اشتباهات دندانپزشکان در کاشت ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی انقلابی در حوزه دندانپزشکی ایجاد کرده اند و راه حلی ماندگار و طبیعی برای از دست دادن دندان ارائه می دهند. هیچ کس نمی خواهد ایمپلنت دندانی که دریافت می کند با شکست مواجه شود، با این حال، مانند هر روش پزشکی، این روش نیز با مجموعه ای از چالش ها و عوارض احتمالی خود همراه است.

دلایل زیادی برای شکست ایمپلنت های دندانی وجود دارند و همه آنها تقصیر دندانپزشک نیستند. با این حال، برخی از اشتباهات شایع وجود دارند که دندانپزشکان در قرار دادن ایمپلنت آنها را مرتکب می شوند که منجر به شکست ایمپلنت دندانی می شوند. در تحقیقی که در گفتگو با متخصصان ایمپلنت انجام شده است مشخص شده است که با انجام چه کارهایی می توان در عمل از بروز این مشکلات جلوگیری کرد.

همه ایمپلنت ها با شکست مواجه نمی شوند. اکثر آنها موفق هستند. آنها یکی از بالاترین نرخ های موفقیت را در تمام شاخه دندانپزشکی دارند، حتی موفق تر از پر کردن دندان ها. نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی در ده سال ۹۰ تا ۹۵ درصد است.

تقریباً در هر شرایطی، ایمپلنت بهترین راه برای جایگزینی دندان یا دندان های از دست رفته برای بیماران است. آنها بالاترین میزان موفقیت را در بین هر کاری که در دندانپزشکی انجام می شود دارند، و به همین دلیل، بدیهی است که یکی از انتخاب های بهتر برای بیماران هستند.

ایمپلنت ها همچنین طبیعی ترین حس را دارند، بویژه زمانی که با پروتزهای کامل و پارسیل یا بریج مقایسه می شوند. انتقال این مزایا به بیماران در طول طراحی درمان ضروری است.

در نهایت، دندانپزشک باید مطمئن شود که بیماران مزایای طولانی مدت ایمپلنت های دندانی و اینکه چگونه می توانند زندگی آنها را تغییر دهند را درک می کنند.

در اینجا رایج ترین اشتباهاتی که افراد در مورد ایمپلنت های دندانی مرتکب می شوند و منجر به عوارض ایمپلنت دندان و حتی شکست ایمپلنت دندان می شوند، آورده شده است.

تعریف شکست ایمپلنت دندانی

البته این ۹۰ تا ۹۵ درصدی که گفتیم ایمپلنت های موفقی هستند. با این حال، آنهایی که موفق نمی شوند، پنج تا ده درصد دیگر چطور؟ چگونه اطمینان حاصل کنیم که با شکست ایمپلنت، زندگی بیماران را به سمت بهتر شدن و نه بدتر شدن تغییر می دهیم؟

بر اساس مجله ایمپلنت های دندانی، شکست ایمپلنت توسط عوامل متعددی ایجاد می شود، از التهاب اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) گرفته تا عدم وجود اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود) و شکستن ایمپلنت. همچنین، ترومای جراحی، ریز حرکت و بارگذاری بیش از حد می توانند با شکست ایمپلنت های دندانی ارتباط داشته باشند.

شکست ایمپلنت های دندانی به دو دسته زود هنگام و دیر هنگام طبقه بندی می شوند. شکست های زود هنگام در سه ماه نخست پس از قرار دادن ایمپلنت اتفاق می افتند. شکست های دیر هنگام بعد از سه ماه نخست اتفاق می افتند. این شکست های زود هنگام و دیر هنگام بر اساس علت شناسی، پرسنل مسئول، حالت شکست و علل بیولوژیکی به گروه های علتی مختلف تقسیم می شوند.

شکست های زود هنگام ایمپلنت های دندانی:

علت شناسی: خطا در انتخاب ایمپلنت، مشکلات قرار دادن جراحی یا ترمیمی

پرسنل مسئول: عدم تخصص دندانپزشک یا فناوری آزمایشگاهی

حالت شکست: مشکلات در اسئواینتگریشن

علل بیولوژیکی: وجود پری ایمپلنتایتیس

شکست دیر هنگام ایمپلنت های دندانی:

علت شناسی: سایر شرایط سیستمیک بیمار، انتخاب سبک زندگی، یا درمان های پرتو درمانی

پرسنل مسئول: مراقبت ناکافی پس از جراحی توسط بیمار

حالت شکست: مشکلات عملکردی یا فیزیولوژیکی

علل بیولوژیکی: عفونت ناشی از پری ایمپلنتایتیس، اکلوژن تروماتیک، یا اضافه بار

اشتباهات شایع دندانپزشکان در گذاشتن ایمپلنت های دندانی

عوامل زیادی در کنار هم قرار می گیرند که منجر به موفقیت ایمپلنت می شوند. به همین ترتیب، بسیاری از چیزها ممکن است اشتباه پیش بروند که منجر به شکست می شوند.

دندانپزشک تنها بخشی از کل است. با این حال، او اغلب تأثیر قابل توجهی روی موفقیت ایمپلنت های دندانی دارد، چه با انتخاب مورد، درمان ایمپلنت مورد استفاده، یا تجربه کاشت و جراحی.

ما در این مقاله شش اشتباه شایعی که دندانپزشکان در گذاشتن ایمپلنت مرتکب می شوند را برای شما به اشتراک می گذاریم. بهتر از آن، در این مقاله همچنین نحوه اجتناب از آنها را به اشتراک گذاشته ایم.

اشتباه شماره ۱: عدم اطمینان از سلامت کافی دهان و عدم تنظیم طرح درمانی بر اساس استخوان موجود.

همه ایمپلنت ها برای داشتن بهترین شانس ممکن برای موفقیت، به استخوان کافی و محیط دهانی سالم نیاز دارند. مهم ترین چیزی که در مورد ایمپلنت ها باید به خاطر بسپارید این است که بیماران برای کاشت ایمپلنت ها باید استخوان و دهان سالمی داشته باشند. اگر کیفیت و کمیت استخوان ناکافی باشد، احتمال شکست ایمپلنت بیشتر است. اگر در حال پذیرفتن موردی هستید که سلامت استخوان یا دهان او کمتر از حد کافی باشد، باید استراتژی خود را تغییر دهید. دندانپزشکان همچنین باید روش های تقویت استخوان را قبل از قرار دادن ایمپلنت، یا در سناریوهای خاصی که امکان تقویت استخوان در زمان کاشت وجود دارد، آن را در نظر بگیرند. دندانپزشک باید اطمینان حاصل کند که ایمپلنت را با اندازه مناسب انتخاب می کند. به عبارت دیگر، اگر بیمار استخوان کمتری دارد، نباید ایمپلنت بزرگ تری انتخاب کند.

اغلب دندانپزشکان هنگام قرار دادن دندان های ثابت دائمی، در اکثر موارد بیماران دارای بیماری پریودنتال هستند. در صورت وجود ایمپلنت، بار باکتریایی زیاد داخل دهانی می تواند قوس دندانی مقابل را تحت تأثیر قرار دهد و قرار دادن پروتز بر پایه ایمپلنت روی هر دو قوس دندانی توصیه نمی شود. در این موارد، درمان بیماری پریودنتال بسیار مهم است. روند درمان چنین بیمارانی باید به نحوی مرحله بندی شود و هر دو فک باید همزمان درمان شوند. هر زمان که دندان ها و ایمپلنت ها را با هم مخلوط می کنیم، باید اطمینان حاصل کنیم که قبل از کاشت ایمپلنت، بیماری پریودنتال را در حالت ایده ال درمان کرده ایم و سپس قبل از کاشت ایمپلنت، وضعیت را از نزدیک زیر نظر داشته باشیم. در صورتی که تمام دندان های بیمار کشیده شوند، ریشه کن کردن بیماری پریودنتال قبل از قرار دادن ایمپلنت ها حیاتی نیست. کاشت ایمپلنت های دندانی برای قوس دندانی کامل، در این زمینه آزادی عمل بیشتری به شما می دهد.

اشتباه شماره ۲: فراموش اصول اکلوژن، با قرار دادن ایمپلنت ها بدون راهنما.

وقتی ایمپلنت را به طور نامناسب قرار می دهید، نه تنها قرار دادن ترمیم روی آن دشوار است، بلکه تمیز نگه داشتن آن در نگهداری طولانی مدت برای بیمار نیز چالش برانگیز خواهد بود. علاوه بر این، ایمپلنت هایی که جای مناسبی ندارند، از نظر بیومکانیک و اکلوژن نیز مشکل دارند.

حتی اگر بتوانید روی ایمپلنتی که در جای نامناسب قرار دارد ترمیم قرار دهید، وضعیت محکمی نخواهد داشت که نیروهای اکلوزال سنگین به خوبی دریافت شوند. شما ممکن است یک شکست ترمیم، شل شدن پیچ، و همه این چیزهایی که ما نمی خواهیم را داشته باشیم.

ایمپلنت هایی که به صورت نامناسب قرار داده می شوند، با اصول اکلوژن تداخل دارند. وقتی گاز می زنید یا بایت خود را می بندید، نیروهای ناشی از اکلوژن از طریق محور دندان طبیعی منتقل می شوند. هنگامی که یک ایمپلنت را جایگزین یک دندان طبیعی می کنید، زاویه ایمپلنت باید یکسان باشد تا آن نیروهای اکلوزال از طریق محور ایمپلنت منتقل شوند. وقتی نیروهای اکلوزال وارد می شوند و آن نیرو می تواند به محور ایمپلنت منتقل شود، همه چیز عالی است. هیچ مشکلی برای ترمیم بوجود نخواهد آمد. با این حال، زمانی که ایمپلنت با محور نیروهای اکلوزال هم راستا نباشد، شاهد شل شدن و شکستگی پیچ و موارد دیگر خواهید بود. حل این مشکلات چالش برانگیز است.

دندانپزشکانی که کاشت ایمپلنت ها را بدون کمک راهنما انجام می دهند، بارها مرتکب این اشتباه شده اند. امروزه، پیدا کردن جای مناسب با جراحی هدایت شده بسیار آسان تر است. وقتی ایمپلنت ها بدون کمک راهنما قرار داده می شود، دندانپزشک فکر می کند که در مسیری برای قرار دادن کامل قرار دارد. سپس، پس از تکمیل، مشاهده می کند که می توانست ایمپلنت را به شکل دیگری زاویه دهد. جراحی هدایت شده ایمپلنت های دندانی، حدس و گمان را از معادله خارج می کند. استفاده از راهنماهای جراحی مبتنی بر فناوری سی تی پرتو مخروطی (CBCT) از تمام این مشکلات زاویه گیری و مشکلات قرارگیری نامناسب ایمپلنت جلوگیری می کند.

اشتباه شماره ۳: شروع درمان بدون در نظر گرفتن دندان ها

دندانپزشکان وقتی به گزینه های درمانی نگاه می کنند، باید با در نظر گرفتن دندان ها روند کار را شروع کنند. بسیاری از دندانپزشکان به جای آن ابتدا روی استخوان تمرکز می کنند. علت این است که عنصر جراحی کاشت ایمپلنت برای بیمار و حتی دندانپزشک می تواند دلهره آور باشد، به همین دلیل تمرکز به آنجا معطوف می شود.

مردم در مورد جراحی مضطرب هستند، بنابراین زمان زیادی را صرف بررسی استخوان و برنامه ریزی برای نحوه قرار دادن ایمپلنت در بهترین استخوان می کنند. اما، ممکن است بهترین مکان برای دندان نباشد. بعداً، ما از دورتر به بررسی آن می پردازیم تا بفهمیم چگونه می توانیم آن را به صورتی درآوریم که کار کند. برعکس این هم می تواند باشد. کاشت ایمپلنت به جای آنکه بر اساس عمل جراحی پیش برود، باید از طریق پروتز هدایت شود.

ما ابتدا باید بدانیم که دندان کجا قرار می گیرد، و سپس ایمپلنت را در موقعیتی قرار دهیم که بتواند از آن دندان حمایت کند. گاهی اوقات درون استخوان موجود قرار می گیرد. گاهی اوقات باید استخوان را اصلاح کنیم تا بتوانیم ایمپلنت را به موقعیتی قابل ترمیم برسانیم.

دندانپزشکان باید از دندان به پایین برای کیس برنامه ریزی کنند، و زمانی که در مرحله طراحی نمی توانند ۵/۱ میلی متر استخوان در اطراف ایمپلنت قرار دهند، باید از مواد پیوند استخوان استفاده کنند.

شروع با در نظر گرفتن دندان، به این معنا است که ابتدا تعیین کنید که دندان در محل بایت و فک قرار دارد. سپس، هنگامی که مشخص کردید نیاز است دندان در کجا قرار بگیرد، ببینید آیا استخوان کافی برای قرار دادن ایمپلنت در جایی که باید قرار بگیرد وجود دارد تا دندان در دندان های اطراف ردیف شوند. از آنجا که گاهی اوقات استخوان های زیادی داریم، این استخوان در زاویه اشتباه قرار دارد.

هنگامی که ایمپلنت در زاویه نامناسبی قرار دارد، گاهی اوقات می توانید از اباتمنت های زاویه دار یا کانال های پیچ برای اصلاح آن استفاده کنید. با این حال، این قطعات مصنوعی فقط می توانند مشکلات زاویه زیر ۳۰ درجه را اصلاح کنند. هنگامی که ایمپلنت بیشتر از ۳۰ درجه از زاویه بهینه فاصله بگیرد، اباتمنت های زاویه دار می توانند در حین استفاده بشکنند زیرا زاویه بسیار زیاد است. یکی دیگر از عوارض نادرست بودن زاویه، شل شدن پیچ است.

در پایان روز، باید دندان را در جایی که به آن تعلق دارد قرار دهید. من به بیماران خود می گوییم که مثل برج پیزا است. فقط کمی مایل است. آنها به احیاء آن ادامه می دهند، اما، در دراز مدت، کارساز نخواهند بود. فقط به افتادن ادامه می دهد.

بخشی از دلیل اینکه برخی دندانپزشکان ابتدا از روش پروتز حمایت می کنند و با در نظر گرفتن دندان شروع می کنند، این است که امروزه تکنیک های پیوند استخوان قابل پیش بینی هستند. اگر استخوان در جایی که شما نیاز دارید کامل نیست، می توانید آن را با پیوند تقویت کنید.

۱۰، ۲۰ سال پیش، پیوند آنقدرها خوب نبود. دندانپزشک ابتدا باید به استخوان فکر می کرد نه دندان. امروز دیگر نیازی به انجام آن نیست.

اشتباه شماره 4: کاشت ایمپلنت ها با فاصله نامناسب

متخصصان دندانپزشکی موافقند که ایمپلنت های دندانی باید 5/1 تا 2 میلی متر از یکدیگر فاصله داشته باشند. اگر خیلی نزدیک قرار گیرند، ممکن است تحلیل استخوان و تحلیل لثه رخ دهد. اگر خیلی دور از هم قرار گیرند، روکش مناسب نخواهد بود، جویدن تحت تأثیر منفی قرار می گیرد و غذا می تواند در فضای بین دندان های کاشته شده گیر کند.

اشتباه شماره 5: درگیر شدن در مکان های کم عمق یا نزدیک شدن به عصب

ایمپلنت های دندانی باید با دقت بسیار زیادی قرار داده شوند تا اطمینان حاصل شود که به درستی بهبود می یابند و می توانند فشار گاز گرفتن و جویدن را تحمل کنند. اشتباهات رایج شامل قرار دادن ایمپلنت در مناطقی بدون تراکم استخوان کافی یا قرار دادن آنها به گونه ای است که به عصب فک پایین یا حفره سینوس فک بالا برخورد کنند.

بارها پیش آمده است که پزشکان ایمپلنت ها را در محل های بسیار کم عمقی قرار می دهند، که فضای کافی برای ترمیم باقی نمی ماند و امکان ایجاد کانتور محوری وجود ندارد. کانتور محوری تأثیر قابل توجهی روی موفقیت ایمپلنت دارد. هر کانتور محوری بر اساس بیماری که برای او ترمیم انجام می دهید متفاوت است، اما باید به عنوان یک انتقال صاف از پلت فرم ایمپلنت به شکل طبیعی دندان بیمار عمل کند. شاید مهم تر از همه، به جلوگیری از تشکیل «تله های غذایی» در اطراف ترمیم کمک می کند. یک کانتور محوری مناسب این امکان را برای بیمار فراهم می آورد که بهداشت مناسب را حفظ کند، بدون آن ایمپلنت با شکست مواجه خواهد شد.

با این حال، در فک پایین، عمقی که می توانید ایمپلنت را در آن قرار دهید توسط عصب محدود می شود.

وقتی ایمپلنت های دندانی خیلی نزدیک به اعصاب قرار می گیرند، درد طولانی مدت فک و آسیب دائمی به اعصاب می تواند رخ دهد. اگر دندانپزشک شما قبل از قرار دادن ایمپلنت، از فک شما عکس برداری با کیفیت بالا انجام نداده باشد تا فاصله کافی از اعصاب را تضمین کند، منجر به کاشت یک ایمپلنت ناموفق می شود.

اگر حتی پس از گذشت زمان بهبودی معقول، درد مداوم و یا خونریزی در اطراف ایمپلنت های خود را تجربه می کنید، این نشانه آن است که مشکلی وجود دارد. اگر دندانپزشک شما پیگیری نکند، توضیح ندهد که چه اتفاقی می افتد و چرا، و برای حل مشکل شما تلاش نکند، ممکن است یک پرونده قصور در ایمپلنت دندان داشته باشید که قابل پیگیری باشد. راه حل عدم نزدیک شدن به عصب در حین کاشت ایمپلنت، استفاده از ایمپلنت کوتاه تری است که بدون آسیب به عصب در عمقی قرار می گیرد که درون استخوان محکم شود.

یکی دیگر از عوامل مؤثر در مشکلات کانتور محوری، انتخاب ایمپلنتی است که خیلی کوچک است. سه عامل بالینی به کانتور محوری کمک می کنند که دندانپزشک باید آنها را در نظر بگیرد.

این موارد شامل ضخامت بافت لثه ای است که قرار است ایمپلنت درون آن قرار گیرد، اندازه سطح مقطع افقی روکش در خط لثه، و موقعیت روکش نسبت به استخوان.

وقتی ایمپلنتی انتخاب می شود که در ناحیه مولر خیلی کوچک است، می تواند در کانتور محوری در امتداد خط لثه اختلال ایجاد کند. برای مبارزه با این اثر، می توان از ایمپلنت های پهن در قسمت خلفی استفاده کرد. به این ترتیب می توان یک کانتور محوری خوب و وسیع داشت. انتخاب ایمپلنت در آنجا مهم است.

با مراجعه به یک دندانپزشک و جراح دهان با تجربه که برای برنامه ریزی درمان به اسکن های سی تی سه بعدی متکی هستند، می توان به راحتی از این اشتباهات جلوگیری کرد.

اشتباه شماره 6: عدم استفاده از فناوری CBCT برای طراحی درمان

قرار دادن ایمپلنت دندان توسط یک دندانپزشک فاقد صلاحیت می تواند خطرناک باشد. آنها ممکن است ارزیابی های کاملی انجام ندهند که منجر به عوارضی زیادی از جمله قرار دادن نادرست ایمپلنت شوند. قرار دادن نادرست می تواند منجر به بروز مشکلات زیادی از جمله آسیب عصبی و ناهم ترازی شود. برای قرار دادن صحیح ایمپلنت های دندانی لازم است دندانپزشک یک طرح درمان حساب شده آماده کند. وقتی نوبت به طراحی درمان می رسد، امروزه دندانپزشکان ابزارهای زیادی در اختیار دارند تا به آنها کمک کند داده های جامعی را بدست آورند تا بتوانند به طور مؤثر استراتژی پردازی کنند. اکنون بویژه تأکید زیادی روی فناوری توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) برای طراحی درمان می شود.

خوشبختانه در این مقطع زمانی، اکثر دندانپزشکانی که کاشت ایمپلنت های دندانی را انجام می دهند، از آن استفاده می کنند.

مزایای فناوری CBCT بسیار زیاد است، از تصاویر سه بعدی که ایجاد می کنند تا جزئیاتی که رادیوگرافی معمولی نمی گیرد. CBCT همچنین این امکان را برای دندانپزشک فراهم می آورد تا فایل های STL یا دندان های مجازی ایجاد کند تا بتوانند ایمپلنت ها را در فضای ایده آل قرار دهند.

اکلوژن فوق العاده مهم است. هنگامی که ایمپلنت از طریق جراحی قرار می گیرد، شکست های دیر هنگام به دلیل مراقبت نکردن بیمار از آن، یا بارگذاری اکلوزال است که برای قرار دادن ایمپلنت ایده ال نیست.

SMOP این امکان را برای دندانپزشکان و تکنسین های دندانپزشکی فراهم می کند تا موارد ایمپلنت را بر اساس داده های سی تی اسکن پرتو مخروطی طراحی کنند و الگوهای ایجاد حفره به صورت دقیق را برای استفاده در هنگام کاشت ایمپلنت بدست آورند.

CBCT این امکان را برای شما فراهم می کند تا نگاه دقیقی به ساختار استخوان و دندان داشته باشید. با این حال، نمی تواند همه چیز را به شما نشان دهد. برای اطمینان از داشتن تمام اطلاعات مورد نیاز، دندانپزشکان باید از سلامت عمومی دهان نیز اطلاع داشته باشند.

به دندانپزشکان توصیه می شود که از اسکن CBCT برای طراحی درمان استفاده کنند، اما عوامل دیگر را نیز در نظر بگیرند. تعیین کنید که آیا دهان بیماری پریودنتال شایعی دارد که به درمان نیاز دارد یا اینکه دندان های فک بالا یا پایین ایمپلنت فوق العاده بیرون زده اند، که به این معنا است که باید ایمپلنت را در عمق بیشتری قرار دهید تا با آنها هماهنگ شود. همچنین به دنبال بافت نرم کراتینه شده ای باشید که به پیوند بافت نیاز دارد.

CBCT ها برای نشان دادن استخوان به ما عالی هستند، اما برای نشان دادن هر چیز دیگری که لازم است، باید نگاهی به کل دهان بیمار بیندازیم.

اشتباه شماره 7: عدم بسته شدن بدون تنش، در حین تقویت استخوان

دندانپزشکان باید این مورد را از دندان به پایین طراحی کنند. علاوه بر این، اگر در مرحله طراحی نمی توانند ۵/۱ میلی متر استخوان در اطراف ایمپلنت خود قرار دهند، باید بزرگ کردن استخوان را در نظر بگیرند.

اگر دندانپزشک می خواهد در زمان قرار دادن ایمپلنت استخوان را تقویت کند، در برخی موارد می تواند این کار را انجام دهد، اما استخوان به خون نیاز دارد. برای ایجاد امکان این امر، دندانپزشک می تواند ایجاد سوراخ های قشر مغز را امتحان کند. همچنین، هنگامی که یک نوع پیوند استخوانی را برای کاشت ایمپلنت های دندانی تکی اضافه می کند، باید آن را با یک غشاء بپوشاند و همچنین باید بخیه بسته بماند.

از آنجا که حجم استخوان اضافه می شود، باید تنش روی فلپ کاهش داده شود. دندانپزشک باید پریوستوم را به ثمر برسانند تا یک بسته بدون تنش داشته باشد.

انجام فرایند بستن بدون تنش برای بسیاری از دندانپزشکان در طول پیوند استخوان چالش برانگیز است. با این حال، وقتی دندانپزشک پریوستوم را مشخص می نماید، می تواند فلپ را بالا بکشد و وقتی آن را بخیه می زند هیچ کششی روی آن وجود نداشته باشد.

دومین نکته مهم در پیوند استخوان داشتن یک غشاء محکم برای جلوگیری از کپسوله شدن فیبری پیوند است. دندانپزشکان اغلب از تکنیک بخیه زنجیره برای محکم کردن غشاء هنگام افزودن حجم استخوان به سطح باکال استخوان استقبال می کنند. گزینه ها استفاده از چسب یا پیچ یا استفاده از تکنیک بخیه زنجیره است. در ۸۰ درصد مواقع دندانپزشکان از آن استفاده می کنند.

اشتباه شماره 8: استفاده از ایمپلنت های بی کیفیت

اشتباه دیگری که برخی دندانپزشکان مرتکب می شوند، استفاده از ایمپلنت های بی کیفیت است. این ایمپلنت ها ممکن است ارزان تر باشند، اما می توانند در دراز مدت عوارضی برای بیمار ایجاد کنند. همچنین اگر میخ فلزی ایمپلنت از تاج روکش بیرون بزند، ممکن است ظاهر نامطلوبی داشته باشند. همیشه مطمئن شوید که دندانپزشک شما از مواد مورد تأیید FDA و با کیفیت بالا استفاده می کند تا از هر گونه مشکل غیر منتظره در ایمپلنت دندان جلوگیری شود. برای فراهم کردن بهترین تناسب، طول عمر و سازگاری زیستی، ایمپلنت های دندانی باید با استانداردهای دقیقی ساخته شوند.

اشتباه شماره 9: ارائه ایمپلنت به همه بیماران

یکی دیگر از اشتباهاتی که یک دندانپزشک بی تجربه ممکن است مرتکب شود، تلاش برای کاشت ایمپلنت دندان برای همه بیماران است. متأسفانه، همه افراد کاندیدای مناسبی برای ایمپلنت های دندانی نیستند. برای مثال، افراد سیگاری و افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند، ممکن است کاندیداهای مناسبی نباشند. دندانپزشکان قبل از موافقت با انجام این عمل، باید سابقه پزشکی و دندانپزشکی بیمار را به دقت بررسی کنند.

اشتباه شماره 10: عدم اختصاص زمان کافی برای بهبودی

ایمپلنت های دندانی پیوند محکمی با استخوان فک شما برقرار می کنند، اما تنها در صورتی که زمان کافی برای بهبودی به آنها داده شود. قرار دادن زود هنگام روکش های دائمی ایمپلنت روی پایه های ایمپلنت می تواند در بهبودی اختلال ایجاد کند و خطر شکست ایمپلنت را افزایش دهد.

اشتباه شماره 11: به حداکثر رساندن پوشش بیمه شما

یکی از اشتباهات نهایی که یک دندانپزشک ایمپلنت بی تجربه ممکن است مرتکب شود، عدم استفاده از تمام هزینه های پوشش بیمه شما است. از آنجا که ایمپلنت های دندانی معمولاً تحت پوشش بیمه دندانپزشکی نیستند، دریافت مزایا برای بیمار به توجه ویژه نیاز دارد. یکی از تاکتیک هایی که می تواند مفید باشد، جستجوی “مزایای جایگزین” است. این به شما امکان می دهد پوششی را که در صورت انتخاب یک درمان جایگزین (مانند بریج یا دندان مصنوعی) واجد شرایط آن بودید، برای روش ایمپلنت دندان خود اعمال کنید. پرداخت جداگانه هزینه کشیدن دندان یا روکش نیز می تواند به حداکثر رساندن پوشش بیمه شما کمک کند.

اشتباه شماره 12: انتخاب ایمپلنت دندانی بزرگ

ایمپلنت های دندانی در هر اندازه ای، از جمله ایمپلنت هایی که ممکن است “بزرگ” به نظر برسند، در صورت عدم قرار گیری صحیح یا مراقبت مناسب، می توانند منجر به بروز مشکلاتی مانند عفونت، آسیب عصبی، پری ایمپلنتایتیس، تحلیل لثه و مشکلات سینوس ها شوند. این عوارض می توانند از عواملی مانند بهداشت ضعیف دهان و دندان ، برنامه ریزی نادرست، گسترش ایمپلنت به داخل حفره سینوس یا پشتیبانی ناکافی استخوان برای ادغام استخوان ناشی شوند.

اشتباه شماره 13: عدم آماده کردن درست شما برای ایمپلنت های دندانی

آیا دندانپزشک شما گزینه های ساده تر و ارزان تری مانند نجات دندان های خودتان، استفاده از دندان مصنوعی پارسیل یا جایگزینی یک دندان را به شما اطلاع داده است؟ آیا دندانپزشک شما سابقه پزشکی کاملی را برای اطمینان از ایمن بودن این روش با وجود هر گونه بیماری زمینه ای شما (مانند دیابت یا بیماری لثه کنترل نشده، سیگار کشیدن، اعتیاد به الکل، سرطان، سرکوب سیستم ایمنی، دندان قروچه) گرفته است؟

اگر پاسخ هر یک از این سؤالات منفی است، ممکن است قربانی قصور پزشکی شوید زیرا دندانپزشک شما از گرفتن رضایت آگاهانه شما برای روش کاشت دندان غفلت کرده است.

اشتباه شماره 14: دیر گذاشتن روکش ایمپلنت

قرار دادن دیرهنگام روکش روی ایمپلنت دندان به تأخیرهای قابل توجه بین جراحی ایمپلنت و روکش نهایی اشاره دارد که می تواند منجر به بروز مشکلاتی شود. قرار دادن به موقع روکش از استخوان فک شما محافظت می کند، از جابجایی دندان های مجاور جلوگیری می کند و سلامت لثه را حفظ می کند. اقدام سریع احتمال نیاز به روش های اضافی مانند پیوند استخوان را کاهش می دهد و در زمان و هزینه صرفه جویی می کند. با دیر قرار دادن روکش، عفونت می تواند در محل ایمپلنت ایجاد شود که به طور بالقوه به آنتی بیوتیک یا حتی برداشتن ایمپلنت و بافت آلوده نیاز دارد. انتظار بیش از حد طولانی می تواند منجر به تحلیل لثه در اطراف ایمپلنت شود. دندان های مجاور ممکن است به جای خالی دندان از دست رفته جابجا شوند و کارهای دندانپزشکی آینده را پیچیده کنند. تأخیر می تواند بر موفقیت بلند مدت ایمپلنت تأثیر منفی بگذارد. همچنین می تواند منجر به از دست رفتن تراکم استخوان فک و آسیب به بافت های اطراف شود و درمان را دشوارتر و پرهزینه تر کند.

آنچه باید در مورد ایمپلنت ها در روند درمان انجام شود.

درمان کاشت ایمپلنت های دندانی در دندانپزشکی از نتایج بسیار خوبی برخوردار است. با این حال، این یک فرایند جامع ترمیمی نیز می باشد. کاشت ایمپلنت به دانش پروتز و جراحی نیاز دارد، دو حوزه که به خودی خود پیچیده هستند. برای برخی از دندانپزشکان، قرار دادن ایمپلنت های دندانی می تواند جذاب اما در عین حال ترسناک باشد. دندانپزشکانی که در دوره های آموزشی اولیه، اصول کاشت ایمپلنت های دندانی را فرا گرفته اند، منحنی یادگیری را سپری کرده اند و با کسب تجربه در زمینه کاشت ایمپلنت به راحتی قادر هستند مشکلات را پیش بینی کنند و برای آنها راه حل از پیش آماده کنند.

معمولاً کاشت فقط یک ایمپلنت در ماه هیچ کمکی به کسب تجربه دندانپزشک نمی کند و هرگز از آن منحنی یادگیری عبور نخواهد کرد. بنابراین، دندانپزشک برای راحت تر شدن در کار با کاشت ایمپلنت ها، باید تعداد بیشتری از آنها را قرار دهد. دندانپزشکانی که می خواهند در زمینه کاشت ایمپلنت ها بهتر شوند، باید در مورد انجام موارد بیشتر تهاجمی شوند. دندانپزشکان اغلب زمانی که شروع به کار می کنند، برای کسب تجربه مورد نیاز خود، به بیماران خاص تخفیف های قابل توجهی می دهند. همچنین توصیه می شود که آنها در دوزه های متعدد برای آموزش بیشتر مرتبط با کاشت ایمپلنت های دندانی شرکت کنند. دندانپزشک هر بار که چیز جدیدی یاد می گیرد، به سطح اعتماد به نفس او می افزاید. با اعتماد به نفس بیشتر، در گذاشتن ایمپلنت راحت تر خواهند شد. به دندانپزشکان توصیه می شود که در ابتدا با آن ساده برخورد کنند. با پیدا کردن هر موردی شروع به کار کنند که در آن یک بیمار سالم به یک ایمپلنت خلفی نیاز دارد و قرار است ایمپلنت روی یک برجستگی بهبود یافته قرار داده شود. بنابراین، اگر پنج ماه قبل یک دندان کشیده شده است و اکنون برجستگی آن بهبود یافته است، کاشت ایمپلنت آن راحت است. می توان با خیال راحت آن بیمار را انتخاب کرد.

البته دندانپزشکان قبل از شروع کار روی نمونه های انسانی، دوره های پیوسته ای را می گذرانند که شامل قرار دادن ایمپلنت روی مدل، فک خوک یا جسد هستند. لازم نیست فوراً یک عمل جراحی زنده انجام شود. این باعث ترس برخی از افراد مراجعه کننده می شود.

دندانپزشکی ایمپلنت یک تعهد است و به یک برنامه آموزشی قوی برای پرداختن به اجزاء جراحی، پروتز و ریکاوری بعد از کاشت ایمپلنت نیاز دارد.

همچنین علم دندانپزشکی ایمپلنت با دندان طبیعی متفاوت است. علاوه بر این، درک عوامل بیومکانیکی و فارماکولوژیک درگیر، و همچنین فیزیک و نیروهایی که در بارگذاری نقش دارند، بسیار مهم است.

گذراندن دوره ای که به خیلی چیزها می پردازد بسیار مهم است. این فقط ورود و کاشت ایمپلنت نیست. اطلاعات آموزشی زیادی وجود دارند که بسیار مهم هستند و همچنین به دندانپزشک کمک می کنند تا دوره های بعدی خود را تعیین کند. بعد از این دوره ها، باید دوره های جامع سپری شوند تا آنچه که آموخته شده است تکمیل شود و مهارت های پزشک تقویت شوند. پس از آن توصیه می شود دندانپزشک نزد یک دندانپزشک مجرب به صورت مشترک به کار و کسب تجربه بپردازد. دندانپزشک زمانی که این برنامه ها را انجام می دهد، مهم است که به جای انجام یک عمل جراحی یا یک سری جراحی، کاری انجام دهد که شامل تمام مراحل دندانپزشکی باشد.

آنچه اعتبار یک دندانپزشک شناخته شده را متفاوت می کند این است که ما انتظار داریم او در هر دو جنبه جراحی و ترمیمی آگاه باشد. چنین دندانپزشکی هرگز نمی تواند از یادگیری در مورد ایمپلنت دست بردارد. دندانپزشکی ایمپلنت با تمام زمینه ها درگیر است، از زیست شناسی گرفته تا فیزیولوژی، اکلوژن و TMJ، و دندانپزشک ملزم است که در بسیاری از رشته ها متخصص باشد. بعلاوه، بسیاری از پیشرفت های فناوری جدید وجود دارند که دندانپزشکان ایمپلنت باید با این تغییرات در نحوه انجام ایمپلنت ها همگام شوند.

دندانپزشکان باید خود را متعهد کنند که به یادگیری بیشتر و بیشتر ادامه دهند. کاشت ایمپلنت کاری نیست که بتوان پس از گذراندن چند دوره آن را انجام داد. هر کسی می تواند استخوان را سوراخ کند و یک پیچ درون آن قرار دهد، اما کاشت اصولی و موفق ایمپلنت های دندانی خیلی بیشتر از این است.

کاشت ایمپلنت دندانی هدایت شده: روشی برای پرهیز از بسیاری از خطاها

کاشت ایمپلنت دندانی هدایت شده یک تکنیک دندانپزشکی دیجیتال است که با استفاده از تصویربرداری سه بعدی، برنامه ریزی نرم افزاری و یک راهنمای جراحی سفارشی ساخته شده، از قرارگیری دقیق ایمپلنت ها برای عملکرد و زیبایی مطلوب اطمینان حاصل می کند. این فناوری در مقایسه با کاشت سنتی دست آزاد که به مهارت پزشک متکی است، دقت و قابلیت پیش بینی را افزایش می دهد. مزایای آن شامل روشی با حداقل تهاجم، زمان درمان بالقوه کوتاه تر، بهبودی بهتر و احتمال موفقیت طولانی مدت بیشتر است.

نحوه کار کاشت ایمپلنت دندانی هدایت شده

برنامه ریزی دیجیتال

یک سی تی اسکن سه بعدی از فک بیمار گرفته می شود تا ساختار استخوان تجسم شود و موقعیت ایده آل گذاشتن ایمپلنت با استفاده از نرم افزارهای تخصصی برنامه ریزی شود.

ساخت راهنمای جراحی

بر اساس مدل سه بعدی، یک راهنمای جراحی سفارشی ساخته می شود که روی دندان ها یا لثه های بیمار قرار می گیرد. این راهنما دارای دریل هایی است که حفاری را برای کاشت ایمپلنت هدایت می کنند.

کاشت پیچ ایمپلنت هدایت شده

در طول عمل، راهنمای جراحی در دهان بیمار قرار می گیرد. این راهنما مته های دندانپزشک را هدایت می کند و اطمینان حاصل می کند که ایمپلنت در موقعیت و عمق دقیق برنامه ریزی شده در محیط مجازی قرار می گیرد.

مزایای قرار دادن پیچ ایمپلنت هدایت شده

• افزایش دقت: راهنما، موقعیت دقیق ایمپلنت را فراهم می کند. حتی ایمپلنت دو دندان کنار هم با دقت زیادی کاشته می شوند.
• نتایج بهبود یافته: قرارگیری صحیح ایمپلنت برای دستیابی به ثبات طولانی مدت و ایجاد یک نتیجه زیبایی شناختی خوب بسیار مهم است.
• روش کم تهاجمی: جراحی هدایت شده اغلب شامل برش های کمتری است که منجر به آسیب کمتر و بهبودی سریع تر می شود.
• قابلیت پیش بینی: برنامه ریزی دیجیتال این امکان را برای دندانپزشک ایمپلنت فراهم می کند تا “به آینده فکر کند” و پروتز نهایی را در نظر بگیرد و از مشکلات احتمالی در تمیز کردن یا تناسب جلوگیری کند.
• پتانسیل برای درمان سریع تر: در برخی از موارد هدایت شده می توان مراحل ایمپلنت دندان در یک جلسه انجام داد.

خطراتی که باید در نظر گرفته شوند

محدودیت های سیستم

خطاها می توانند در هر مرحله از فرآیند، از تصویربرداری تشخیصی اولیه گرفته تا ساخت و قرارگیری راهنما، رخ دهند.

نیاز به تخصص

آموزش مناسب، آگاهی از سیستم های هدایت شده خاص و تأیید دقیق پس از هر مرحله برای به حداقل رساندن خطرات و تضمین موفقیت بسیار مهم هستند.

سؤالات متداول

نشانه های عوارض ایمپلنت دندان چیست؟

نشانه های رایج شامل تورم، درد مداوم و مشکل در جویدن است. اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، فوراً با دندانپزشک خود مشورت کنید.

آیا مشکلات ایمپلنت دندان قابل درمان است؟

بله، مشکلات ایمپلنت دندان اغلب با مداخله به موقع قابل اصلاح هستند. دندانپزشک شما ممکن است روش هایی مانند پیوند استخوان یا تنظیم مجدد ایمپلنت را پیشنهاد کند.

چگونه می توانم از شکست ایمپلنت دندان جلوگیری کنم؟

دستورالعمل های دندانپزشک خود را دنبال کنید، بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید، از سیگار کشیدن خودداری کنید و به طور منظم برای معاینات دندانپزشکی مراجعه کنید تا خطر شکست ایمپلنت به حداقل برسد.

اگر ایمپلنت دندانی در جای درستی قرار داده نشود چه اتفاقی می افتد؟

افرادی که به ایمپلنت دندانی نیاز دارند، معمولاً دندان های خود را از دست می دهند یا ممکن است دندان هایی داشته باشند که بسیار لق هستند و باید کشیده شوند و با یک راه حل دائمی تر جایگزین شوند. این شرایط می تواند منجر به مشکل در غذا خوردن و صحبت کردن شود. در حالت ایده آل، ایمپلنت های دندانی این مشکلات را حل می کنند، اما اگر تراز آنها نامناسب باشد، بیماران اغلب با مشکلات بیشتری نسبت به ابتدا مواجه می شوند، از جمله:

• لبخند نامطلوب
• صدای تق تق هنگام جویدن یا صحبت کردن
• حساسیت دندان ناشی از ساییده شدن دندان ها به یکدیگر به روشی غیر طبیعی
• ساییدگی یا آسیب دندان ها به دلیل بایت غیر طبیعی
• لب پریدگی یا لق شدن دندان ها
• سر درد ناشی از بایت نامناسب

آیا می توان ایمپلنت های دندانی در جای اشتباه را دوباره تراز کرد؟

خبر خوب این است که ایمپلنت ها کاملاً قابل اصلاح هستند تا به درستی تراز شوند و دیگر مشکلات ذکر شده را نداشته باشند. این فرآیند به جراحی اصلاحی ایمپلنت نیاز دارد تا دندانپزشک شما بتواند ایمپلنت ها را به گونه ای تنظیم کند که از صاف بودن آن و فاصله مناسب آن در دهان شما اطمینان حاصل شود.

چرا باید ایمپلنت های دندانی خود را دوباره تراز کنید؟

ایمپلنت های دندانی شما هم برای اهداف سلامتی و هم برای زیبایی وجود دارند. اگر ایمپلنت ها تراز ضعیفی داشته باشند، لبخند شما در بهترین حالت خود نخواهد بود. فراتر از آن، تراز معیوب می تواند منجر به نیروهایی شود که مانع رشد موفق استخوان در اطراف آن می شود. این می تواند باعث درد یا ناراحتی شود که می تواند منجر به مشکل در غذا خوردن یا صحبت کردن شود. با توجه به فضای محدود دهان، ممکن است دندان های اطراف شما نیز تحت تأثیر ایمپلنت با تراز ضعیف قرار گیرند. اگر تراز اصلاح نشود، ممکن است دچار آسیب بافتی یا التهاب در اطراف ایمپلنت شوید.

چگونه متوجه می شوید که ایمپلنت شما دچار مشکل شده است؟

در اطراف محل ایمپلنت، اگر جوش خوردن استخوان به درستی اتفاق نیفتاده باشد یا به درستی پیشرفت نکرده باشد، یا اگر استخوان اطراف ایمپلنت به درستی رشد نکرده باشد، ممکن است درد، تورم و عفونت رخ دهد. اگرچه این علائم شایع هستند، اما همیشه وجود ندارند و بنابراین باید مراقب علائم دیگر نیز باشید. یکی از علائم بارز دیگر این است که آیا می توانید از نظر فیزیکی لرزش دندان یا ایمپلنت را حس کنید. پس از قرار دادن ایمپلنت، نباید در هیچ نقطه ای احساس حرکت کنید. اگر دندانپزشک شما حرکتی را در ایمپلنت شما مشاهده کند، ممکن است برای ارزیابی رشد استخوان شما، عکسبرداری با اشعه ایکس را توصیه کند. این تقریباً مطمئناً ما را قادر می سازد تا تشخیص دهیم که آیا تحلیل استخوان قابل توجهی در اطراف قطعه فلزی ایمپلنت وجود داشته است یا خیر.

اگر ایمپلنت دندان شما شکست بخورد، چه اقداماتی باید انجام دهید؟

به محضی که فکر می کنید مشکلی در ایمپلنت دندانی شما بوجود آمده است، باید با دندانپزشک خود تماس بگیرید. دندانپزشک شما می تواند ایمپلنت شکست خورده را در حالی که تحت بی حسی موضعی هستید، خارج کند. مگر اینکه مشکلی در استخوان اطراف ایمپلنت وجود داشته باشد، ممکن است به عمل پیوند استخوان نیاز داشته باشید.

اگر ایمپلنت دندانی شما شکست خورده و برداشته شده باشد، دندانپزشک شما احتمالاً معاینه کامل و عکسبرداری با اشعه ایکس انجام خواهد داد تا دلیل عدم عملکرد صحیح آن را مشخص کند. اگر متوجه شوند که شما دچار تحلیل استخوان شده اید، ممکن است قبل از تعویض ایمپلنت، پیوند استخوان را برای بازیابی تراکم استخوان توصیه کنند. پیوند استخوان باید قبل از کاشت ایمپلنت جدید بهبود یابد. در این مدت، دندانپزشک شما در مورد راه های کاهش خطر شکست، مانند به تعویق انداختن سایر درمان های دندانپزشکی، ترک سیگار یا انجام سایر اقدامات بر اساس وضعیت و سابقه سلامتی شما، به شما آموزش خواهد داد.

نتیجه گیری

برای بهترین نتیجه ممکن، مطمئن شوید که به یک دندانپزشک ایمپلنت ماهر و باتجربه مراجعه می کنید. با مراجعه به یک دندانپزشک با تجربه از این اشتباهات در ایمپلنت های دندانی اجتناب کنید. اگر یک یا چند دندان خود را از دست داده اید، ایمپلنت های دندانی یک گزینه درمانی فوق العاده هستند که جایگزین ساختار کامل دندان شما، بالا و پایین خط لثه، می شوند. این بسیار مهم است زیرا بدون جایگزینی برای ریشه دندان از دست رفته، دچار تحلیل استخوان در فک خواهید شد که می تواند منجر به مشکلات ناخوشایند زیادی در آینده شود. ایمپلنت های دندانی در واقع با استخوان فک شما پیوند برقرار می کنند و آن را تحریک می کنند تا از تحلیل استخوان و مشکلات مرتبط با آن جلوگیری شود.

با این حال، انجام ایمپلنت دندان یک عمل جراحی طولانی و پر هزینه است. قطعاً این روشی نیست که بخواهید آن را با دندانپزشکی تجربه کنید که نمی داند چه کاری انجام می دهد. در این مقاله ما به اشتباه رایجی پرداختیم که دندانپزشکان در کاشت ایمپلنت های دندانی مرتکب می شوند که می توانید با انتخاب یک ارائه دهنده ایمپلنت دندان با تجربه برای مراقبت از خود، از آنها اجتناب کنید. اشتباهاتی که بیماران با ارتکاب به آنها باعث شکست ایمپلنت های دندانی می شوند را در مقاله دیگری بررسی خواهیم کرد.