش ثبات به یک الگوی افزایش ثبات در مقایسه با روش سنتی تکنیک حفاری می شود.

جابجایی ایمپلنت هایی که در محل نامناسب قرار داده شده اند

جابجایی ایمپلنت یک تکنیک جراحی نسبتاً جدید است که برای جابجایی ایمپلنت های جوش خورده همراه با استخوان اطراف آنها به موقعیت دلخواه تری استفاده می شود. ایمپلنت هایی که در جای مناسبی قرار نگرفته اند، اگر حمایت آنها برای توانبخشی ضروری نباشد، می توانند به عنوان ایمپلنت های “اسلیپر” رها شوند، یا با جراحی برداشته و سپس جایگزین شوند. نقطه ضعف برداشتن ایمپلنت با جراحی این است که ممکن است نقائص استخوانی ایجاد شوند، که قرارگیری ایمپلنت دیگر در محل ایده آل را به خطر می اندازد.

گزینه دیگر این است که با جراحی، ایمپلنت با استخوان اطراف آن به موقعیت مناسب تری منتقل شود. این استئوتومی اطراف ایمپلنت را می توان با استفاده از فرزهای معمولی، اره ها یا پیزوسرجری انجام داد.

مزیت استفاده از پیزوسرجری برای این فرایند این است که برای اطمینان از برش دقیق و حداقل فرسایش استخوان، حداکثر کنترل حین عمل را می توان حفظ کرد. علاوه بر این، احتمالاً پاسخ بهبودی در مقایسه با برش هایی که با استفاده از فرز یا اره صورت می گیرند، مطلوب تر است.

جابجایی های عصبی

پیزوسرجری را می توان برای فرایندهای جانبی عصب یا جابجایی عصب استفاده کرد. برش دقیق و انتخابی جراحی پیزوسرجری هنگام انجام جراحی نزدیک به اعصاب مانند عصب آلوئولار فک پایین بسیار مهم است. وقفه در ساختارهای یک عصب منجر به تکثیر آکسون ها می شود، که یک علت پاتو- فیزیولوژیکی پارستزی paresthesia  و دیسستزی dysesthesia است.

در یک مطالعه آزمایشگاهی پیزوسرجری با جراحی فرز معمولی برای جابجایی عصب آلوئولار فک پایین مقایسه شد تا اثرات آنها روی هر دو بافت نرم و سخت ارزیابی شود. این مطالعه به این نتیجه رسید که پیزوسرجری نسبت به فرز الماسی معمولی برای استخوان تهاجمی تر است، اما میزان آسیب بسیار کمتر از استفاده از فرز چرخشی معمولی بود.

کشیدن آتروماتیک دندان

هنگامی که قرار است ایمپلنت درون حفره یا ناحیه ای که قرار است دندان کشیده شود قرار داده شود، اطمینان از حداقل ضربه به استخوان اطراف برای حفظ استخوان تا حد امکان برای جوش خوردن ایمپلنت به آن ضروری است. کشیدن دندان با روش پیزوسرجری شامل برش الیاف رباط پریودنتال با نوک های لرزان تا عمق 10 میلی متر است. سپس می توان دندان ها را با الواتور حرکت داد. این روش می تواند برای دندان هایی که انکیلوز شده اند (با استخوان فک جوش خورده اند) بسیار مفید باشد. کشیدن دندان هایی که به این روش انجام می شود می تواند غیرتروماتیک باشد و کاشت ایمپلنت بعدی را در مقایسه با استفاده از فرز قابل پیش بینی تر و آسان تر می کند.

پری موکوزیت، پری ایمپلنتایتیس و زدودن رسوبات

پیزوسرجری را می توان برای درمان پری ایمپلنتایتیس استفاده کرد. می توان از آن برای رسوب زدایی بافت نرم برای برداشتن فلپ ثانویه پس از برش از طریق پریوستوم باقی مانده استفاده کرد. با استفاده از یک نوک مخروطی نازک و تغییر تنظیمات قدرت، دستگاه پیزوسرجری همچنین می تواند برای پاکسازی زمینه بافت نرم باقیمانده و برای جرمگیری سطح ریشه برای اطمینان از حذف کامل رسوبات استفاده شود. سیستم پیزوسرجری همچنین امکان حذف سریع جرم از مواد استخوان مصنوعی تیتانیوم را فراهم می کند. بدون آسیب رساندن به ایمپلنت می توان رسوبات باقی مانده و استخوان عفونی را از سطوح ایمپلنت جدا کرد. این ویژگی همچنین زمانی می تواند مفید باشد که بافت سخت در رزوه های پیچ رشد کند، زیرا امکان جداسازی ایمن بدون آسیب رساندن به خود پیچ ​​را فراهم می کند تا امکان استفاده از پیچ گوشتی فراهم شود.

نتیجه گیری

قبل از اینکه استفاده گسترده از پیزوسرجری برای استئوتومی ها پذیرفته شود، باید عوارض جانبی احتمالی مانند ترومبوژنز thrombogenesis  یا اختلال در گردش خون مورد بررسی قرار بگیرند. یک منطقه که نگرانی خاصی در مورد آن وجود دارد فک پایین است که عروق ضعیفی دارد، جایی که در آن ترومبوز عروق داخل استخوان آن ممکن است منجر به بروز مشکلات بالینی آشکار استخوان سازی مجدد شکاف استئوتومی شود.

پیگیری طولانی مدت در تعداد بیشتری از بیماران نشان می دهد که آیا عوارضی نادر و در عین حال جدی مانند خونریزی، نکروز آسپتیک و فلج عصب صورت ممکن است با بروز کمتر در مقایسه با تکنیک های معمولی رخ دهند یا خیر. همانطور که این مقاله نشان می دهد، با این حال، در سناریوهای بالینی مختلف در درمان ایمپلنت دندان نقش مهمی برای پیزوسرجری وجود دارد. پیزوسرجری با ایجاد امکان استئوتومی با برش دقیق و شفاف در یک زمینه شفاف بدون خون و بدون خطر آسیب به بافت های نرم و اعصاب، می تواند به نفع اپراتور باشد. استفاده از پیزوسرجری با کاهش تورم و تریسموس بعد از جراحی و تسریع روند بهبود می تواند به همان اندازه برای بیمار مفید باشد. علاوه بر این، فقدان استئونکروز ناشی از پیزوسرجری و اثرات مثبت آن روی ترمیم استخوان و استخوان زایی به این معنا است که پیزوسرجری یک ابزار ارزشمند است که می تواند در تجهیزات کاشت ایمپلنت دندانی شما وجود داشته باشد.