انواع سرجیکال گاید برای ایمپلنت های دندانی

 استفاده صحیح از سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی می تواند قابل پیش بینی بودن نتایج درمان کاشت ایمپلنت های دندانی را افزایش دهد.

معضلی که هر پزشک متخصص کاشت ایمپلنت های دندانی با آن روبرو است، انتخاب کاشت ایمپلنت های دندانی به صورت آزاد یا با کمک یک سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی است. با انتخاب یک تکنیک خوب، استفاده از سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی می تواند یک روش برای بوجود آمدن اعتماد به نفس و قابل پیش بینی بودن کاشت ایمپلنت باشد. این می تواند در پرهیز از آسیب به ساختارهای آناتومیک و همچنین محدود کردن دریچه گذار و ایجاد شکاف تیغه آلوئولار در محل های احتمالی کاشت ایمپلنت به پزشک کمک کند. با این حال، به دلیل افزایش تعداد مراحل و فرآیندهای درگیر، جراح باید به توانایی خود در قرار دادن ایمپلنت های دندانی قبل از استفاده از سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی اطمینان داشته باشد- زیرا هر مرحله می تواند منجر به نادرستی جزئی شود که در نهایت می تواند منجر به قرار گیری در جای نادرست شود و ممکن است به اصلاحات بدون راهنما نیاز داشته باشد.

جراحی هدایت شده به پزشکان این امکان را می دهد تا یک طرح جراحی ترمیمی را با هدف نهایی نتایج مثبت و بیمار- محور، ایجاد کنند. چندین گزینه هدایت شده در دسترس هستند و دندانپزشک باید گزینه ای را انتخاب کند که برای هر مورد خاص منجر به بهترین نتیجه شود. انتخاب بین راهنمای دندانی، راهنمای مخاطی یا راهنمای استخوانی بر اساس وضعیت بالینی منحصر به فرد است، و همه آنها به صورت ذاتی مقداری نادرستی دارند. اینها ممکن است شامل نوع پشتیبانی از بافت سخت یا نرم در دسترس، کیفیت تصویر تشخیصی، نرم افزار طراحی کاشت ایمپلنت و خطاهای احتمالی در فرآیند ساخت باشند. هر یک از انواع راهنماها مزایا و مضراتی دارند.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 1. راهنمای دندانی برای قرار دادن ایمپلنت ها به صورت کاملاً هدایت شده استفاده می شود.

شکل2. راهنمای ساخته شده از یک ماده ترموپلاستیک.

راهنماهای دندانی

سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی دندانی (شکل 1 و شکل 2) متداول هستند و به راحتی قابل تطبیق با شرایط مختلف بالینی هستند. یکی از مزایای این نوع راهنماها این است که نقاط برجسته ای که برای راهنمایی بکار می روند و پیوسته قابل تولید مجدد هستند (یعنی دندان ها) می توانند برای پشتیبانی، ثبات و حفظ استفاده شوند. بهبود دقت و صحت جایگذاری ایمپلنت های قرار داده شده از طریق راهنماهای دندان در هر دو مدل آزمایشگاهی و بالینی ارزیابی شده است. متداول ترین کاربرد راهنماهای دندانی برای کاشت ایمپلنت های تگی یا چند تایی است تا ترمیم ثابت روی آنها قرار بگیرد. گرچه نشان داده شده است که این راهنماها منجر به بوجود آمدن نتایج ترمیمی قابل پیش بینی می شوند، مهم است که پزشک از فضای موجود و ارتفاع اضافی هدایت شده مته، بویژه هنگام قرار دادن ایمپلنت در عقب دهان، آگاهی داشته باشد.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 3A و شکل 3B. راهنمای مخاطی که برای هدایت جایگذاری یک اوردنچر فک پایین استفاده می شود.

راهنماهای مخاطی

همانطور که از این نام آن بر می آید، در راهنمای جراحی مخاطی (شکل A3 و شکل B3) از بافت های نرم داخل دهانی برای پشتیبانی و ثبات استفاده می شود. این راهنما معمولاً بر اساس پروتزهای دندانی مصنوعی متحرک موجود ساخته می شود. نگرانی های احتمالی در مورد حمایت از مخاط شامل عدم ثبات در جای خود در حین جراحی و تغییر در ضخامت و کیفیت بافت است- که یک شکایت متداول است که در پروتزهای مصنوعی دندانی کامل (دست دندان های کامل) نیز دیده می شود. یک راهنمای مخاطی این پتانسیل را دارد که در جهات مختلفی حرکت کند که می تواند عدم دقت در قرار دادن ایمپلنت را افزایش دهد. این مشکل، همراه با برگشتگی فلپ، ممکن است پیچیدگی اضافی را هنگام قرار دادن ایمپلنت بوجود بیاورد.

راهنماهای استخوانی

یک راهنمای جراحی استخوانی (شکل 4 و شکل5) به طور کلی برای مواردی کاربرد دارد که قرار است برای قوس دندانی که هیچ دندانی ندارد به طور کامل ایمپلنت کاشته شود. این نوع راهنما پشتیبانی خود را از دو منطقه می گیرد: مناطقی که بارگذاری می شوند و یا واگرایی طبیعی تیغه آلوئولار که در هر دو قوس دندانی فک بالا و فک پایین در یک جهت کرونو- آپیکال (تاج- نوک) مشاهده می شود. به دلیل میزان برگشتگی فلپ مورد نیاز برای دسترسی، و همچنین نادرستی که می تواند ناشی از جریان کار دیجیتالی باشد، ساخت و جایگذاری صحیح راهنماهای استخوانی داخل دهان دشوار است. گرچه مشکلات همراه با راهنماهای استخوانی به خوبی گزارش شده اند، اما ممکن است آنها با طراحی صحیح، تصویر برداری دقیق و تجربه اپراتور کاهش یابند.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 4. راهنمای استخوانی

شکل 5. راهنماهایStackable  برای قرار دادن کاشت کاملاً هدایت شده

طراحی درمان

هنگامی که تصمیم به استفاده از یک راهنمای جراحی گرفته می شود، هیچ استانداردی وجود ندارد که یک طرح خاص را توصیه کند. یکی از مزایای طراحی موارد به صورت دیجیتالی، توانایی استفاده از ترکیبی از ساختارهای حمایت کننده طی طراحی درمان و روند طراحی است؛ این موارد می توانند شامل دندان ها، مخاط، استخوان و احتمالاً اجزاء موجود ایمپلنت باشد.

طراحی درمان در مواردی شامل بیماری که کاملاً بی دندان است، گزینه های مختلفی را ارائه می دهد. محبوبیت راهنماهای Stackable  به دلیل سهولت استفاده و قابل تطبیق بودن آنها، رو به افزایش است. این راهنماها از یک راهنمای اساسی واحد پشتیبانی می کنند. راهنمای پایه در درجه اول، به طور کلی با پشتیبانی از استخوان قرار می گیرد، و پس از آن با قرار گیری متوالی راهنماهای مورد نیاز انجام می شود. به عنوان مثال، مؤلفه اول ممکن است راهنمایی باشد که می تواند هرگونه کاهش مورد نیاز از تیغه آلوئولار را هدایت کند، در حالی که مؤلفه دوم امکان جایگذاری فیکسچر ایمپلنت را فراهم می کند. مؤلفه های اضافی می توانند امکان جایگذاری دقیق مؤلفه های ترمیمی و امکان نمایه سازی پروتزهای مصنوعی دندانی در راهنمای اساسی را فراهم کنند.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 6. عکس قبل از جراحی یک بیمار کاملاً بی دندان برای دریافت دست دندان کامل.

شکل 7. راهنمایStackable  با پین های تثبیت کننده که در تیغه آلوئولار محکم شده اند.

شکل 8. راهنمای جراحی مخاطی تغییر داده شده به یک راهنمای استخوانی.

امکان دیگر، شامل انتقال از یک راهنمای مخاطی- استخوانی (با استفاده از پین های تثبیت کننده) به یک راهنمای طراحی شده است که مخاط و ساختارهای استخوانی مجاور آن را حمایت می کنند. با پیشرفت هایی که در زمینه نرم افزار طراحی کاشت ایمپلنت صورت گرفته است، اکنون برای پزشکان امکان پذیر است که راهنماهای دقیق و چند لایه را داخل مطب طراحی و چاپ کنند. نمونه ای از این گزینه درمانی (شکل 6 ، شکل 7 و شکل 8) شامل یک اسکن داخل دهانی است که همراه با نرم افزار طراحی دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد و به دنبال آن راهنمای جراحی با یک چاپگر سه بعدی ساخته می شود. یک ویژگی منحصر به فرد این سیستم راهنما قابلیت تراز کردن راهنما، قرار دادن پین های تثبیت کننده، و اجازه دادن به راهنما تا در جای خود باقی بماند تا پس از قرار گرفتن ایمپلنت های دندانی. این ممکن است امکان ترکیب نادرستی هایی که می توانند هنگام برداشتن راهنمای جراحی ایجاد می شوند را از بین ببرد، و طی یک فرایند چندین مرتبه جایگذاری شود.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 9. اسکن داخل دهانی قوس دندانی پایین، با درمان طراحی شده برای یک اوردنچر فک پایین.

شکل 10. طراحی قبل از جراحی.

شکل 11. یک راهنمای جراحی بر پایه دندان و مخاط که با هدف آماده سازی برای دو ایمپلنت فک پایین طراحی شده است.

از سرجیکال گایدها یا راهنماهای جراحی همچنین ممکن است برای کمک به معالجه بیمارانی استفاده شود که در حال عبور از دوره شکست کاشت ایمپلنت های دندانی به یک پروتز مصنوعی موقت بر پایه ایمپلنت هستند. در بیمارانی که همه دندان ها کشیده می شوند و به دنبال آن دو ایمپلنت برای حمایت از یک اوردنچر روی فک پایین کاشته می شوند، راهنما می تواند تحت حمایت مخاط و همچنین چند دندان قرار بگیرد که قابل ترمیم نیستند اما دست نخورده اند. یک گزینه درمانی سنتی در این سناریو می تواند شامل کشیدن دندان و جراحی پلاستیک تیغه آلوئولار (آلوئولوپلاستی)، به دنبال آن قرار دادن ایمپلنت بدون راهنما باشد.

جایگزین این روش ممکن است شامل استفاده از نرم افزار طراحی ایمپلنت (شکل 9 ، شکل 10 و شکل 11) برای کشیدن دندان های شماره 22 و 27 در واقعیت باشد، جایی که برنامه ریزی شده تا در آینده ایمپلنت ها برای اوردنچر مورد استفاده قرار گیرند. در این حالت، ابتدا دندان های نیش و دندان های مجاور کشیده می شوند، راهنمای جراحی قرار داده می شود و آماده سازی های برش استخوان در عمق در محل دندان های #22 و #27 انجام می شوند. ایمپلنت ها به صورت موازی قرار می گیرند و دندان های باقیمانده پس از قرار دادن ایمپلنت کشیده می شوند. این روش می تواند زمان جراحی را کاهش داده و دقت در تراز ایمپلنت ها را بهبود بخشد. بیماران ممکن است با کاهش تعداد اجزای انعطاف پذیر مورد نیاز در طول جلسات پیگیری، از فواید این روش بهره مند شوند.

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 12. عکس داخل دهانی قبل از جراحی، با درمان طراحی شده برای کشیدن و کاشت فوری ایمپلنت ها.

شکل 13. راهنمای جراحی بر پایه دندان و اباتمنت.

شکل 14. عکس جراحی پس از کشیدن در آماده سازی برای قرار دادن ایمپلنت.

درخواست نهایی شامل وضعیتی مشابه مورد قبل است. بیمارانی که از پروتزهای مصنوع دندانی پارسیل استفاده می کنند ممکن است ایمپلنت هایی داشته باشند که قبلاً جوش خورده باشند، اما اکنون نیاز دارند از یک دست دندان مصنوعی کامل بر پایه ایمپلنت استفاده کنند. مجدداً با استفاده از اسکنرهای داخل دهانی، می توان از ترکیبی از اباتمنت های ایمپلنت و دندان ها برای حمایت از سرجیکال گاید استفاده کرد. از این روش برای قرار دادن سه ایمپلنت فوری برای حمایت از پروتزهای موقت بر پایه ایمپلنت استفاده شد. این راهنما توسط دندان ها و اباتمنت های ایمپلنت که در طول اسکن اولیه در جای خود وجود داشتند، پشتیبانی می شود (شکل 12، شکل 13، شکل 14 و شکل 15).

سرجیکال گاید برای ایمپلنت دندانی

شکل 15. راهنمای جراحی بر پایه دندان و اباتمنت در محل، قرار دادن بعد از کاشت ایمپلنت.

سخن پایانی

استفاده از نرم افزار طراحی ایمپلنت برای ساخت راهنما در این موارد، قابل پیش بینی بودن و اثربخشی جایگذاری ایمپلنت را بهبود بخشیده است. همچنین این امر به نتایج بهتر بیمار در رابطه با کاهش قرار گرفتن تحت جراحی و بهبود تناسب پروتز کمک می کند. این مدل به پزشک این امکان را می دهد تا یک طرح جراحی مطلوب تهیه کند که بر اساس پروتز مصنوعی است. گزینه های سرجیکال گاید شامل راهنماهای دندانی، مخاطی یا استخوانی – یا ترکیبی از این رویکردها است. موارد ارائه شده در اینجا فرصتی را برای پزشکان نشان می دهند که هنگام تهیه طرح های جراحی و ساخت راهنماهای کاشت ایمپلنت، خلاقانه فکر کنند.

نکات اصلی

• با تکنیک خوب، جراحی هدایت شده با استفاده از راهنمای دندانی، مخاطی یا استخوانی- یا ترکیبی از این رویکردها- می تواند روشی قابل پیش بینی برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی باشد.
• جراحی ایمپلنت هدایت شده گرچه باعث افزایش تعداد مراحل در مقایسه با قرار دادن آزاد می شود، اما به پزشکان اجازه می دهد تا یک برنامه جراحی بر پایه پروتزهای مصنوعی تهیه کنند، که هدف نهایی آن نتایج مثبت و بیمار- محور است.
• سرجیکال گاید یا راهنمای جراحی می تواند در جلوگیری از آسیب به ساختارهای آناتومیک، و همچنین در محدود کردن سوراخ شدن و شکستن تیغه آلوئولار در مکان های احتمالی کاشت ایمپلنت، به پزشک کمک کنند.
• هنگامی که تصمیم به استفاده از یک راهنمای جراحی گرفته می شود، هیچ استانداردی وجود ندارد که نشان دهد یک طرح خاص بهترین است.