ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه | بیشتر بدانید

بیماران بی دندان به یک معنا، زندگی با بار جسمی، عاطفی و روانی بیش از حد را تجربه می کنند. علل مختلف این امر شامل کاهش کارایی جویدن، کاهش زیبایی ظاهری و در نتیجه سلامت ضعیف، کاهش اعتماد به نفس بیمار است. بی دندانی می تواند نتیجه بهداشت ضعیف دهان و دندان، سهل انگاری در مورد سلامت دندان یا دندان های از دست رفته با ترمیم های سنگین باشد. تعداد فزاینده ای از جمعیت دندان های انتهایی را دارند و توانایی آنها در درمان مجدد به دلیل پشتیبانی ضعیف استخوان و کاهش حجم استخوان محدود است.

استفاده از ایمپلنت یکی از روش ها با درصد موفقیت بالا برای جایگزینی دندان های از دست رفته در بیماران است. بازسازی پروتزی بیماران کاملاً بی دندان با ایمپلنت، یک روش درمانی کاملاً تثبیت شده و قابل اعتماد است. در دسترس بودن کیفیت و کمیت خوب استخوان برای قرار دادن ایمپلنت جنبه بسیار مهمی است. عده ای از افراد به دلایل شرایط خاصی که دارند نمی توانند از انواع متداول ایمپلنت ها برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود استفاده کنند. بیمارانی که تحلیل شدید استخوان آلوئولار دارند، تیغه آلوئولار آنها به صورت غیر طبیعی با کاهش حجم و اندازه روبرو است، به اصطلاح به بیماران مبتلا به آتروفی معروف هستند، یکی از این نمونه افراد به شمار می روند. بیمارانی که برای نتیجه موفق، به مداخله جراحی قبلی به شکل تقویت استخوان و لیفت سینوس نیاز دارند. برخی از بیماران نیز در ناحیه حفره سینوس ماگزیلا دچار پنوماتیزیشن زیاد شده اند. در این بیماران نیز باید بافت لثه تقویت شود.

با وجودی که فرایندهایی مانند سینوس لیفت و پیوند استخوان با درصد موفقیت بالایی همراه هستند اما با توجه به شرایط بیمار، گاهی اوقات می توانند خطراتی را نیز به همراه داشته باشند.

از سوی دیگر، به خوبی ثابت شده است که نیروهای جویدن باید در امتداد محور طولی دندان یا ایمپلنت هدایت شوند که طول عمر ایمپلنت را افزایش داده و میزان تحلیل استخوان را کاهش می دهد. با توجه به مقدار کمتر استخوان موجود در ریج های آلوئولار به شدت تحلیل رفته، محققان در تلاش برای یافتن جایگزین مناسبی برای تقویت استخوان و روش های لیفت سینوس بوده اند تا از انجام جراحی های اضافی جلوگیری شود.

در این دو دسته از بیماران شکل خاصی از ایمپلنت که به ایمپلنت های کوتاه معروف است یا شکل دیگر که به عنوان ایمپلنت های زاویه دار موسوم است، مورد استفاده قرار می گیرند. در ادامه این مطلب قصد داریم دلایل استفاده از ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار را معرفی کرده، نکات مهم هنگام استفاده از آنها را یادآوری کنیم.

پنوماتیزیشن چیست؟

سینوس ماگزیلا تا زمانی که دندان های طبیعی فرد در بخش جلوی ماگزیلا وجود داشته باشند، عملکرد و اندازه ای طبیعی دارد. زمانی که دندان های این بخش از بین بروند، سینوس ماگزیلا افزایش حجم پیدا کرده، به صورت رو به پایین و کج گسترش می یابد. در نتیجه ناحیه اطراف دندان های نیش را تحت تأثیر قرار می دهد. به مرور زمان و با از دست رفتن دندان ها حجم ناحیه جلوی ماگزیلا به میزان زیادی کاهش پیدا می کند. این مسئله می تواند در نتیجه آتروفی و در اثر کاهش فشار وارد شده به استخوان ناشی از عملکرد اکلوزال رخ بدهد.

بخشی از ایمپلنت ها در زیر کف سینوسی قرار می گیرد و این می تواند روند تشکیل استخوان در قسمت کف سینوس را تقویت کند. توجه داشته باشید یکی از عوامل مهم برای کاشت موفق ایمپلنت داشتن مقدار کافی استخوان با ارتفاع مناسب در ناحیه فک است. ارتفاع مناسب برای کاشت ایمپلنت ۱۰ میلی متر یا بیشتر معرفی می شود. معمولاً این ارتفاع در اثر عواملی مانند ابتلا به بیماری های لثه مانند پریودنتیت، از دست رفتن دندان ها و گسترش ناحیه سینوسی به کمتر از ۱۰ میلی متر کاهش پیدا می کند. در این حالت سینوس تا نزدیک ریشه های دندان جلویی ماگزیلا در منطقه دندان های مولر اول فک پایین می آید و در نتیجه تنها ۴ الی ۵ میلی متر از استخوان فک باقی می ماند و همین امر موجب می شود کاشت ایمپلنت با مشکل روبرو شود.

تراکم پایین و تحلیل استخوان ها

به طور کلی استخوان ها در ناحیه جلویی ماگزیلا نسبت به سایر بخش های داخل دهان تراکم کمتری دارند. به عنوان مثال تراکم استخوان های جلوی ماگزیلا نسبت به جلوی مندیبل پنج تا ده برابر کمتر است. تراکم استخوان روی میزان تماس بین ایمپلنت و سطح استخوان و در نتیجه جوش خوردن آن تأثیر زیادی دارد. در استخوان هایی که تراکم کمتری دارند فشار بیشتر به سمت نوک ایمپلنت وارد می شود و در نتیجه احتمال شکستن ایمپلنت افزایش می یابد.

در نظر گرفتن فشار اکلوزال قوی به هنگام کاشت ایمپلنت

با توجه به اینکه سطح مقطع دندان های مولر فک بالا بیشتر از سطح مقطع دندان های پرمولر است و قطر آنها نیز با یکدیگر تفاوت دارند، فشار اکلوزال بخش های عقب دهان بیشتر از قسمت های جلوی دهان است. برای ساخت ایمپلنت با الگو برداری از دندان های طبیعی باید حمایت ایمپلنت با توجه به بیشتر بودن فشار در بخش های عقب دهان بیشتر باشد، در نتیجه هنگام کاشت ایمپلنت این مسئله باید حتماً مورد نظر قرار بگیرد.

ایمپلنت های کوتاه

برای آن که کاشت ایمپلنت با موفقیت روبرو شود، استخوان فک باید استحکام کافی و همچنین ارتفاع مناسب برای کاشت ایمپلنت را داشته باشد. برای نگه داشتن یک ایمپلنت با اندازه استاندارد (8 تا 12 میلی متر)، ارتفاع ریج آلوئولار (استخوان) باید حداقل 12 میلی متر و عرض آن حداقل 6 میلی متر باشد. اگر ارتفاع و یا عرض استخوان کافی نباشد، انجام یک عمل جراحی اضافی (لیفت سینوس، پیوند استخوان) توصیه می شود که بیماران اغلب آن را تحت عنوان “تقویت استخوان” می شناسند.

چنین جراحی هایی رایج هستند و از مواد مختلف استئوپلاستیک در آنها استفاده می شود. این جراحی ها از نظر فنی چندان پیچیده نیستند، اما پیش بینی آنها دشوار است، زیرا تقویت موفق استخوان فقط به مهارت جراح بستگی ندارد، بلکه ترکیبی از عوامل متعدد است. چنین جراحی هایی (پیوند استخوان، لیفت سینوس، شکافتن لبه آلوئولار) همیشه موفق نیستند. خطر عوارض (التهاب استخوان، استئومیلیت، سینوزیت فک بالا، بی حسی صورت، بیماری های خود ایمنی، رد پیوند استخوان و غیره) زیاد است و دوره مراقبت های پس از عمل بیمار در برخی موارد می تواند سال ها طول بکشد.

ایمپلنت های دندانی کوتاه برای به حداقل رساندن خطرات فوق و کاهش زمان بهبودی بیمار توسعه داده شدند. ایمپلنت هایی که ارتفاع آنها کمتر از ۸ میلی متر باشد، تحت عنوان ایمپلنت های پایه کوتاه معرفی می شوند. در صورتی که ارتفاع ایمپلنت ها بین ۹ تا ۱۳ میلی متر باشد، به آنها ایمپلنت متوسط و در صورتی که ارتفاع بیشتر از 13 میلی متر داشته باشند به آنها ایمپلنت های بلند گفته می شود.

ایمپلنت های دندانی کوتاه به گونه ای طراحی شده اند که از نفوذ ایمپلنت به ساختارهای آناتومیکی، مانند سینوس فک بالا و عصب فک پایین، جلوگیری کنند و در موارد از دست دادن حجم استخوان (کمبود ارتفاع و یا عرض) نتایج درمانی طولانی مدت و پایداری را ارائه دهند.

تحقیقات نشان می دهند که نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه بین ۹۴ تا ۹۶ درصد است، البته باید در نظر داشته باشید که فشاری که ایمپلنت های پایه کوتاه می توانند تحمل کنند نسبت به ایمپلنت های استاندارد کمتر است، هرچه ارتفاع ایمپلنت کوتاه تر و قطر آن کمتر باشد، احتمال شکست آن بیشتر خواهد بود. اما امید است با پیشرفت تکنولوژی به مرور زمان ایمپلنت های کوتاه به گونه ای طراحی و تولید شوند که بتوانند فشار بیشتری را تحمل نمایند.

ایمپلنت های کوتاه در بسیاری از سیستم های ایمپلنت، از جمله طرح های فرم ریشه پلاتو و پیچ (ایمپلنت های فرم ریشه پلاتو فوق کوتاه) استفاده می شوند.

ایمپلنت های پلاتو (plateau-type implants) نوعی سیستم ایمپلنت دندانی کوتاه هستند که به جای پیچ شدن، با فرو رفتن (indentation) در استخوان فک، قرار داده می شوند و از پلیت های افقی تشکیل شده اند که یک استوانه ایجاد می کنند. این روش جراحی کمترین آسیب را به استخوان وارد کرده، فرآیند ترمیم استخوان را تسریع می کند و دوره ریکاوری کوتاه تری دارد. این نوع ایمپلنت ها قابلیت تحمل بار بیشتری نسبت به ایمپلنت های پیچی دارند و می توانند نیاز به جراحی های پیوند استخوان را از بین ببرند.

تفاوت ایمپلنت های کوتاه و ایمپلنت های استاندارد

ایمپلنت های دندانی کوتاه (۶ تا ۸ میلی متر) جایگزین کم تهاجمی تر و سریع تری برای ایمپلنت های استاندارد (۱۰ تا ۱۶ میلی متر) ارائه می دهند، بویژه زمانی که ارتفاع استخوان محدود است. به طور بالقوه می توان از روش های پیوند استخوان اجتناب کرد و هزینهرها و زمان بهبودی را کاهش داد. ایمپلنت های استاندارد به دلیل طولشان، پایداری و اسئواینتگریشن بیشتری را فراهم می کنند که می تواند برای موارد پیچیده بهتر باشد، اما معمولاً در صورت وجود استخوان ناکافی، به روش های گسترده تر و پرهزینه تر تقویت استخوان نیاز دارند. طرح های مدرن ایمپلنت کوتاه با رزوه های تهاجمی، پایداری اولیه قوی را فراهم می کنند و آنها را به گزینه ای مناسب در بسیاری از موقعیت هایی تبدیل می کنند که زمانی نامناسب تلقی می شدند.

چه کسانی گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های کوتاه هستند؟

ایمپلنت های دندانی کوتاه برای کاندیداهایی با ارتفاع استخوان فک ناکافی هستند که می خواهند از پیوند استخوان گسترده، بویژه در نواحی خلفی دهان که ساختارهای آناتومیکی مانند سینوس فک بالا یا کانال فک پایین گزینه های ایمپلنت های سنتی را محدود می کنند، اجتناب کنند. کاندیداهای ایده آل از سلامت کلی خوبی برخوردارند، یک یا چند دندان خود را از دست داده اند و به دنبال درمانی کم تهاجمی تر با زمان بهبودی سریع تر هستند.

بیمارانی با ارتفاع استخوان محدود

این دلیل اصلی انتخاب ایمپلنت های کوتاه است، زیرا آنها نیاز به فرایندهای پیچیده و پرهزینه تقویت استخوان را از بین می برند.

افرادی با استخوان اندک در فک بالا یا پایین خلفی

این نواحی اغلب به دلیل محدودیت های آناتومیکی، استخوان کمتری در دسترس دارند و ایمپلنت های کوتاه را به یک راه حل مناسب تبدیل می کنند.

بیمارانی که به دنبال درمان کم تهاجم تر هستند

ایمپلنت های کوتاه به زمان جراحی کمتری نیاز دارند و می توانند در مقایسه با درمان های شامل پیوند استخوان، منجر به بهبودی روان تر و سریع تر شوند.

افراد دارای شرایط سلامتی یا محدودیت های مالی

بیمارانی که نمی توانند تحت عمل جراحی طولانی یا دوره انتظار طولانی برای قرار دادن روکش قرار گیرند، ممکن است ایمپلنت های کوتاه را کاربردی تر بیابند.

کسانی که یک یا چند دندان خود را از دست داده اند

ایمپلنت های کوتاه مانند ایمپلنت های سنتی برای جایگزینی دندان های از دست رفته و احیاء عملکرد دندان استفاده می شوند.

چه کسانی ممکن است کاندیدای خوبی برای ایمپلنت های کوتاه نباشند؟

بیمارانی که به قطر ایمپلنت بزرگتری نیاز دارند، ممکن است برای ایمپلنت های کوتاه مناسب نباشند، زیرا به عرض کافی ریج آلوئولار برای پشتیبانی از ایمپلنت نیاز دارند.

افرادی که دارای بیماری های شدید پزشکی هستند که از انجام عمل های جراحی طولانی تر منع می شوند، ممکن است هنوز برای تعیین واجد شرایط بودن به ارزیابی دقیق تری نیاز داشته باشند.

مزایای ایمپلنت های کوتاه

کاشت ایمپلنت بدون نیاز به لیفت سینوس

پروتکل های خاصی برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی وجود دارند. پروتکل کلاسیک ایمپلنت پیچی بیان می کند که طول ایمپلنت باید برابر با طول روکش دندانی باشد که برای قرار دادن روی آن ایمپلنت طراحی شده است. به عنوان مثال، اگر ارتفاع دندان ۱ سانتی متر باشد، ایمپلنت باید حداقل ۱۰ میلی متر طول داشته باشد. اما در عکس های رادیولوژی بیماران، اغلب ارتفاع استخوان ۶ میلی متر را می بینیم که مطمئناً کافی نیست. از این رو، پروتکل قرار دادن ایمپلنت در ابتدا نقض می شود و برای قرار دادن ایمپلنت بلند، تقویت استخوان لازم است. معمولاً به چنین بیمارانی یک عمل پیوند استخوان به نام لیفت سینوس پیشنهاد می شود. ایمپلنت پایه کوتاه امکان جلوگیری از جراحی لیفت سینوس و آسیب به حفره سینوس فک بالا را فراهم می کند.

جراحی ایمپلنت بدون نیاز به تقویت استخوان

در اینجا، لازم است یکی را انتخاب کنید: یا برای افزایش حجم استخوان جراحی انجام دهید یا به دنبال ایمپلنت های دندانی سازگار با ارتفاع استخوان ۶ میلی متر باشید. ایمپلنت های کوتاه می توانند در موارد کمبود استخوان ریج آلوئولار دو فک بالا و پایین استفاده شوند. پیکربندی ایمپلنت های دندانی کوتاه سیستم “پلاتو”، پروتکل های آنها و نتایج بلند مدت (برخی از آنها تا ۳۵ سال دوام می آورند) امکان قرار دادن روکشی را فراهم می کند که سه برابر بلندتر از خود ایمپلنت است. این امر به لطف مساحت سطح بیشتر ایمپلنت (به دلیل استفاده از “دنده های” عرضی در طراحی ایمپلنت) امکان پذیر است. مساحت سطح بیشتر، پایداری بهتر ایمپلنت در استخوان و نتیجه پروتزی بلندمدت را تضمین می کند. به دلیل طراحی، سطح تماس ایمپلنت های پلاتو کوتاه نیز تقریباً چهار برابر بیشتر از هر ایمپلنت پیچی استاندارد است. در بیشتر موارد، استفاده از ایمپلنت های کوتاه به معنای جراحی پیوند استخوان نیست.

شکل ایمپلنت

یکی دیگر از ویژگی های طراحی ایمپلنت این سیستم، گردن مورب و دنده های افقی است که امکان ادغام استخوانی را در گردن ایمپلنت قرار داده شده فراهم می کند. اغلب هنگام بحث در مورد عوارض پس از کاشت ایمپلنت های پیچی، همین سؤال پرسیده می شود: “چرا استخوان قشری در بالای ایمپلنت (جایی که اباتمنت و روکش قرار دارند) تخریب می شود؟”

جراحان دهان در مورد این موضوع بحث، استدلال و فرضیه سازی می کنند. اما این مشکل در ایمپلنت های نوع پلاتو مشاهده نمی شود. علاوه بر این واقعیت که هیچ تخریب استخوانی در گردن ایمپلنت وجود ندارد، افزایش رشد استخوان نیز وجود دارد. چرا این اتفاق می افتد؟ دلیل آن طراحی ایمپلنت است: گردن مورب، سطح بزرگتر ایمپلنت و اتصال مخروطی (نه پیچی) که هیچ حرکت ریزی در ناحیه اتصال اباتمنت ایمپلنت ندارد.

علاوه بر این، ایمپلنت های نوع پلاتو دارای ناحیه شیار بزرگتری هستند که شرایط را برای تشکیل سیستم هاورس (استئون ها) فراهم می کند. هنگامی که این ایمپلنت در حفره استخوان قرار می گیرد، خون بین این دنده های بزرگ نفوذ می کند و استئون ها را با فیبرین حمل می کند که سپس استخوان را می سازند. از سوی دیگر، ایمپلنت پیچی معمولی با قسمت رزوه دار خود به استخوان نفوذ کرده و به آن آسیب می رساند، در حالی که می توان با ایمپلنت نوع پلاتو از این آسیب جلوگیری کرد و شرایطی را برای تشکیل استئون های استخوانی و پایداری خوب ایمپلنت در آینده ایجاد کرد.

اتصال پایه ایمپلنت مخروطی

اتصال مخروطی بدون پیچ نسبت به اتصال پایه پیچی مزایایی دارد، جایی که اتصال از طریق یک پیچ در داخل ایمپلنت تضمین می شود. از نظر فنی، اتصال پیچی بهینه در نظر گرفته نمی شود و اتصال مخروطی با تخت های مناسب به عنوان یکی از بهترین ها در نظر گرفته می شود. همچنین، هنگام استفاده از اتصال اباتمنت پیچی ایمپلنت با شش گوش، ممکن است مشکلاتی در دقت قرارگیری روکش روی دندان ها وجود داشته باشد. خطاهای آزمایشگاهی ۱ تا ۳ درجه بسیار رایج هستند که بعداً هنگام قرار دادن روکش در محیط بالینی به یک مشکل بزرگ تبدیل می شود. اگر اتصال مخروطی باشد، این مشکل برطرف می شود.

چسباندن روکش در محیط آزمایشگاهی

یکی دیگر از مزایای ایمپلنت های مخروطی، سمان کاری (آزمایشگاهی) روکش دندان خارج از دهان است. در ایمپلنت های نوع پلاتو با تثبیت اباتمنت مخروطی بدون پیچ، دندانپزشک روکش را در آزمایشگاه دندانپزشکی محکم به اباتمنت می چسباند. دندانپزشک به سیمان کاری آن نیاز ندارد – فقط آن را با اعمال فشار سبک داخل ایمپلنت قرار می دهد و از سمان کاری جلوگیری می کند، که می تواند منجر به عوارض زیادی شود که در بالا توضیح داده شدند.

در مقابل، طبق طرح کلاسیک، ماده سمانی روی روکش اعمال می شود و سپس روکش روی پایه دندان یا اباتمنت قرار می گیرد و به پایین فشرده می شود. سمان اضافی از زیر روکش خارج می شود و اغلب زیر لثه قرار می گیرد. و این سمان همیشه پس از ثابت شدن روکش نمی تواند به درستی برداشته شود. سمانی که پس از قرار دادن روکش در دهان باقی می ماند، یک پیش نیاز جدی برای التهاب مخاط و تخریب استخوان اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) است. این شایع ترین مشکل ایمپلنت های پیچی معمولی است.

سایر مزایا ایمپلنت های دندانی کوتاه عبارتند از:

• هزینه، درد و زمان کمتر در روش های مختلف جراحی قبل از قرار دادن ایمپلنت.
• تکنیک های پیچیده جراحی اغلب در حین جراحی با عوارضی مانند خونریزی، سوراخ شدن غشاء اشنایدر یا آسیب عصبی و پس از عمل مانند تغییر گذرا یا دائمی حس فک پایین، قرار گرفتن در معرض پیوند و یا غشاء، عفونت ها و افزایش از دست دادن استخوان اطراف ایمپلنت همراه هستند. این عوارض قابل اجتناب هستند. ایمپلنت کوتاه بر عصب آلوئولار تأثیری ندارد.
• آماده سازی استئوتومی ساده تر است زیرا آماده سازی استخوان کوتاه تر در محل ایمپلنت نیاز است که دسترسی مستقیم برای آبیاری را فراهم می کند و احتمال گرم شدن بیش از حد استخوان را کاهش می دهد.
• قرار دادن ایمپلنت آسان تر است.
• زاویه بارگذاری با محل استئوتومی کوتاه بهبود می یابد زیرا استخوان پایه فراتر از ریج آلوئولار اصلی، همیشه در محور طولی دندان از دست رفته قرار ندارد.

معایب ایمپلنت های کوتاه نوع پلاتو

عیب اصلی ایمپلنت های نوع پلاتو این است که لازم است جراحان و متخصصان پروتز آموزش ویژه ای دیده باشند. دندانپزشکان مبتدی نمی توانند با چنین ایمپلنت هایی کار کنند، زیرا دقت در قرار دادن ایمپلنت و آماده سازی مناسب حفره استخوان بسیار مهم است. خطاهای پزشکی در مورد این ایمپلنت ها قابل قبول نیستند.

هزینه ایمپلنت های نوع پلاتو نسبتاً بالاتر از حد متوسط است.

کلینیک های دندانپزشکی زیادی وجود ندارند که با ایمپلنت های نوع پلاتو کار می کنند. بنابراین، باید در نظر داشته باشید که اگر چنین ایمپلنت هایی را در یک شهر قرار دهید، احتمال کمتری وجود دارد که در شهر دیگری به شما کمک کنند. بیماران پس از قرار دادن چنین ایمپلنت هایی به پیگیری نیاز ندارند، اما اگر بیمار بخواهد پس از مدتی چیزی را در پروتز تغییر دهد (رنگ یا شکل روکش)، بهتر است با همان پزشکی که آن را قرار داده است تماس بگیرد.

ملاحظات بیومکانیکی ایمپلنت های کوتاه

آنها به شرح زیر طبقه بندی شده اند

ملاحضات تشخیصی

قطر ایمپلنت

قطر ایمپلنت برای دفع تنش ها نسبت به طول ایمپلنت کارآمدتر است، زیرا ناحیه ای که حداکثر فشار را دریافت می کند، روکش استخوان است و تنش بسیار کمی به قسمت آپیکال منتقل می شود. بنابراین، افزایش طول فقط ثبات اولیه را بهبود می بخشد، اما ایمپلنت پهن تر نه تنها ثبات اولیه را افزایش می دهد، بلکه سطح عملکردی را در سطح استخوان کرستال نیز افزایش می دهد و منجر به توزیع بهتر نیروهای اکلوزال می شود. تجزیه و تحلیل المان محدود نیز از این مفهوم پشتیبانی کرده و نشان داده است که طول ایمپلنت ممکن است عامل اصلی مؤثر بر انتقال بارهای اکلوزال به سطح تماس ایمپلنت و استخوان نباشد.

نسبت روکش به ایمپلنت

افزایش نسبت روکش به ایمپلنت می تواند به عنوان یک کانتیلور عمودی عمل کند که منجر به تحلیل استخوان کرستال و شکست ایمپلنت می شود. با این حال، بهبود سطوح و سیستم های ایمپلنت همراه با جهت گیری مناسب نیرو و توزیع بار، امکان اعمال نسبت های بالای روکش به ایمپلنت را با موفقیت فراهم کرده است.

کیفیت استخوان

این عامل اصلی موفقیت ایمپلنت پایه کوتاه است. نواحی با استخوان نوع III و IV صرف نظر از نوع درمان سطح ایمپلنت، شکست های بیشتری را نشان می دهند. ترکیب طول کوتاه ایمپلنت و کیفیت پایین استخوان، پایداری ایمپلنت را در طول قرار دادن ایمپلنت و دوره بهبودی کاهش می دهد.

عدم وجود کانتیلورها

کانتیلور نیروها را مستقیماً متناسب با ارتفاع روکش افزایش می دهد. این امر شش نقطه چرخش بالقوه مختلف را روی بدنه ایمپلنت ایجاد می کند. حذف کانتیلورها به نفع بیومکانیک و افزایش قابلیت پیش بینی درمان است.

تعداد ایمپلنت ها

استفاده از چندین ایمپلنت، سطح عملکردی را برای مقاومت در برابر نیروهای اکلوزال افزایش می دهد.

طراحی ایمپلنت

بوسیله عوامل زیر می توان سطح ایمپلنت را افزایش داد:

• تعداد رزوه: هرچه تعداد رزوه ها در واحد طول در یک صفحه محوری بیشتر باشد، سطح تماس ایمپلنت با استخوان بیشتر است.
• عمق رزوه: رزوه های عمیق تر، سطح تماس ایمپلنت با استخوان بیشتری را فراهم می کنند.
• شکل رزوه: طرح رزوه مربعی در مقایسه با طرح های رزوه v شکل و رزوه های باترس معکوس، درصد تماس ایمپلنت با استخوان بالاتری دارد.
• سطح ایمپلنت: در مقایسه با سطح صاف تراشیده شده، میکروتوپوگرافی خشن سطح ایمپلنت، سطح تماس ایمپلنت با استخوان را افزایش داده و ادغام استخوان را تسریع می کند. همچنین نسبت ناکافی روکش به ایمپلنت را جبران می کند.

جراحی

پروتکل جراحی دو مرحله ای

برای ایمپلنت های کوتاه جراحی دو مرحله ای توصیه می شود زیرا ثبات اولیه خوبی را در طول مرحله بهبود فراهم می کند. زمان سپری شده بین مرحله جراحی و بارگذاری باید 4 تا 6 ماه برای فک بالا و 2 تا 4 ماه برای فک پایین باشد.

پروتکل جراحی تطبیقی

با حذف یک مرحله در پروتکل جراحی استاندارد مانند حذف مته سوراخ کننده یا حذف مته نهایی در توالی استاندارد سوراخکاری، می توان پایداری اولیه ایمپلنت را بهبود بخشید. پروتکل سوراخکاری استخوان نرم باید در استخوان های بی کیفیت رعایت شود، در حالی که سوراخکاری نهایی استخوان به جای مته های با اندازه استاندارد با مته های باریک انجام می شود.

پروتز

اتصال ایمپلنت به پایه

اتصال مخروطی موریس در مقایسه با اتصال پایه شش گوشه خارجی کمتر باعث از دست رفتن استخوان حاشیه ای می شود و همچنین رشد استخوان را روی شانه ایمپلنت افزایش می دهد. اتصال پایه شش گوشه داخلی ایمپلنت توزیع نیروی وسیع تری را در مقایسه با اتصال شش گوشه خارجی نشان می دهد. تغییر پلتفرم، استخوان کرستال را در کل طول ایمپلنت تا سطح collar حفظ می کند.

میز اکلوزال

میز اکلوزال کوچک، بارهای افست روی ایمپلنت را کاهش می دهد.

هدایت اینسایزال

ایمپلنت ها باید از یک رویکرد بیومکانیکی مشابه دندان های طبیعی پیروی کنند تا نیروهای بایت بالاتر را در نواحی خلفی دهان تحمل کنند. هدایت اینسایزال دندان های قدامی، نیروهای جانبی را در تمام حرکات فک پایین به دندان های خلفی از بین می برد.

اسپلینت کردن

اسپلینت کردن ایمپلنت ها، سطح عملکردی پشتیبانی را افزایش می دهد و نیروی کمتری را به پروتز، سمان، پیچ های پایه و سطح تماس ایمپلنت با استخوان منتقل می کند، بخصوص هنگامی که در استخوان نرم قرار می گیرند.

نرخ موفقیت ایمپلنت های کوتاه و عوامل تأثیر گذار روی آن

ایمپلنت های کوتاه (معمولاً ≤6 میلی متر) نرخ موفقیت امیدوارکننده ای را نشان می دهند که اغلب با ایمپلنت های بلندتر در فک پایین قابل مقایسه است و میانگین نرخ بقا در محدوده 90% تا بیش از 98% در مطالعات مختلف است. با این حال، آنها می توانند با خطر بیشتر شکست و میزان عوارض فنی بالاتر نسبت به ایمپلنت های بلندتر همراه باشند.

عوامل خطر

سیگار کشیدن و سابقه پریودنتیت به طور قابل توجهی با خطر بالاتر شکست ایمپلنت کوتاه مرتبط هستند و انتخاب دقیق بیمار را بسیار مهم می کنند.

اثرات بیومکانیکی

محل ایمپلنت مهم است. ایمپلنت های کوتاه در نواحی خلفی (عقبی) نیروهای بایت بیشتری را تجربه می کنند که می تواند بر موفقیت طولانی مدت تأثیر بگذارد.

عوارض فنی در مقابل عوارض بیولوژیکی

ایمپلنت های کوتاه ممکن است در مقایسه با ایمپلنت های بلندتر، میزان عوارض بیولوژیکی کمتری داشته باشند، اما میزان عوارض فنی بالاتری دارند.

انتخاب دقیق

ایمپلنت های کوتاه به دلیل خطرات بالقوه بالاتر و نیاز به عوامل مناسب بیمار، به انتخاب دقیق توسط پزشک نیاز دارند.

قابلیت پیش بینی بلندمدت

با وجود تغییرات بالقوه، ایمپلنت های کوتاه در صورت مدیریت عوامل خطر مانند سیگار کشیدن، یک گزینه درمانی بلندمدت قابل پیش بینی در نظر گرفته می شوند.

دستورالعمل های بالینی برای قرار دادن ایمپلنت های کوتاه

در سال ۲۰۱۴ دستورالعمل هایی برای قرار دادن ایمپلنت های کوتاه و سایر گزینه های درمانی بر اساس ارتفاع استخوان موجود، کیفیت استخوان و عوامل خطر خاصی مانند سیگار کشیدن، سابقه بیماری پریودنتال و سن بالا پیشنهاد شدند که در جدول زیر آمده اند. این دستورالعمل ها در شرایطی که ریج های آلوئولار باقی مانده به اندازه کافی پهن هستند تا امکان قرار دادن ایمپلنت با قطر حداقل 5 میلی متر را فراهم کنند، قابل اجرا هستند.

در ماگزیلای جذب شده:

ارتفاع ریج	نوع استخوان	سابقه پریودونتیت، کشیدن سیگار، سن بیمار	درمان
بیشتر از 5 میلی متر	نوع  I, II, III	خیر	سینوس لیفت
	نوع IV	آری	سینوس لیفت
5 تا 6 میلی متر	نوع  I, II, III	خیر	ایمپلنت کوتاه
	نوع IV	آری	سینوس لیفت
6 میلی متر یا کمتر	نوع  I, II, III	خیر	ایمپلنت کوتاه
	نوع IV	آری	ایمپلنت کوتاه

در مندیبل جذب شده

ارتفاع ریج	نوع استخوان	درمان
بیشتر از 8 میلی متر	نوع I, II, III, IV	فرایند جراحی پیشرفته
8 میلی متر یا کمتر	نوع I, II, III, IV	ایمپلنت های کوتاه

در چه مواردی از ایمپلنت های کوتاه استفاده می شود؟

ایمپلنت های کوتاه تقریباً در همه انواع جایگزینی، چه ثابت و چه متحرک، قابل استفاده هستند، از جمله:

• پروتز ثابت تکی و چند تایی در فک خلفی.
• در درمان فک پایین بی دندان با تحلیل شدید، با چهار ایمپلنت کوتاه برای پشتیبانی از اوردنچر یا شش ایمپلنت کوتاه برای پشتیبانی از پروتز ثابت.
• در فک بالای بی دندان، دو ایمپلنت کوتاه علاوه بر این در ناحیه دیستال، همراه با ایمپلنت های بلندتر در پره ماگزیلا برای پشتیبانی از اوردنچر فک بالا یا پروتز ثابت قرار داده می شوند.

روش های مراقبت از ایمپلنت های کوتاه

همانطور که پیش از این نیز به آن اشاره شد، با کاهش ارتفاع ایمپلنت ها، احتمال شکست آنها افزایش می یابد، اما محققان روش هایی پیشنهاد می کنند که با استفاده از آنها می توان احتمال شکست ایمپلنت ها را کاهش داد.

عدم استفاده از ایمپلنت های کوتاه و ماشین شده، خصوصاً هنگامی که استخوان دارای حجم کافی است، عدم استفاده از پونتیک یا بریج های یک طرفه، عدم استفاده از سطوح هادی برای جابجایی های جانبی و عدم استفاده از این ایمپلنت ها در بیمارانی که عادت های نادرستی مانند جویدن ناخن یا براکسیسم دارند از جمله این عوامل به شمار می روند. همچنین مراجعه به متخصصین با تجربه از دیگر عواملی است که احتمال موفقیت کاشت ایمپلنت را افزایش می دهد.

ایمپلنت های زاویه دار

دکتر پائولو مالو در سال ۱۹۹۳ از قرار دادن ایمپلنت های زاویه دار حمایت کرد و این مفهوم را “All on four” نامید که در آن دو ایمپلنت عمودی در ناحیه قدامی و دو ایمپلنت در ناحیه خلفی با زاویه ۳۵ تا ۴۰ درجه قرار می گیرند. از آن زمان، چندین پزشک و محقق استفاده از ایمپلنت های زاویه دار را با درجات مختلفی از موفقیت در طول یک دوره زمانی گزارش کرده اند، اما در مورد استفاده معمول از ایمپلنت های زاویه دار برای توانبخشی بیماران مبتلا به ریج های آلوئولار به شدت تحلیل رفته، اجماعی وجود ندارد.

از ایمپلنت های زاویه دار در بیمارانی استفاده می شود که ارتفاع استخوان عمودی آنها محدود و نا کافی است. در این بیماران یک ایمپلنت به صورت مورب با استفاده بهینه از تراکم استخوان و افزایش سطح تماس برای حمایت از آن با تغییر زاویه ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد.

استفاده از ایمپلنت های زاویه دار یا اباتمنت های کج تنها در بیمارانی متداول است که استخوان آنها تراکم، کیفیت و حجم کافی دارد. برای استفاده از این ایمپلنت ها باید از طراحی های سه بعدی مناسب استفاده شود. تعیین شیب مناسب برای کاشت ایمپلنت نیز بسیار حائز اهمیت است، زیرا در صورتی که شیب ایمپلنت زیاد باشد، می تواند فشار وارد شده روی حد فاصل ایمپلنت – استخوان و ایمپلنت – اباتمنت را افزایش دهد. علاوه بر این، شیب این ایمپلنت ها باید به یک سطح مقطع سه بعدی محدود شود و از قرار دادن بریج های یک طرفه روی ایمپلنت ها و ابزار مخصوص ترمیم دندان به صورت تکی خودداری شود تا عمر این ایمپلنت ها افزایش یابد. در زیر می توانید عکس ایمپلنت کج یا زاویه دار را مشاهده کنید.

ایمپلنت های زاویه دار برای چه کسانی مناسب هستند؟

اگر دچار تحلیل استخوان قابل توجهی شده اید، محدودیت های آناتومیکی در فک خود دارید یا به دنبال راهکاری برای ترمیم کامل قوس دندانی هستید، ایمپلنت های زاویه دار یا کج ممکن است برای شما مناسب باشند، زیرا می توانند تکیه گاه بهتری برای ایمپلنت فراهم کنند و نیاز به فرایندهای تهاجمی پیوند استخوان یا سینوس لیفت را کاهش دهند. به همین دلیل ایمپلنت های زیر سینسوسی نیز نامیده می شوند. با این حال، مناسب بودن آنها به عوامل فردی مانند داشتن حجم استخوان کافی برای قرار دادن ایمپلنت و داشتن سلامت عمومی خوب بستگی دارد. مشاوره کامل با یک متخصص برای تعیین اینکه آیا ایمپلنت های زاویه دار درمان مناسبی برای نیازهای خاص شما هستند یا خیر، ضروری است.

چه کسانی ممکن است از ایمپلنت های زاویه دار بهره مند شوند؟

افرادی که دچار تحلیل استخوان شده اند

ایمپلنت های زاویه دار یا زاویه فک بویژه در راه حل های قوس دندانی کامل مانند All – On – 4 برای به حداکثر رساندن تماس استخوان و پایداری در مناطقی با حجم استخوان کاهش یافته طراحی شده اند.

بیمارانی که محدودیت های آناتومیکی دارند

زاویه بندی به دندانپزشکان اجازه می دهد تا در اطراف ساختارهای آناتومیکی مانند سینوس فک بالا حرکت کنند یا از آنها اجتناب کنند و دسترسی به درمان را افزایش دهند.

کسانی که به دنبال اجتناب از پیوند استخوان هستند

در برخی موارد، ایمپلنت های کج می توانند نیاز به فرایندهای تهاجمی و غیرقابل پیش بینی تقویت استخوان را از بین ببرند.

بیمارانی که به ترمیم کامل دهان نیاز دارند

ایمپلنت های زاویه دار بخش مهمی از مفهوم درمان All – On – 4 هستند و یک راه حل پروتز ثابت برای از دست دادن کامل دندان ها ارائه می دهند.

چرا ایمپلنت های دندانی زاویه دار پیشنهاد می شوند؟

ایمپلنت های زاویه دار برای جلوگیری از جراحی های پیچیده پیوند استخوان، دور زدن ساختارهای آناتومیکی مانند اعصاب و سینوس ها، بهبود ساخت پروتز با کمک به “موازی” کردن چندین ایمپلنت و فراهم کردن پشتیبانی و پایداری بهتر در صورت ناکافی بودن استخوان استفاده می شوند. آنها جزء کلیدی سیستم های ترمیم کامل قوس دندانی، مانند All – On – 4 هستند که امکان اثر کانتیلورینگ کوتاه تر را در ترمیم نهایی فراهم می کنند و این امر باعث کاهش فشار روی ایمپلنت و استخوان می شود. از جمله عللی که ممکن است ایمپلنت های زاویه دار پیشنهاد شوند عبارتند از:

اجتناب از پیوند استخوان

ایمپلنت های زاویه دار را می توان مستقیماً در استخوان موجود قرار داد و از نیاز به فرایندهای وقت گیر و پیچیده پیوند استخوان جلوگیری کرد.

دور زدن ساختارهای آناتومیکی

آنها به پزشکان اجازه می دهند تا با اجتناب از ساختارهای حساس مانند سینوس فک بالا یا اعصاب، ایمپلنت ها را در مناطقی که استخوان محدود است، مانند فک بالا خلفی، قرار دهند.

بهبود ترمیم پروتز

زاویه ایمپلنت می تواند به اصلاح جهت گیری چندین ایمپلنت کمک کند و به آنها اجازه دهد تا موازی تر با یکدیگر باشند. این امر ساخت پروتز نهایی دندان را آسان تر و پایدارتر می کند.

پایداری بیشتر در استخوان محدود

ایمپلنت های زاویه دار می توانند در صورت ناکافی بودن ارتفاع عمودی استخوان، تکیه گاه استخوانی و پشتیبانی پروتزی بهتری فراهم کنند و پایداری بلند مدت ایمپلنت را بهبود بخشند.

کاهش زمان و هزینه های درمان

ایمپلنت های زاویه دار با اجتناب از پیوند استخوان و ساده سازی فرآیند ترمیم، می توانند زمان کلی درمان و هزینه های مرتبط را کاهش دهند.

کاهش فشار بر ایمپلنت ها

در برخی موارد، زاویه دار بودن ایمپلنت ها می تواند منجر به توزیع فشار مطلوب تر در اطراف ایمپلنت شود، بویژه در موارد قوس کامل مانند مفهوم All – On – 4که می تواند خطر شکست ایمپلنت را کاهش دهد.

فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی زاویه دار

برنامه ریزی قبل از جراحی

از تصویربرداری پیشرفته و برنامه ریزی سه بعدی برای تعیین زاویه و محل قرارگیری ایده آل ایمپلنت استفاده می شود تا از نزدیک شدن به ساختارهای حیاتی جلوگیری شود و استفاده از استخوان موجود به حداکثر برسد.

راهنمای جراحی (اختیاری)

یک راهنمای جراحی، که گاهی اوقات در یک دندان مصنوعی موقت گنجانده می شود، می تواند برای هدایت حفاری در زاویه و موقعیت صحیح استفاده شود.

قرار دادن ایمپلنت

ایمپلنت ها در استئوتومی (استخوان برش خورده) در زاویه از پیش تعیین شده قرار می گیرند، که اغلب در موارد قوس دندانی کامل، ایمپلنت های خلفی با زاویه ۳۰ تا ۴۵ درجه کج می شوند.

پایه های زاویه دار:

پس از قرار دادن ایمپلنت ها در محل، از پایه های زاویه دار برای اتصال ایمپلنت ها به ترمیم نهایی استفاده می شود، زاویه اولیه را اصلاح می کند و از هم ترازی مناسب با دندان ها اطمینان حاصل می کند.

ترمیم پروتزی

ایمپلنت های زاویه دار از یک ترمیم قوس کامل ثابت یا متحرک، مانند بریج دندان، پشتیبانی می کنند و ثبات و عملکرد بهبود یافته ای را فراهم می کنند.

مزایای ایمپلنت های زاویه دار

• پایداری حتی در حداقل حجم استخوان: ایمپلنت های بلندتر را می توان در حداقل حجم استخوان استفاده کرد که مزیت آن افزایش تماس استخوان با ایمپلنت و کاهش نیاز به تقویت عمودی استخوان است.
• نتایج بالینی خوب.
• نیاز به پیوند استخوان که تهاجمی با نتیجه غیر قابل پیش بینی است را از بین می برد.
• معمولاً در بیمارانی قابل انجام است که شرایط سیستمیک مختلفی دارند که اغلب منع پیوند استخوان دارند.
• زاویه بندی ها امکان قرارگیری را بدون ساختارهای آناتومیک فراهم می کنند.
• استفاده از ایمپلنت های دیستال زاویه دار به جای واحدهای کانتیلور دیستال یک مزیت بیومکانیکی دارد.
• کاهش طول کانتیلورها بدون انجام پیوند استخوان یا لیفت سینوس.
• جایگزین مؤثر و ایمن برای روش های تقویت کف سینوس فک بالا و سینوس فک بالای پنوماتیک شده.
• ایمپلنت های زاویه دار به سمت دیستال، انتقال بار بهتری نسبت به ایمپلنت های عمودی ایجاد می کنند.
• پیش آگهی عالی در کوتاه مدت میان مدت و همچنین در دراز مدت.

معایب ایمپلنت های زاویه دار

• این روش به شدت به تکنیک حساس است.
• جراح باید بسیار ماهر باشد.
• برای قرار دادن ایمپلنت در زاویه دلخواه، به استنت جراحی هدایت شده توسط کامپیوتر نیاز است.
• حتی تغییر جزئی در زاویه ممکن است برای بیمار و اپراتور مشکل ایجاد کند.
• مطالعات طولانی مدت در دسترس نیستند.

فاصله بین دو ایمپلنت

یک نسبت مثلثاتی برای تخمین فاصله ایمن دو بعدی بین یک ایمپلنت زاویه دار و یک ایمپلنت عمودی مجاور ایجاد شده است. فاصله یا طول بین فیکسچرها را می توان با ضرب طول شناخته شده هر ایمپلنت در یک ثابت مشتق شده از سینوس زاویه قرار دادن تعیین کرد. در فک بالای بی دندان اگر فاصله بین ایمپلنت ها افزایش یابد، توزیع بار بهتر خواهد بود.

توصیه هایی درباره ایمپلنت های زاویه دار

• استفاده از ایمپلنت های زاویه دار باید محدود به موقعیت هایی با کیفیت استخوان مطلوب (ترجیحاً بیشتر از 3D) باشد.
• ایمپلنت های زاویه دار فقط باید پس از برنامه ریزی سه بعدی مناسب قرار داده شوند که منجر به هدایت درمان سه بعدی می شود.
• شیب بیشتر ایمپلنت ها (بیش از 30 درجه) منجر به افزایش سطح نیرو در استخوان ایمپلنت و محل اتصال پایه ایمپلنت می شود. بنابراین باید از زاویه های شدید اجتناب شود.
• زاویه های بین ایمپلنت ها باید به یک صفحه سه بعدی محدود شوند تا ترمیم پروتز ساده شود.
• از ترمیم های تک دندانی و بریج های کنتی لور روی ایمپلنت های زاویه دار باید اجتناب شود و هدف باید اسپلینت کردن ایمپلنت ها باشد.

تأثیر ایمپلنت های دندانی زاویه دار روی دندان های مجاور

ایمپلنت های زاویه دار به خودی خود به طور مستقیم به دندان های مجاور آسیب نمی رسانند، اما می توانند با ایجاد فشار بر استخوان و بافت های مجاور هنگام اعمال نیروها به صورت غیر محوری، مشکلاتی ایجاد کنند. در حالی که می توان از پایه های زاویه دار برای اصلاح موقعیت نامناسب ایمپلنت و بهبود مسیر ترمیم استفاده کرد، اما ممکن است در مقایسه با پایه های مستقیم، فشار بیشتری را در نواحی خاصی متمرکز کنند که به طور بالقوه بر ایمپلنت و استخوان اطراف آن تأثیر می گذارد. قرارگیری و زاویه مناسب برای جلوگیری از آسیب به دندان های مجاور و تضمین موفقیت طولانی مدت بسیار مهم است.

اثرات ایمپلنت های زاویه دار بر ایمپلنت و استخوان اطراف

افزایش فشار:

پایه های زاویه دار، بویژه هنگامی که بار به گونه ای اعمال می شود که موازی با محور ایمپلنت نیست، می تواند منجر به افزایش فشار بر ایمپلنت و استخوان اطراف آن شود.

توزیع فشار بر استخوان:

زاویه دار بودن می تواند نحوه توزیع نیروها را تغییر دهد. در حالی که ممکن است در شرایط خاص فشار را در بدنه ایمپلنت کاهش دهد، می تواند نیروهای بیشتری را به استخوان قشری یا استخوان اسفنجی منتقل کند که می تواند با گذشت زمان مشکل ساز باشد.

ابزار اصلاحی:

اباتمنت های زاویه دار می توانند ابزاری ارزشمند برای اصلاح ایمپلنت های با موقعیت نامناسب باشند و به دستیابی به کانتورهای مناسب برای پروتز نهایی کمک کنند و به طور بالقوه در برخی موارد استرس را کاهش دهند.

عوارض ایپلنت های دندانی زاویه دار و ملاحظات احتمالی

عوارض پروتزی

استفاده از اباتمنت های زاویه دار می تواند منجر به عوارض پروتزی بالقوه شود، اگرچه تحقیقات در این زمینه در حال انجام هستند.

آسیب در حین قرار دادن

قرار دادن نادرست در حین جراحی اولیه می تواند باعث آسیب به دندان های مجاور یا ریشه های آنها شود، که مسئله ای متمایز از اثرات یک اباتمنت زاویه دار است.

قضاوت بالینی

دندانپزشکان از اباتمنت های زاویه دار برای رفع مشکلات زاویه و اطمینان از موفقیت درمان ترمیمی استفاده می کنند، اما این امر به برنامه ریزی دقیق و درک بیومکانیک برای جلوگیری از مشکلات مربوط به ایمپلنت و استخوان اطراف نیاز دارد.

محدودیت های کاشت ایمپلنت های دندانی زاویه دار

محدودیت های کاشت ایمپلنت دندان زاویه دار شامل افزایش فشار و احتمال تحلیل استخوان است که می تواند منجر به شکست های طولانی مدت پروتز شود، اگرچه حد بهینه شیب مورد بحث است. بیمارانی که عواملی مانند دیابت کنترل نشده، اختلالات ایمنی یا خونی جدی، پرتو درمانی اخیر در ناحیه سر یا گردن، دندان قروچه شدید و بهداشت ضعیف دهان و دندان دارند، عموماً از دریافت هرگونه ایمپلنت دندان، از جمله ایمپلنت های زاویه دار، منع می شوند.

محدودیت های بیومکانیکی

افزایش فشار

کج کردن ایمپلنت ها و استفاده از پایه های زاویه دار می تواند فشار مکانیکی روی ایمپلنت و استخوان اطراف را افزایش دهد و به طور بالقوه منجر به افزایش میزان تحلیل استخوان و عوارض مکانیکی شود.

زاویه بهینه

برخی مطالعات پیشنهاد می کنند که شیب را به حدود ۲۵ درجه محدود کنید تا میکروکرنش های مخرب در استخوان به حداقل برسد، و زاویه های بالاتر به طور قابل توجهی فشار را افزایش می دهند.

ویژگی های ایمپلنت

برای کاهش فشار، ایمپلنت های بلندتر و با قطر بزرگتر با بافت سطحی گسترده و طراحی مناسب رزوه توصیه می شوند.

طراحی ترمیمی

زاویه پایه باید در طول برنامه ریزی قبل از جراحی به دقت در نظر گرفته شود تا از نمای ظاهری مناسب ترمیم و هم ترازی مناسب با موقعیت ترمیم اطمینان حاصل شود.

محدودیت های مربوط به بیمار (موارد منع مصرف)

محدودیت هایی که هم برای ایمپلنت های زاویه دار و هم برای ایمپلنت های مستقیم اعمال می شوند شامل موارد زیر هستند:

شرایط سیستمیک

• دیابت کنترل نشده
• اختلالات خونی جدی یا مشکلات انعقادی
• بیماری های سیستم ایمنی
• بارداری یا شیردهی
• بیماری های متابولیک استخوان یا درمان با بیسفسفونات

بهداشت دهان

سطح بسیار پایین بهداشت دهان و دندان با پلاک و خونریزی بالا، از موارد منع مصرف هستند.

عادات و درمان

• براکسیسم شدید (دندان قروچه) یا فشردن دندان ها
• شیمی درمانی یا پرتو درمانی اخیر (در ۱۲ ماه یا ۶۰ ماه گذشته) سر یا گردن

عفونت

وجود عفونت حاد در محل ایمپلنت برنامه ریزی شده

نتیجه گیری

استفاده از ایمپلنت های کوتاه، درمان بیمارانی را امکان پذیر می کند که به دلایل پزشکی، آناتومیک یا مالی قادر به انجام تکنیک های جراحی پیچیده نیستند. ایمپلنت های کوتاه با کاهش نیاز به جراحی های پیچیده، عوارض، هزینه و زمان درمان را کاهش می دهند. در صورت قرار دادن ایمپلنت های کوتاه با در نظر گرفتن تمام عوامل بیومکانیکی حیاتی و استفاده از پروتکل بالینی دقیق، می توانند یک گزینه درمانی موفق در ریج های آتروفیک باشند.

در مورد کاشت اباتمنت کج، قرار دادن صحیح کلید اصلی است. نگرانی اصلی، اطمینان از قرار دادن صحیح ایمپلنت برای جلوگیری از آسیب مستقیم به دندان های مجاور و بهینه سازی توزیع فشار است. هنگامی که ایمپلنت در موقعیت ایده آل قرار نگرفته باشد، یک پایه زاویه دار می تواند گزینه ترمیمی مناسبی برای هدایت صحیح روکش و پروتز باشد، اگرچه به تجزیه و تحلیل دقیق نحوه تأثیر آن بر فشار بر استخوان اطراف نیاز دارد.

این تکنیک بسیار حساس به تکنیک است و در بیمارانی که ریج های تحلیل رفته دارند مفید است، اما مطالعات طولانی مدت برای ارزیابی میزان موفقیت آن از نظر توزیع بار، تحلیل استخوان حاشیه ای اطراف ایمپلنت و بقای پروتز مورد نیاز است، اما در حال حاضر بسیاری از پزشکان با این روش بیماران را با موفقیت زیادی درمان می کنند