پس زدن ایمپلنت دندان یکی از عوارض روش درمانی ایمپلنت است

ایمپلنت ها در سال های اخیر از جمله برترین روش های درمانی دندانپزشکی برای جایگزینی دندان های از دست رفته شناخته می شوند که هم عملکرد و هم ظاهر دندان های طبیعی را تقلید می کنند. در واقع این روش درمانی، طرفداران بسیار زیادی را به خود جذب کرده است. همانطور که می دانید در صورتی که فردی دچار شکستگی دندان یا تحلیل دندان شد و یا دندان های خود را از دست داد،  جهت پر کردن فضای خالی دندان از دست رفته بهتر است از ایمپلنت استفاده کند. مزیت های این روش درمانی بسیار زیاد است اما در این بین مشکلاتی نیز به همراه دارد. به عنوان مثال یکی از این مشکلات احتمالی،  پس زده شدن ایمپلنت و عدم اتصال آن به فک فرد می باشد. با وجود میزان موفقیت بالای ایمپلنت های مدرن، بسیاری از بیماران از روش های جراحی و خطر پس زدن ایمپلنت می ترسند. این نوع عارضه تنها برای برخی از افراد رخ می دهد و اکثر افراد از این اتفاق مصون می مانند. با این حال باید دلیل موارد نادر پس زدن ایمپلنت، علائم اولیه رشد که باید مراقب آنها بود و روش های درمان مشکل پس زدن ایمپلنت را بدانیم. با ما همراه باشید تا مطالبی فوق العاده مفید در این باره در اختیار شما عزیزان قرار دهیم.

فرآیند طبیعی جوش خوردن ایمپلنت با استخوان

جوش خوردن ایمپلنت دندانی یا اسئواینتگریشن، فرآیندی است که در آن ایمپلنت با استخوان جوش می خورد. در طول این فرآیند، بافت های سخت در اطراف ایمپلنت رشد می کنند و در نهایت منجر به جوش خوردن آن در استخوان فک می شوند. فرآیند اسئواینتگریشن ایمپلنت دندان در سه مرحله اتفاق می افتد:

مرحله اولیه

این مرحله تا ماه اول پس از کاشت ادامه دارد. در این دوره، استخوان اسفنجی (بافت استخوانی نابالغ با تراکم کم) در اطراف ایمپلنت تشکیل می شود. بنابراین، قرار دادن پروتز دائمی در این زمان توصیه نمی شود.

مرحله میانی

این مرحله به مدت 4 تا 6 ماه ادامه دارد. بافت اسفنجی با استخوان لایه ای جایگزین می شود که ثانویه (استخوان قوی و متراکم) است. این استخوان می تواند بارهای جویدن کامل را تحمل کند. در این مرحله، می توان روکش، بریج یا پروتز کامل را قرار داد.

مرحله نهایی

این مرحله تا ۱۸ ماه طول می کشد. در طول این دوره، ایمپلنت جوش خوردن و تثبیت خود را تکمیل می کند. پس از 5/1 سال، خطر پس زدن ایمپلنت به حداقل می رسد.

چه عواملی بر جوش خوردن ایمپلنت تأثیر می گذارند؟

قبل از جراحی، پزشکان به وضعیت بافت های سخت توجه زیادی می کنند. عواملی مانند تراکم و حجم استخوان در تعیین انتخاب ایمپلنت نقش دارند. حتی در موارد بالینی پیچیده، می توان ایمپلنت مناسب را برای جوش خوردن موفقیت آمیز انتخاب کرد.

پس از قرار دادن ایمپلنت، تراکم استخوان افزایش می یابد و تحلیل (تجزیه) استخوان کند می شود. اگر عواملی مانند آتروفی وجود داشته باشند، می توانند بر استخوان نزدیک دندان تأثیر بگذارند. اگر کاشت ایمپلنت موفق نباشد، تحلیل استخوان تسریع می شود.

پس زدن ایمپلنت چیست؟

پس زدن ایمپلنت دندان یک فرآیند تخریبی پاتولوژیک است که مشخصه ویژه آن التهاب، تحلیل و از بین رفتن بافت استخوانی از قبل تشکیل شده در اطراف قسمت داخل استخوانی است. پس زدن ایمپلنت یک پدیده نادر است. طبق آمار، شیوع آن از 3% تا 10% متغیر است. میزان پس زدن ایمپلنت زیرکونیوم حتی کمتر است: از 05/0% تا 2%.

پس زدن ایمپلنت یا عدم جوش خوردن – تفاوت چیست؟

وقتی ایمپلنت نتواند جوش بخورد، استخوان سازی اصلاً اتفاق نمی افتد. به عبارت دیگر، ساختارهای استخوانی در ابتدا در اطراف ایمپلنت تشکیل نمی شوند. این مشکل در چند هفته اول، حداکثر چند ماه پس از کاشت، مشخص می شود.

در طول پس زدن، بافت های سخت از قبل تشکیل شده شروع به التهاب و آتروفی می کنند. این فرآیند چندین ماه یا حتی سال ها پس از عمل جراحی ایجاد می شود. همیشه قبل از آن علل خاصی مانند موکوزیت یا پری ایمپلنتایتیس وجود دارد.

پس زدن ایمپلنت چگونه اتفاق می افتد؟

زمان پس زدن ایمپلنت را می توان به سه دوره طبقه بندی کرد:

• زود هنگام – در روزها یا هفته های اول ایجاد می شود. این شکل پس زدن حتی قبل از قرار دادن پروتز اتفاق می افتد. علل اصلی پس زدن زود هنگام شامل خطاهای جراحی، بیماری های سیستمیک شدید در بیمار و عدم رعایت توصیه های بعد از عمل هستند.
• با تأخیر – در عرض دو سال ایجاد می شود. این اغلب به دلیل ساخت نامناسب پروتز اتفاق می افتد، اما می تواند در اثر جویدن بیش از حد و بهداشت ضعیف دهان و دندان نیز ایجاد شود.
• دیر هنگام – رد پیوند دو سال یا بیشتر پس از قرار دادن پروتز رخ می دهد. این اتفاق در اثر آسیب ها، بیماری های سیستمیک تازه ایجاد شده یا تغییرات هورمونی رخ می دهد.

حتی اگر پس زدن ایمپلنت شروع شده باشد، به این معنی نیست که بیمار ایمپلنت را از دست خواهد داد. سه درجه از تحرک در پس زدن ایمپلنت وجود دارد:

• اولیه. ایمپلنت در دو جهت حرکت می کند. دامنه تحرک از 5/0 میلی متر تجاوز نمی کند.
• متوسط. ایمپلنت در سه جهت حرکت می کند. دامنه حرکت 5 و 10 میلی متر است.
• شدید. دامنه تحرک در سه جهت از 5 تا 21 میلی متر تجاوز می کند.

پس زده شدن ایمپلنت در چه افرادی رخ می دهد؟

همان طوری که گفتیم این عارضه تنها برای برخی افراد رخ می دهد بنابراین باید افراد مستعد چنین عارضه ای را شناسایی کنیم. اکثر افرادی که با این عارضه مواجه شده اند به بیماری های لثه ای مبتلا بوده اند؛ بنابراین کسانی که به بیماری های لثه ای مانند عفونت فعال مبتلا باشند در درمان ایمپلنت دندان هایشان با مشکل مواجه خواهند شد. مهم ترین علت این عارضه مسواک نزدن کافی و مرتب و عدم رعایت اصول بهداشتی دهان و دندان می باشد. اگر می خواهید جز آن دسته از افرادی نباشید که ایمپلنت دندان هایشان پس زده می شود حتماً به طور روزانه مسواک بزنید و روزی یک بار از نخ دندان مرغوب استفاده کنید. افراد سیگاری و کسانی که دخانیات مصرف می کنند در معرض خطر شکست درمان ایمپلنت قرار دارند.

شما باید حدود یک الی دو هفته قبل از انجام ایمپلنت و حدود هشت هفته پس از انجام ایمپلنت سیگار نکشید. در این صورت قادر خواهید بود عملیات ایمپلنت را به خوبی پشت سر بگذارید. جالب است بدانید در برخی مواقع بیماری های زمینه ای همچون دیابت، آرتریت روماتوئید و اتوایمیون و… می توانند بر پس زدن ایمپلنت ها مؤثر واقع شوند. دلیل این امر این است که سلول های مورد نیاز جهت بسته شدن زخم های ناشی از انجام ایمپلنت سرعت بسیار پایینی از خود نشان می دهند و فرآیند جوش خوردن زخم ها با سرعت پایینی انجام می شود. مصرف برخی داروها مانند داروهای قلبی یا داروهای ضد افسردگی در عملکرد جوش پذیری ایمپلنت دندان خلل ایجاد خواهند کرد. در بیمارانی که از پوکی استخوان رنج می برند نیز احتمال اینکه در عملیات ایمپلنت گذاری دچار مشکل شوند بالا است. انتخاب جراح ایمپلنت متبحر نیز در جلوگیری از این مسئله بسیار تأثیرگذار است.

علائم و نشانه های تحلیل و پس زده شدن ایمپلنت دندان

ایمپلنت ها از سه جز اصلی شامل فیکسچر، اباتمنت و روکش دندان تشکیل شده اند. فیکسچر یک پایه اصلی است که درون فک قرار می گیرد. درباره اباتمنت باید بگوییم که رابطی بین روکش ایمپلنت و فیکسچر می باشد. در واقع به کمک این قطعه می توان روکش را به راحتی به پایه یا فیکسچر آن متصل کرد. تاج یا روکش ایمپلنت که ظاهری ترین قسمت ایمپلنت است کاملاً متناسب با رنگ دندان های فرد بر روی ابانمتت قرار می گیرد. حال اگر بدن فرد به هر دلیلی از دلایل مذکور در متن فوق ایمپلنت را نپذیرد و آن را پس بزند فرد علائمی را در داخل دهانش احساس خواهد کرد.

در روزهای اول پس از کاشت، بیماران علائم ناخوشایندی را تجربه می کنند که مربوط به واکنش بدن به مداخله جراحی است. این علائم طبیعی هستند و به تدریج فروکش می کنند و ظرف یک هفته خود به خود از بین می روند.

با این حال، علائم مشابه دیگری نیز می توانند با پس زدن ایمپلنت رخ دهند. بیماران ممکن است در تشخیص بین عوارض طبیعی پس از جراحی و علائم پس زدن ایمپلنت مشکل داشته باشند. جدول مقایسه ای زیر می تواند کمک کند

علائم	طبیعی	عوارض
درد	قابل تحمل. با مسکن ها تسکین می یابد. به تدریج فروکش می کند.	شدید. پس از مصرف مسکن ها کاهش نمی یابد. روز به روز افزایش می یابد.
تورم	تورم متوسط در محل کاشت. گاهی اوقات تورم گونه. ظرف 5 روز فروکش می کند.	تورم شدید لثه ها، گونه و چانه. تورم ظرف یک هفته فروکش نمی کند.
خونریزی	متوسط. برای 1 تا 2 روز اول. فقط ترشحات خون آلود پس از آن آزاد می شوند.	متوسط تا شدید. هنگام غذا خوردن، شستشوی دهان و مسواک زدن افزایش می یابد.
تب	تا 38 درجه سانتیگراد. بیش از 3 روز طول نمی کشد.	38 درجه سانتیگراد یا بالاتر. فروکش نمی کند، با داروهای تب بر به خوبی کنترل نمی شود. بیش از 3 روز ادامه دارد.
ضعف عمومی	شدید نیست. در 3 تا 4 روز اول بروز می یابد.	شدید. ضعف و خواب آلودگی با گذشت هر روز افزایش می یابد.
بو و طعم بد دهان	تغییرات جزئی در بو و طعم دهان. در عرض چند روز به حالت عادی برمی گردد.	بوی شیرین و نامطبوع به وضوح قابل مشاهده است. طعم فلز، چرک یا اسیدیته در دهان.
رنگ و حجم لثه	قرمز روشن. حاشیه لثه به وضوح مشخص در اطراف گردن ایمپلنت.	قرمز، آبی، سفید. لثه ها عقب می روند. گردن ایمپلنت و استخوان نمایان می شوند.
چرک	وجود ندارد.	وجود دارد.
تحرک	وجود ندارد.	وجود دارد.

مهم!

علائم پس زدن ایمپلنت می توانند بلافاصله پس از جراحی، چند هفته، ماه یا حتی سال ها بعد ظاهر شوند. در صورت بروز هر یک از این علائم، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید!

علل پس زدن ایمپلنت

علل اصلی پس زدن ایمپلنت فرآیندهای التهابی و عفونی هستند. با تکثیر میکروارگانیسم های بیماری زا، در ابتدا موکوزیت ایجاد می شود – التهاب چرکی بدون تحلیل استخوان. در صورت عدم درمان پیشرفت می کند و به پری ایمپلنتایتیس – التهاب عفونی با نمایان شدن، آسیب و تحلیل بافت های سخت – تبدیل می شود.

پری ایمپلنتایتیس پیشرفته شامل گرانولاسیون های چرکی، تحلیل لثه و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و دندان های مجاور است. موکوزیت و پری ایمپلنتایتیس توسط عوامل زیادی ایجاد می شوند که می توان آنها را به دو گروه تقسیم کرد: مواردی که ناشی از خطاهای پزشکی هستند و مواردی که ناشی از اقدامات نادرست بیمار می باشند.

خطاهای ناشی از متخصص ایمپلنت	خطاهای ناشی از اقدامات بیمار
عدم رعایت قوانین آسپتیک و ضد عفونی کننده در حین جراحی.	سیگار کشیدن. استنشاق مواد سرطان زا و دود داغ، غشاهای مخاطی را می سوزاند که بازسازی را کند می کند. سپس جریان خون و تغذیه بافت و همچنین ایمنی موضعی را کاهش می دهد. در نهایت، تحلیل استخوان را تا 2/0 میلی متر در سال تسریع می کند.
نقض پروتکل کاشت. این می تواند شامل کاشت ایمپلنت با اندازه یا شکل نادرست باشد. پیچ کردن تهاجمی. گرم شدن بیش از حد استخوان در حین آماده سازی محل باشد.	بهداشت ضعیف. تمیز کردن ناکافی یا بی موقع دندان ها از پلاک و بقایای مواد غذایی، رشد باکتری های بیماری زا را افزایش می دهد. این امر منجر به التهاب و چرک می شود.
معاینه، برنامه ریزی و آماده سازی ناکافی. در صورت عدم شناسایی بیماری های سیستمیک، در نظر نگرفتن پارامترهای بافت استخوان یا عدم رعایت بهداشت دهان و دندان، خطر رد پیوند افزایش می یابد.	جویدن بیش از حد مانند جویدن آجیل، چیپس، نان سوخاری. مصرف استیک، سبزیجات خام، میوه ها و سایر غذاهای سفت در هفته های اول پس از کاشت.
آسیب به سینوس های فک بالا، شاخه های عصب سه قلو یا رگ های خونی در طول کاشت.	امتناع از مصرف داروهای تجویز شده توسط پزشک در دوره پس از جراحی.
ساختار ارتوپدی نامناسب. در صورت عدم ساخت سفارشی روکش، بریج یا پروتز، خطر رد پیوند افزایش می یابد.	عدم رعایت محدودیت ها در هفته های اول پس از کاشت. به عنوان مثال، انجام ورزش، شنا در آب های آزاد، مراجعه به اسپا یا سالن های برنزه کردن.

“دو دلیل اصلی برای مشکلات استخوانی پس از ایمپلنت وجود دارد. اول، ممکن است استخوان به طور کامل بهبود نیافته باشد، که باعث ایجاد مشکل استخوان یا عفونت ثانویه می شود که همیشه در اسکن های منظم قابل مشاهده نیست. اسکن سه بعدی می تواند تراکم پایین استخوان را نشان دهد، که نشان دهنده کیفیت استخوان مشکل دار و احتمال پس زدن ایمپلنت است. دوم، گاز گرفتن یا مال اکلوژن ناشی از ضربه می تواند به دلیل عدم وجود رباط های ضربه گیر باعث از بین رفتن استخوان در اطراف ایمپلنت شود. این امر منجر به التهاب و در نهایت فروپاشی استخوان می شود. اطمینان از اکلوژن متعادل و استفاده از محافظ دندان شبانه یا محافظ ارتز برای حفظ پایداری ایمپلنت بسیار مهم است.”

دیگر علل پس زدن ایمپلنت

پس زدن ایمپلنت همچنین می تواند به دلایلی خارج از کنترل پزشک و بیمار رخ دهد. این موارد معمولاً بیماری های دهان و دندان و آسیب های سیستمیک هستند که منع نسبی یا مطلق برای کاشت ایمپلنت هستند.

سایر علل شکست ایمپلنت عبارتند از:

• دندان قروچه (براکسیسم)
• مال اکلوژن (اختلال در جفت شدن دندان ها)
• اختلال عملکرد مفصل فکی – گیجگاهی (تمپوروماندیبولار)
• پریودنتیت (التهاب بافت های اطراف دندان)
• پوکی استخوان (استئوپروزیس)
• تغییرات هورمونی
• حجم ناکافی استخوان یا تراکم نامناسب استخوان
• آسیب های صورت

چرا گاهی با گذشت ۶ الی ۱۲ ماه پس از انجام ایمپلنت، این درمان با شکست مواجه میشود؟

همان طوری که گفتیم پس زدن ایمپلنت ها دلایل متفاوت و گوناگونی دارد؛ اما در برخی مواقع دیده شده است که فرد قبل از انجام ایمپلنت هیچ یک از مشکلات مذکور را نداشته است و پس از گذشت یک سال  ایمپلنت پس زده شده است و از محل قرار گیری خود خارج شده است. عواملی همچون مصرف دخانیات و عدم رعایت اصولی بهداشت دهان و دندان می تواند با گذشت زمان منجر به عفونت لثه شود. در نتیجه به وجود آمدن این بیماری فک افراد قادر نخواهد بود ایمپلنت را بر روی خود نگه دارد و همین امر سبب پس زدن آن می شود. اگر به دقت متن مقاله را خوانده باشید در بالاتر ذکر شد که انتخاب جراح ایمپلنت ایده آل از جمله مواردی است که می تواند از بروز این حادثه جلوگیری کند.

این به این معنا است که اگر جراح ایمپلنت اگر فرایند درمان را با دقت و ظرافت انجام ندهد ممکن است سبب ایجاد حرکات کوچکی در محل ایمپلنت شود. با این حرکت های کوچک ممکن است کمی جابه جایی پیش آید که نتیجه آن شکستن و از بین رفتن ایمپلنت می باشد. در برخی مواقع جراح ایمپلنت وضعیت استخوان ها و فک فرد را به خوبی بررسی نمی کند و فرآیند کاشت ایمپلنت را بر روی آن انجام می دهد. همین امر ممکن است پس از انجام ایمپلنت حادثه به بار آورد و سبب شکست در درمان ایمپلنت شود.

حساسیت به تیتانیوم چگونه سبب پس زده شدن ایمپلنت می شود؟

حتماً می دانید که جنس ایمپلنت از تیتانیوم است و برخی افراد به این جنس از مواد حساسیت دارند. در افرادی که به تیتانیوم آلرژی دارند در ابتدا با گذاشتن ایمپلنت بر روی فک، بافت داخلی دهان متورم خواهد شد و فرد مدام احساس خارش خواهد کرد. در برخی موارد نیز میزان حساسیت آن قدر بالا است که فرد ممکن است حس چشایی خود را از دست بدهد. در صورت حساسیت به فلز تیتانیوم جراح ایمپلنت باید از فلز دیگری جهت درمان دندان های شما استفاده کند.

عوارض ایمپلنت دندان

قطعاً روش درمانی ایمپلنت نیز در کنار مزایای متعدد خود، مانند دیگر روش های درمانی عوارضی احتمالی به همراه دارد. این عوارض پس از گذشت چند روز یا چند هفته در بدن فرد ظهور پیدا می کنند. علائم و نشانه های این عارضه در تمام افراد یکسان نمی باشند. مهم ترین عارضه ایمپلنت ایجاد درد در ناحیه فک و بین دندان ها می باشد. اگر شما قبل از انجام ایمپلنت یا همزمان با آن دندان خود را کشیده باشید احتمالا با دردهای شدیدتری روبه رو خواهید شد. خوب است بدانید این موضوع که کدام دندانتان را ایمپلنت می کنید نیز در بروز عارضه ها بسیار تأثیرگذار هستند. به عنوان مثال فردی که دندان های جلویی خود را ایمپلنت می کند قطعاً با مشکلات احتمالی بیشتری روبه رو خواهد شد.

اگر ایمپلنت پس زده شود چه باید کرد؟

پس زدن ایمپلنت همیشه با علائم آشکاری همراه نیست. بنابراین، اگر متوجه هرگونه علائم نگران کننده شدید، باید فوراً با جراحی که کاشت ایمپلنت را انجام داده است تماس بگیرید. جراح مشخص خواهد کرد که آیا علائم به دلیل شکست ایمپلنت رخ داده اند یا دلایل دیگری دارد.

قبل از مراجعه به پزشک، می توانید موارد زیر را در خانه انجام دهید:

• یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) مصرف کنید.
• به مدت 10 تا 15 دقیقه کمپرس سرد روی گونه قرار دهید.
• دهان خود را با محلول ضد عفونی کننده بشویید.
• در صورت تب، داروی تب بر مصرف کنید.

مهم: مصرف طولانی مدت داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی یا تب بر بسیار مهم است. آنها باید یک بار برای تسکین علائم مصرف شوند تا زمانی که بتوانید به متخصص ایمپلنت مراجعه کنید.

همچنین مصرف آنتی بیوتیک بدون تأیید پزشک خطرناک است. استفاده کنترل نشده می تواند تصویر بالینی را مبهم کند اما عفونت را از بین نمی برد.

پس زدن ایمپلنت دندان چگونه تشخیص داده می شود؟

برای بیمارانی که علائم پس زدن ایمپلنت را نشان می دهند، یک فرآیند تشخیصی کامل انجام می شود:

• ارزیابی وضعیت لثه ها، بررسی التهاب، تورم و رنگ مخاط.
• ارزیابی وضعیت بافت های استخوانی به صورت بصری و با اشعه ایکس.
• تعیین میزان تحرک ایمپلنت.
• بررسی وجود یا عدم وجود چرک در اطراف گردن و بدنه ایمپلنت.
• لمس غدد لنفاوی زیر فکی، که در صورت وجود عفونت ممکن است بزرگ شوند.

بر اساس نتایج تشخیصی، علت دقیق درد و التهاب مشخص می شود و یک طرح درمان تدوین می شود.

نحوه بازیابی ایمپلنت دندان پس از پس زدن ایمپلنت

استراتژی های درمانی برای پس زدن ایمپلنت به طور قابل توجهی متفاوت هستند و همیشه نیازی به برداشتن آن نیست. حتی اگر ایمپلنت باید برداشته شود، در 80% موارد، می توان آن را با یک ایمپلنت جدید جایگزین کرد.

طرح درمان خاص به وضعیت بافت های اطراف بستگی دارد:

• اگر فقط لایه های سطحی پریودنشیوم تحت تأثیر قرار گرفته باشند، پیچ پوشش ایمپلنت برداشته و تمیز می شود. لثه ها ضد عفونی می شوند. پیچ دوباره جاگذاری می شود. دهانشویه های ضد عفونی کننده و داروهای ضد باکتری تجویز می شوند.
• اگر التهاب به بافت های پریودنتال عمیق گسترش یافته باشد، لثه بریده می شود. تمام کانون های عفونت و گرانول ها برداشته می شوند. یک دوره آنتی بیوتیک تجویز می شود.
• اگر عفونت به بافت های استخوانی گسترش یافته باشد، ایمپلنت باز می شود. بافت های سخت و نرم آسیب دیده برداشته می شوند. زخم ضد عفونی می شود. داروهای ضد التهاب و ضد باکتری تجویز می شود. پس از فروکش کردن التهاب، ماده استخوان مصنوعی پیوند زده می شود. کاشت مجدد فوری انجام می شود که به بیمار اجازه می دهد در عرض یک روز ایمپلنت های جدید دریافت کند.
• اگر فرآیند چرکی لایه های عمیق پریودنشیوم و خود پریودنشیوم را تحت تأثیر قرار داده باشد و با از دست دادن قابل توجه استخوان همراه باشد، ایمپلنت قابل نجات نیست، برداشته می شود و آنتی بیوتیک تجویز می شود. بازسازی هدایت شده استخوان انجام می شود و پس از 2 تا 6 ماه ایمپلنت جدید قرار داده می شود.

آیا کاشت مجدد پس از رد پیوند همیشه امکان پذیر است؟

احتمال کاشت مجدد به دلیل رد پیوند بستگی دارد. اگر ایمپلنت به دلیل سیگار کشیدن، بهداشت ضعیف دهان و دندان یا عدم رعایت محدودیت های بعد از عمل شکست خورده باشد، کاشت مجدد توصیه نمی شود. علاوه بر این، اگر بیماری های سیستمیک، آلرژی ها یا آتروفی شدید استخوان فک مانع جوش خوردن استخوان شده باشند، این عمل انجام نمی شود. در موارد دیگر، میزان موفقیت کاشت مجدد بالا است.

برای پیشگیری از رد ایمپلنت،  پس از کاشت چه اقداماتی انجام دهیم؟

موفقیت جوش خوردن ایمپلنت به همان اندازه که به بیمار بستگی دارد، به پزشک نیز بستگی دارد. به منظور جلوگیری از هرگونه عارضه پس از دریافت ایمپلنت دندان لازم است راهنمایی های متخصص معالج را به خوبی گوش کنید و آنها را به طور دقیق انجام دهید. شما می توانید با رعایت توصیه های بعد از عمل، خطر رد پیوند را به میزان قابل توجهی کاهش دهید:

• ترک سیگار. کشیدن سیگار معمولی، سیگار الکترونیکی و ویپ خطر شکست ایمپلنت را پنج برابر افزایش می دهد.
• داروهای تجویز شده را مصرف کنید. پس از کاشت ایمپلنت، پزشک آنتی بیوتیک، داروهای ضد التهاب، مسکن و سایر داروهای لازم را تجویز می کند. این داروها از عوارض جلوگیری کرده و دوره پس از عمل را تسهیل می کنند. دوز مصرفی را خودتان تغییر ندهید و دوره درمان را قطع نکنید. داروهایی مانند مسکن ها جهت کاهش درد ناشی از فرآیند ایمپلنت برایتان تجویز خواهد شد. آنها را به طور مرتب تا زمانی که متخصص ایمپلنت برایتان تعیین کرده است مصرف کنید.
• یک رژیم غذایی ملایم را دنبال کنید. در چند هفته اول پس از کاشت ایمپلنت، فعالیت بدنی را کاهش دهید. از بلند کردن اجسام سنگین، ورزش و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب خودداری کنید. همچنین از رفتن به سالن های برنزه کردن، اسپا یا سونا و شنا در استخر یا آب های آزاد خودداری کنید. توصیه می شود به جای حمام، دوش بگیرید.
• به رژیم غذایی پایبند باشید. در چند هفته اول، از خوردن غذاهای سفت خودداری کنید تا بار جویدن کاهش یابد و از فشار بیش از حد یا جابجایی ایمپلنت جلوگیری شود.
• بهداشت دهان را به شدت رعایت کنید. پس از هر وعده غذایی از دهانشویه استفاده کنید. دندان ها و زبان خود را دو بار در روز با یک مسواک نرم و خمیر دندان غیر ساینده تمیز کنید تا از آسیب به لثه، غشاء های مخاطی و ناحیه عمل شده جلوگیری شود. حتماً از دهانشویه کلر هگزدین استفاده کنید تا لثه و بافت داخلی دهان شما از هرگونه عفونت مصون بماند.
• نخ دندان را با واترفلاسر جایگزین کنید. نخ دندان می تواند به راحتی به لثه اطراف ایمپلنت آسیب برساند. دستگاه واتر فلاسر گزینه بهتری است، زیرا فضاهای بین دندانی را از بقایای مواد غذایی و پلاک کاملاً تمیز می کند.
• بهداشت حرفه ای را رعایت کنید. هر شش ماه یکبار در کلینیک دندانپزشکی، دندان های خود را با دستگاه اولتراسونیک تمیز کنید. این روش، پلاک های باکتریایی را از بین می برد و به جلوگیری از التهاب و عفونت کمک می کند. بهداشت دقیق دهان و دندان راه اصلی جلوگیری از پس زدن ایمپلنت است.
• تمام این نکات و موارد را با کمک گرفتن از متخصص ایمپلنت خود انجام دهید و به هیچ عنوان خودسرانه عمل نکنید. اگر لثه یا لپ شما متورم شده است جهت کاهش تورم می توانید از کیسه یخ بهره گیرید. به طور مرتب دهان خود را به کمک آب نمک بشویید و آب نمک را غرغره کنید.

مهم

پس از کاشت ایمپلنت، پزشک شما یک برنامه ملاقات شخصی ایجاد می کند. در طول این ویزیت ها، پزشک ارزیابی می کند که ایمپلنت در هر مرحله چقدر خوب با دندان ها جوش می خورد. معاینه های پیشگیرانه را از دست ندهید. تشخیص زود هنگام مشکلات، امکان درمان به موقع و محافظه کارانه عوارض را فراهم می کند.

سؤالات متداول درباره پس زدن ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی چقدر دوام می آورند؟

حداقل 10 سال. بهترین تولیدکنندگان جهانی (به عنوان مثال، از سوئیس، آلمان) گارانتی 15 تا 20 ساله برای ایمپلنت های خود ارائه می دهند. با مراقبت مناسب، ایمپلنت ها می توانند مادام العمر دوام بیاورند.

آیا ایمپلنت های دندانی می توانند عفونی شوند؟

خود ایمپلنت نمی تواند عفونی شود. ایمپلنت های زیرکونیوم یا تیتانیوم نمی توانند ملتهب شوند و باکتری ها و پلاک روی آنها جمع نمی شوند. با این حال، بافت های اطراف ایمپلنت، مانند لثه ها، رباط های پریودنتال و ساختارهای استخوانی، می توانند عفونی شوند.

چگونه بفهمیم بدنمان ایمپلنت را پس می زند؟

شل شدن و تحرک قابل توجه در مراحل بعدی ظاهر می شود، زمانی که نجات ایمپلنت دشوار است. برای شک به پس زدن ایمپلنت در مراحل اولیه، به دنبال علائم اولیه پس زدن ایمپلنت باشید:

• دردی که روز به روز افزایش می یابد و با مسکن ها به خوبی تسکین نمی یابد.
• دمای بدن بالای ۳۸ درجه سانتیگراد.
• درد هنگام فشار دادن روی ایمپلنت، فشردن فک ها، غذا خوردن یا مسواک زدن.
• خونریزی شدید.
• مزه غیر معمول و بوی بد دهان.
• تحلیل لثه در اطراف گردن ایمپلنت.

چگونه متخصص مناسب برای ترمیم ایمپلنت های دندانی را انتخاب کنیم؟

قبل از سپردن کاشت ایمپلنت به یک جراح، در مورد موارد زیر سؤال کنید:

• مجوزهای نصب ایمپلنت از برندهایی که با آنها کار می کنند.
• دوره های آموزش مداوم.
• گواهینامه های آموزش در پروتکل های مختلف کاشت ایمپلنت.
• ضمانت های ارائه شده برای ایمپلنت ها و کار پزشک.
• در دسترس بودن تجهیزات تشخیصی و جراحی مدرن.

همچنین، نظرات بیماران و پزشکان را در مورد کلینیک دندانپزشکی در وب سایت های پزشکی مستقل بررسی کنید. به دنبال توصیه هایی از افرادی باشید که چندین سال پیش ایمپلنت کاشته اند، زیرا موفقیت کاشت ایمپلنت تنها 3 تا 5 سال پس از عمل قابل ارزیابی دقیق است.

آیا می توان پس زدن ایمپلنت را به تنهایی درمان کرد؟

خیر. سعی نکنید حفره را تمیز کنید، آنتی بیوتیک مصرف کنید یا ایمپلنت را خودتان محکم کنید. شما مشکل را حل نخواهید کرد و ممکن است آن را بدتر کنید. فقط یک پزشک می تواند عوارض را به درستی تشخیص دهد، درمان مناسب را انجام دهد و تصمیم بگیرد که آیا ایمپلنت قابل نجات است یا نیاز به جایگزینی با یک ایمپلنت جدید دارد.