عمر ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

ایمپلنت های دندانی جایگزین های مصنوعی برای دندان های از دست رفته ای هستند که با جراحی درون استخوان فک جایگذاری می شوند. آنها به دلیل ماندگاری، پایداری، ظاهر طبیعی و درصد موفقیت بالا به گزینه برتر جایگزینی دندان ها تبدیل شده اند. با این حال، بیماران اغلب به این فکر می کنند که ایمپلنت ها چگونه می توانند دائمی باشند.

این مقاله نگاهی عمیق به طول عمر ایمپلنت های دندانی خواهد داشت. ما تخمین های میانگین طول عمر، عواملی که بر ماندگاری، مراقبت و نگهداری صحیح تأثیر می گذارند، گزینه هایی که در صورت شکست ایمپلنت ها وجود دارند، و آنچه بر دوام آنها تأثیر می گذارند را بررسی خواهیم کرد.

مروری بر ایمپلنت های دندانی

قبل از تجزیه و تحلیل ماندگاری ایمپلنت های دندانی، اجازه دهید به طور خلاصه به بررسی این موضوع بپردازیم که آنها چه هستند و چگونه عمل می کنند.

• ایمپلنت های دندانی از یک پیچ تیتانیومی تشکیل شده اند که با جراحی درون استخوان فک قرار داده می شوند و یک تکیه گاه قابل مشاهده از لثه بیرون زده است.
• یک روکش پرسلن با ظاهر دندان طبیعی به این اباتمنت متصل شده است و قسمت قابل مشاهده ایمپلنت را تکمیل می کند.
• ایمپلنت تیتانیومی تعبیه شده در فرآیندی به نام اسئواینتگریشن با استخوان فک جوش می خورد. این یک تکیه گاه بسیار پایدار برای دندان جایگزین ایجاد می کند.
• ایمپلنت ها می توانند جایگزین دندان های تکی شوند یا از بریج های ثابت و پروتزهای متحرک از طریق سیستم های اباتمنت چند واحدی پشتیبانی کنند.
• آنها در مقایسه با بریج ها و پروتزهای معمولی حجم استخوان را حفظ می کنند. تحریک ناشی از جویدن از تحلیل استخوان فک جلوگیری می کند.
• ایمپلنت ها طی 10 تا 15 سال با شرایط مطلوب، میزان موفقیت بالایی در حدود 95 درصد دارند. این باعث می شود آنها به یک راه حل دائمی قابل اعتماد تبدیل شوند.

اکنون که اصول اولیه چیستی ایمپلنت ها را بررسی کردیم، بیایید عوامل کلیدی را تجزیه و تحلیل کنیم که طول عمر و ماندگاری آنها را تعیین می کنند.

ماندگاری ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

ایمپلنت های دندانی به عنوان راه حلی دائمی برای دندان های از دست رفته طراحی شده اند. با این حال، طول عمر آنها به عوامل مختلفی بستگی دارد.

ماندگاری ایمپلنت های تک دندانی

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان های تکی، می توانند پیش آگهی های طولانی مدت عالی داشته باشند:

• با کیفیت مطلوب استخوان و بهداشت صحیح دهان و دندان، ایمپلنت های تک دندان بیش از 95 درصد شانس ماندگاری 10 و 15 ساله دارند.
• طول عمر مورد انتظار یک ایمپلنت دندانی بدون هیچ گونه عارضه یا عوامل خطر عمده ای، می تواند بیشتر از 25 سال باشد.
• با جایگزینی دوره ای اجزاء فرسوده مانند روکش ها و اباتمنت ها، برخی از ایمپلنت های تک دندان بیشتر از 40 تا 50 سال دوام دارند. این به شرایط ایده آل نیاز دارد.
• ایمپلنت های تک دندان در ناحیه دندان های قدامی نسبت به ایمپلنت هایی که در نواحی خلفی و مولر قرار می گیرند، درصد موفقیت طولانی مدت تری دارند.

دوام بریج های ایمپلنت ثابت با قوس کامل

برای بیمارانی که به تعویض همه دندان های دو فک بالا و یا پایین نیاز دارند، بریج های ایمپلنت قوس دندانی کامل نیز می توانند طول عمر قابل توجهی را ارائه دهند:

• بریج های قوس دندانی کامل روی 4 تا 6 ایمپلنت دندانی معمولاً به طور متوسط ​​15 تا 25 سال طول عمر دارند.
• با رعایت بهداشت دهان و دندان و جایگزینی معمول اجزاء فرسوده، این بریج ها در برخی از بیماران بیشتر از 30 سال دوام می آورند.
• قرار دادن 6 ایمپلنت یا بیشتر به جای حداقل 4 ایمپلنت باعث بهبود پیش آگهی طولانی مدت و کاهش میزان شکست می شود.
• پخش ایمپلنت ها در سطح وسیع تر در مقایسه با تمرکز آنها در مرکز نیز پایداری و دوام آنها را افزایش می دهد.

دوام اوردنچرهای بر پایه ایمپلنت

ایمپلنت های دندانی می توانند اوردنچرهای متحرک را از طریق ضمیمه هایی پشتیبانی کنند که در جای خود محکم می شوند. طول عمر آنها به عوامل مختلفی بستگی دارد:

• برای پروتزهای فک پایین، استفاده از 2 تا 4 ایمپلنت باعث حفظ و ثبات عالی می شود. به طور متوسط ​​10 تا 15 سال عمر دارند.
• استفاده از حداقل 4 تا 6 ایمپلنت به جای 2 ایمپلنت، با گسترش نیرو بر روی ایمپلنت های بیشتر، طول عمر اوردنچر را افزایش می دهد.
• تعویض دوره ای ضمائم فرسوده، حلقه ها O- شکل و پیچ های نگهدارنده به بهینه سازی طول عمر پروتز در هنگام استفاده از ایمپلنت کمک می کند.

اهمیت معاینات و نگهداری منظم

این تخمین های طول عمر فرض می کند که بیماران توصیه های مربوط به معاینات و نگهداری تخصصی را دنبال می کنند:

• ایمپلنت ها و ترمیم های بر پایه ایمپلنت های دندانی باید حداقل سالی یک مرتبه به صورت تخصصی با یک معاینه دهانی جامع ارزیابی شوند.
• برای بیماران مستعد بیماری پریودنتال یا افرادی که برخی از بیماری ها را دارند، ممکن است قرار ملاقات های مکرر هر 6 ماه یک مرتبه توصیه شوند.
• پاکسازی تخصصی ایمپلنت ها هر 6 ماه یک مرتبه برای پاکسازی باکتری ها و جرم هایی که دسترسی به آنها دشوار است مهم است.
• تعویض سریع اجزاء فرسوده در صورت توصیه، ایمپلنت زیرین و سلامت استخوان را حفظ می کند.
• مسائلی مانند از دست دادن استخوان، خطرات عفونت و استفاده از پروتز را می توان با معاینات منظم اولیه تشخیص داد.
• پیگیری منظم و تعویض قطعات فرسوده در صورت نیاز، کلیدی برای به حداکثر رساندن طول عمر ایمپلنت است.

عوامل مؤثر بر طول عمر ایمپلنت های دندانی

بسیاری از عوامل مرتبط با بیمار، جراحی و مراقبت های پس از آن روی طول عمر ایمپلنت های دندانی و مدت زمان بالقوه آنها تأثیر می گذارد:

تراکم و حجم استخوان

از آنجا که ایمپلنت ها به خود استخوان فک متصل می شوند، کیفیت استخوان یک عامل کلیدی مؤثر روی طول عمر ایمپلنت دندانی است:

• استخوان متراکم ثبات و دوام عالی را برای ایمپلنت ها فراهم می کند. استخوان متخلخل و با چگالی کم بیشتر مستعد شکست و عفونت ایمپلنت است.
• برای اینکه ایمپلنت به طور کامل درون فک جاسازی شود، به حجم استخوان کافی نیاز است. ریج های جذب شده یا سینوس های باریک می توانند از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان جلوگیری کنند.
• در بیماران با تراکم استخوان یا ارتفاع عمودی ناکافی ممکن است قبل از کاشت ایمپلنت فرایندهای پیوند انجام شوند.
• بیماری پریودنتال در گذشته، از دست دادن دندان و افزایش سن می توانند از حجم و تراکم استخوان بکاهند و به طور بالقوه طول عمر ایمپلنت را کوتاه کنند.

شرایط عمومی سلامت

وضعیت پزشکی و برخی از عادات بهداشتی می توانند روی استئواینتگریشن و خطرات نارسایی تأثیر بگذارند:

• دیابت زمانی که به خوبی کنترل نشود منجر به کاهش خونرسانی و به خطر افتادن بهبودی می شود که ممکن است جوش خوردن یا اسئواینتگریشن را تضعیف کند.
• درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی برای شرایطی مانند شیمی درمانی، خطر عفونت در طول بهبودی اولیه را افزایش می دهد.
• بیماری پریودنتال فعال با از دست دادن استخوان ابتدا به درمان نیاز دارد زیرا باعث تخریب بیشتر می شود.
• استعمال دخانیات به طور قابل توجهی روند بهبودی را مختل می کند و با نرخ شکست اولیه 4 تا 6 برابر بیشتر مرتبط است.

عادات بهداشتی دهان و دندان

بهداشت مداوم پس از کاشت ایمپلنت برای طول عمر ایمپلنت بسیار مهم است.

• کنترل عالی پلاک، حیاتی است زیرا تجمع باکتری ها بزرگ ترین تهدید برای سلامت ایمپلنت است.
• مسواک زدن و نخ دندان کشیدن ناکافی در اطراف ایمپلنت ها منجر به پری ایمپلنتایتیس و از بین رفتن پیشرونده استخوان پشتیبان می شود.
• تمیز کردن دقیق اطراف اجزاء پروتز مانند اباتمنت ها و روکش ها نیز ضروری است.
• موکوزیت پری ایمپلنتایتیس ناشی از بهداشت نامناسب ممکن است همیشه منجر به شکست کامل نشود، اما می تواند طول عمر را کوتاه کند.

نیروهای اکلوزال ناشی از فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر

نیروهای اضافی ناشی از تراز نادرست بایت یا عاداتی مانند دندان قروچه فشار زیادی به ایمپلنت ها وارد می کنند:

• ساییدن و فشار دادن دندان ها روی یکدیگر (دندان قروچه) به طور قابل توجهی باعث افزایش فشار مکانیکی روی ایمپلنت ها و اجزاء پروتز می شود.
• تنظیم ناکافی اکلوژن می تواند منجر به عدم تعادل در نیروهای منتقل شده به ایمپلنت شود.
• این می تواند تجزیه استخوان تثبیت کننده و از دست دادن چسبندگی اطراف ایمپلنت ها را تسریع کند.
• استفاده از محافظ دندان شبانه به محافظت از ایمپلنت ها در برابر فشارهای بیش از حد کمک می کند.

تکنیک جراحی و عوامل طراحی ایمپلنت

جنبه هایی مانند قرار دادن ایمپلنت، طراحی و مواد بر موفقیت اینتگریشن تأثیر می گذارد:

• زاویه دهی، عمق، تراز و فاصله بهینه ایمپلنت از سایر دندان ها برای جوش خوردن مناسب بسیار مهم است.
• پوشش های تخصصی سطح روی ایمپلنت ها یکپارچگی استخوانی بهتری را برای پایداری تشویق می کنند.
• .قطر و طول متناسب ایمپلنت با محل آناتومیک ،دوام را بهبود می بخشد.
• به طور کلی، ایمپلنت های شرکت های معتبر ساخته شده با تیتانیوم درجه یک، در دراز مدت عملکرد بهتری دارند.
• مهارت و تجربه جراح در کاشت ایمپلنت نیز به طور قابل توجهی روی طول عمر و میزان موفقیت تأثیر می گذارد.

گزینه های جایگزین در صورت شکست ایمپلنت ها یا نیاز به تعویض

در حالی که ایمپلنت های دندانی برای ماندگاری طراحی شده اند، شکست می تواند در اوایل یا سال ها بعد رخ دهد. اما گزینه هایی برای جایگزینی ایمپلنت های ناموفق وجود دارند:

شکست اولیه ایمپلنت ها قبل از جوش خوردن

اگر ایمپلنت ها در مدت کوتاهی پس از قرار دادن نتوانند با استخوان جوش بخورند، جایگزینی آن معمولاً ساده است:

• پس از بهبودی، می توان ایمپلنت های جدید را دوباره در همان محل ها قرار داد.
• میزان موفقیت برای کاشت مجدد معمولاً بیشتر از 95% است زیرا حجم اولیه استخوان معمولاً حفظ می شود.
• اگر قرارگیری نامناسب باعث شکست زود هنگام شود، تنظیمات جهت، عمق یا پروتکل حفاری می توانند کمک کنند.
• ممکن است یک پروتز موقت برای جایگزینی دندان از دست رفته در طول بهبودی ارائه شود.

شکست دیر هنگام ایمپلنت پس از استئواینتگریشن

هنگامی که یک ایمپلنت برای سال ها موفق بوده است، شکست دیر هنگام بسیار کمتر است، اما هنوز در برخی موارد ممکن است:

• برای یک ایمپلنت جوش خورده که در نهایت به دلیل از دست دادن استخوان یا عفونت با شکست مواجه می شود، قرار دادن ایمپلنت جدید در محل پس از بهبودی پیش آگهی خوبی دارد.
• اگر از دست دادن استخوان قابل توجهی رخ داده باشد، ممکن است قبل از قرار دادن ایمپلنت جدید به روش های پیوند پیچیده تری نیاز باشد.
• محل های عفونی باید قبل از کاشت مجدد با آنتی بیوتیک و دبریدمان درمان شوند.
• اگر بافت اسکار قابل توجهی در محل وجود داشته باشد، روش کاشت جدید ممکن است دشوارتر باشد.
• در مواردی که استخوان آلوئولار به شدت جذب شده است، می توان از ایمپلنت های با قطر کوچک تر یا کوتاه تر برای کاشت مجدد استفاده کرد.

جایگزینی روکش های فرسوده بر پایه ایمپلنت

روکش های پرسلن بر پایه ایمپلنت ها نیز طول عمر محدودی دارند:

• اگر خود ایمپلنت زیرین یکپارچه و سالم بماند، روکش فرسوده را فقط می توان با برداشتن آن از روی اباتمنت جایگزین کرد.
• اباتمنت های آسیب دیده که همچنان کاربردی هستند ممکن است فقط به تعمیر نیاز داشته باشند یا می توان آنها را با یک قطعه جدید تعویض کرد.
• تعویض قطعات فرسوده عملکرد کامل را بدون نیاز به برداشتن ایمپلنت های پایدار احیاء می کند.

با برنامه ریزی و تکنیک مناسب، شکست یا عوارض ایمپلنت مانع تلاش مجدد برای جایگزینی طولانی مدت بهینه دندان نمی شود.

بهترین روش ها برای مراقبت و نگهداری از ایمپلنت

بهداشت و مراقبت دقیق دهان برای اطمینان از ماندگاری ایمپلنت های دندانی حیاتی است:

بهداشت دقیق دهان و دندان

• مسواک زدن دقیق دو مرتبه در روز با استفاده از مسواک های نرم یا مخصوص ایمپلنت.
• استفاده از نخ دندان یک مرتبه در روز غیرقابل مذاکره است، ترجیحاً با انتخاب مسواک های بین دندانی برای فضاهای وسیع بین ایمپلنت.
• دهانشویه های ضد میکروب و روزانه مخصوصا در ماه های اول پس از قراردهی ایمپلنت.

پاکسازی و معاینات تخصصی

• برای زدودن جرم از زیر لثه ها و از اطراف ایمپلنت ها هر 6 ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنید.
• معاینات دوره ای توسط دندانپزشک برای بررسی ایمپلنت ها از نظر تحرک یا علائم عفونت.
• تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس سالانه برای نظارت بر سطح استخوان و بررسی از دست رفتن پیشرونده استخوان در صورت وجود.

رژیم و عادات غذایی

• از غذاهای بسیار سفت، ترد و چسبناک که می توانند به پروتز آسیب برسانند، خودداری کنید.
• سیگار کشیدن و مصرف بیش از حد الکل را برای نتایج طولانی مدت بهتر ایمپلنت متوقف کنید.
• اگر دندان قروچه می کنید برای جلوگیری از وارد آمدن بار بیش از حد روی ایمپلنت از محافظ دندان شبانه استفاده کنید.

مراقبت و پیگیری دقیق ایمپلنت ها برای به حداکثر رساندن طول عمر ایمپلنت ها و درمان زود هنگام هرگونه عارضه ضروری است.

پرسش های متداول درباره ماندگاری و طول عمر ایمپلنت دندانی

در اینجا چند پرسش پر تکرار در رابطه با ماندگاری و طول عمر ایمپلنت های دندانی وجود دارند:

ماندگاری ایمپلنت های دندانی معمولاً چقدر است؟

با قرار دادن و نگهداری مناسب، ایمپلنت ها معمولاً 10 تا 15 سال دوام می آورند، اما با شرایط مطلوب می توانند چندین دهه یا حتی یک عمر دوام بیاورند.

آیا ایمپلنت های دندانی هر 10 تا 15 سال یک مرتبه به تعویض نیاز دارند؟

خود ایمپلنت تیتانیومی برای ماندگاری دائمی طراحی شده است. فقط اجزایی مانند روکش ها و اباتمنت ها ممکن است بعد از 10 تا 15 سال به تعویض دوره ای نیاز داشته باشند.

آیا ایمپلنتی که جوش خورده است می تواند سال ها بعد شل شود؟

هنگامی که یک ایمپلنت جوش خورد، مانند یک ریشه دندان طبیعی بسیار ایمن به استخوان جوش می خورد. به طور خود به خود شل نمی شود مگر اینکه عفونت ایجاد شود یا ضربه تهاجمی به آن وارد شود.

آیا برای کاشت ایمپلنت محدودیت سنی وجود دارد؟

هیچ محدودیت سنی مطلقی وجود ندارد، اما بیماران مسن بالای 70 تا 75 سال میزان شکست بالاتری را تجربه می کنند. استخوان فک باید برای حمایت از ایمپلنت کافی باشد.

اگر ایمپلنت های دندانی در سنین پایین انجام شوند، می توانند تا آخر عمر باقی بمانند؟

ایمپلنت هایی که قبل از کامل شدن رشد فک در اواخر نوجوانی قرار می گیرند ممکن است پس از رسیدن به ابعاد نهایی فک شکست بخورند. اوایل دهه 20 سن ایده آل پس از بلوغ است.

سخن پایانی

هنگامی که ایمپلنت های دندانی به درستی قرار داده و مراقبت شوند، می توانند جایگزین دندان های دائمی با طول عمر چندین دهه شوند. ممکن است جایگزینی دوره ای اباتمنت ها و پروتزهای روکش نیاز باشد، اما خود ایمپلنت های جوش خورده برای دوام دائمی در شرایط ایده آل طراحی شده اند. حفظ دقیق بهداشت دهان و دندان و مراقبت های بعدی، کلیدی برای به حداکثر رساندن دوام و طول عمر ایمپلنت است.