تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در طول کاشت ایمپلنت دیجیتال چه نقشی دارند؟

مقدمه

دانش نظری عالی و مهارت های بالینی پایه ای محکم برای موفقیت در دندانپزشکی کاشت ایمپلنت های دندانی فراهم می آورند. با این حال، ناتوانی در مشاهده “داخل” بافت ها و جایگزین های پروتز ممکن است توانایی ارائه نتایج بهینه درمان را مختل کند. تجویز تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس اغلب برای ارائه تصویر کامل تر از وضعیت بالینی فعلی و راهنمایی مراحل بالینی بیشتر نیاز است. رادیوگرافی را می توان در مراحل مختلف در طول برنامه ریزی درمان ایمپلنت، خود درمان و پیگیری مورد استفاده قرار داد. اهداف تجزیه و تحلیل رادیوگرافی و انواع روش های تصویربرداری رادیوگرافی در هر مرحله از درمان متفاوت است. در این مقاله برخی از اصول متداول در استفاده و تفسیر تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس را در محدوده برنامه ریزی و تحویل درمان ایمپلنت توضیح خواهیم داد.

برنامه ریزی درمان

ارزیابی قبل از جراحی بر روی محل های جراحی پیشنهادی و همچنین وضعیت دندان های مجاور و ساختارهای استخوانی متمرکز است تا اطمینان حاصل شود که وضعیت آنها با طرح درمانی پیشنهادی مطابقت دارد. در نهایت، دندانپزشک باید اطمینان حاصل کند که محل جراحی پیشنهادی می تواند میزبان ایمپلنت دندانی باشد (احتمالاً با برخی اصلاحات، مانند پیوند استخوان) و اینکه محل جراحی پیشنهادی با نیازهای پروتز مطابقت دارد.

تیم درمان باید بتواند ساختارهای کلیدی خاصی را از نظر رادیوگرافی شناسایی یا تجسم کند و همچنین فاصله تا آنها را تخمین بزند. این کار مداخله جراحی پیشنهادی را قادر می سازد تا بدون خطر بی مورد درگیر شدن این ساختارهای کلیدی، با خیال راحت انجام شود.

در برنامه ریزی یک مداخله جراحی ایمپلنت دندانی، بسیاری از ساختارها (و نزدیکی به آنها)، از جمله موارد زیر، بسیار مهم هستند:

• آناتومی استخوانی (به عنوان مثال، کف سینوس، سپتوم سینوس، کف بینی) و ابعاد (ارتفاع، عرض، حجم)
• ساختارهای حیاتی (کانال آلوئولار تحتانی، سوراخ فورامن، حلقه قدامی)
• پهنای دیستال مزیو بین ریشه های مجاور و آناتومی غیر معمول ریشه (به عنوان مثال، انحراف ریشه از تاج دندان و از دست رفتن رابطه خطی این دو)
• عوامل پاتولوژیک یا بیماری و همچنین سایر عوامل بالینی مورد نظر (آسیب شناسی پری آپیکال، تحلیل استخوان به دلیل بیماری پریودنتال، ضایعات بافت نرم مرتبط با غشاء اشنایدرین سینوس، دیسفازی سمنتال پری آپیکال، جزایر استخوانی متراکم، نوک های حفظ شده ریشه، دندان نهفته و غیره).

انواع روش های تصویربرداری سفارش شده در طول طراحی درمان به عوامل متعددی مانند موقعیت محل جراحی پیشنهادی، اندازه دهانه بی دندان، نوع ترمیم برنامه ریزی شده و شک بالینی کمبود عرض یا ارتفاع استخوان بستگی دارد. آناتومی موضعی معمولاً ابتدا روی فیلم های ساده ارزیابی می شود. روش های تصویربرداری پیشرفته (مانند CT پرتو مخروطی) زمانی استفاده می شوند که سایر روش های تصویربرداری ساده تر نتوانند ساختارهای مورد نظر را به طور کامل تجسم کنند. به این ترتیب، تصاویر اولیه بدست آمده در مراحل اولیه (مانند فیلم های پری اپیکال و پانوراما) در ترکیب با معاینه بالینی و نیازهای درمانی به راهنمایی در انتخاب روش های تصویربرداری اضافی (مانند فیلم های اکلوزال، فیلم های سفالومتریک، توموگرافی یا پرتو مخروطی)، در صورت نیاز، کمک می کنند. روش های تصویربرداری پیشرفته همچنین می توانند به تطبیق آناتومی موضعی با نیازهای پروتز، معمولاً از طریق استفاده از راهنمای رادیوگرافی خوب کمک کنند.

راهنمای رادیوگرافیک دو فرآیند کلیدی را فعال می کند. اول، امکان ارزیابی دقیق وجود ابعاد استخوانی کافی در مکان ها و زاویه های دقیق پروتز را فراهم می کند. دوم، از طریق تبدیل به راهنمای جراحی، امکان ایجاد ارتباط بین اطلاعات برنامه ریزی رادیوگرافیک با زمینه جراحی را فراهم می سازد.

گاهی می توان از تغییرات جزئی در تکنیک برای کمک به تجسم ساختارهای مورد نظر استفاده کرد. به عنوان مثال، گاهی اوقات ممکن است تجسم سوراخ فورامن و کانال آلوئولار تحتانی در یک تصویر پانوراما دشوار باشد. تغییر زاویه سر تا 5 درجه ممکن است به نشان دادن این نشانه های مهم کمک کند.

تصویربرداری قبل از جراحی و گام های عملی حین جراحی با یکدیگر مرتبط هستند. دانش تشریحی یا اطمینان بیشتر حاصل از یک بررسی کامل رادیوگرافیک ممکن است این امکان را برای پزشک فراهم کند تا نزدیک تر از زمانی به ساختارهای حیاتی عمل کند که بدون این دانش قبلی دقیق امکان پذیر نبود. در واقع، در موقعیت های خاص، جراحی هدایت شده با CT با استفاده از راهنماهای رادیوگرافیک و جراحی بسیار دقیق ممکن است امکان انجام مداخله جراحی با بازتاب محدود فلپ را فراهم کند. برای اینکه این رویکرد درمانی خاص موفقیت آمیز باشد، باید دقت زیادی در حصول اطمینان از صحت مناسب راهنما هم در طول گرفتن تصویر رادیوگرافی و هم در طول مداخله جراحی به کار گرفته شود.

کاشت ایمپلنت با جراحی

در طول کاشت ایمپلنت با جراحی، تصاویر رادیوگرافی به تجسم زاویه ایمپلنت و نزدیکی به ساختارهای مجاور مانند دندان ها، ساختارهای حیاتی یا سایر ایمپلنت ها کمک می کند. مشکلات در دسترسی جراحی، وجود خون، مال اکلوژن و تفاوت در شیب تاج استخوانی نسبت به صفحه اکلوزال ممکن است تعیین دقیق بالینی زاویه و عمق مته را دشوار کند. استفاده از راهنمای جراحی (سرجیکال گاید) همیشه در هنگام کاشت ایمپلنت جراحی توصیه می شود و استفاده از آن احتمالاً منجر به کاشت بهینه تر ایمپلنت می شود. اگر از راهنمای رادیوگرافیک در طول طراحی رادیوگرافیک درمان استفاده شده باشد، این راهنما می تواند مستقیماً به یک راهنمای جراحی (برای قرار دادن ایمپلنت معمولی) تبدیل شود یا اطلاعات جمع آوری شده در طول طراحی درمان می تواند برای ایجاد یک راهنمای جراحی کاملاً جدید استفاده شود (معمولاً برای جراحی هدایت شده با CT).

فیلم رادیوگرافکی برای تأیید عمق استئوتومی و زاویه ایمپلنت در صورت امکان باید در اوایل نصب جراحی گرفته شود. این معمولاً به معنای گرفتن تصویر رادیوگرافی بلافاصله پس از استفاده از اولین مته است – معمولاً یک مته پیچشی 2 میلی متری. این کار امکان تشخیص زود هنگام و تصحیح عمق یا مزیو دیستال مسائل زاویه را فراهم می آورد. در مقابل، در صورتی که تصویر رادیوگرافی پس از آماده شدن استئوتومی تا عمق نهایی گرفته شود، ممکن است قبلاً آسیب جبران ناپذیری ایجاد شده باشد. در مورد محل ایمپلنت یا زاویه بسیار ضعیف، ممکن است محل استئوتومی آماده شده رها شود.

خود مته ها بسیار بلند هستند و توصیه می شود تصاویر رادیوگرافی را با نشانگرهای جهت مربوط به قطر مته گرفته شوند تا با خود مته. اگر شرکت ایمپلنت، نشانگر جهت برای قطر مته خاصی تولید نکند، می توان به راحتی با کوتاه کردن مته قدیمی آن را ساخت. برای جلوگیری از ناپدید شدن آن در دهان بیمار، باید یک نشانگر جهت را با یک تکه رزوه دندان ثابت کرد.

اگر ارتفاع محدود استخوان نگران کننده باشد، باید قبل از آماده شدن استئوتومی به عمق کامل، یک فیلم گرفته شود. در قسمت خلفی فک پایین که ممکن است در آن محدودیت ارتفاع استخوان بالاتر از سوراخ فورامن یا عصب آلوئولار تحتانی وجود داشته باشد، ممکن است ارتفاع استخوان نگران کننده باشد. سناریوی دیگر وجود یک دندان نهفته عمیق است که در آن تلاش می شود ایمپلنت بالاتر از نهفتگی قرار گیرد. علاوه بر اندازه گیری عمق آماده سازی استئوتومی به طور مستقیم در دهان، عمق آماده سازی را می توان از تصویر رادیوگرافی نیز خواند (برای برخی از سیستم های ایمپلنت که نشانگرهای جهت دارای نشانگرهای اندازه گیری قابل مشاهده رادیوگرافیک هستند). سپس می توان مقدار باقی مانده از استخوان آپیکال را نسبت به استئوتومی اولیه استنباط کرد.

تفسیر تصویر اغلب توسط یک محل استئوتومی بیش از حد آماده شده با مشکل مواجه می شود. در صورتی که نشانگر جهت در محل استئوتومی شل باشد، موقعیت آن بر روی تصویر رادیوگرافی ممکن است نشان دهنده زاویه استئوتومی مورد نظر نباشد.

برای قرار دادن ایمپلنت هایی با قطر باریک به مته های بسیار کمی نیاز است. در اکثر سیستم های ایمپلنت، فقط از دو مته استفاده می شود – مته پیچشی 2 میلی متری و مته نهایی. این توالی مته کوتاه فضای بسیار اندکی برای تصحیح خطاها در زاویه بندی باقی می گذارد. از این رو، برای ایمپلنت های با قطر باریک، مفید است.

برای استفاده از یک مته اضافی – یک مته دقیق – و گرفتن یک فیلم رادیوگرافیک برای بررسی زاویه در مرحله دقیق مته (به جای در مرحله مته پیچشی 2 میلی متری). این به اپراتور دو قطر مته بیشتر برای اصلاح زاویه و عمق می دهد. علاوه بر این، معمولاً هنگام انتقال از یک مته دقیق به یک مته پیچشی 2 میلی متری، انجام اصلاحات در زاویه بندی استئوتومی نسبت به زمانی که از یک قطر مته پیچشی به قطر مته چرخشی دیگر منتقل می شود، آسان تر است. بار دیگر، در مراحل نصب ایمپلنت با جراحی، هرچه تصویر زودتر گرفته شود، فرصت اصلاح بیشتر و احتمال اینکه قبلاً به طور ناخواسته آسیب قابل توجهی وارد شده باشد، کمتر می شود.

بلافاصله پس از مداخله جراحی

بلافاصله پس از کاشت ایمپلنت، تصویر رادیوگرافی به عنوان تأیید نهایی موقعیت ایمپلنت و برای اطمینان از نشستن کامل پیچ پوشش یا هیلینگ اباتمنت گرفته می شود. تصویر باید عمود بر ایمپلنت گرفته شود تا رابط اباتمنت ایمپلنت به وضوح قابل مشاهده باشد. یک بررسی ساده بصری برای اطمینان از اینکه تصویر رادیوگرافی با زاویه صحیح گرفته شده است، برای بررسی ظاهر رزوه ها در طرفین ایمپلنت رزوه دار است. رزوه های تیز واضح در دو طرف ایمپلنت نشان دهنده زاویه بهینه تصویر است. تاری رزوه ها در یک سمت ایمپلنت نشان دهنده این است که تصویر عمود بر ایمپلنت گرفته نشده است. تعریف ضعیف از رزوه های دو طرف ایمپلنت نشان دهنده انحراف قابل توجه فیلم نسبت به زاویه ایمپلنت است. اگر تصویر به درستی گرفته شده باشد، اما به نظر می رسد که ایمپلنت دارای رزوه های تاری در دو طرف است، این ممکن است نشان دهنده انحراف قابل توجه ایمپلنت از نظر زاویه باکال – لینگوال باشد و باید بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.

مهم است که به خاطر داشته باشید که فیلم گرفته شده در این مرحله فقط یک فیلم تأیید است – دندانپزشک باید از قبل تصور خوبی داشته باشد که پیچ پوشش یا هیلینگ اباتمنت کاملاً بر اساس بازخورد لمسی یا مشاهده مستقیم بصری در محل قرارگیری آن قرار گرفته باشد. از آنجا که مشاهده یک پهنه مرزی باز بین ایمپلنت و پیچ پوششی یا هیلینگ اباتمنت نشان دهنده نیاز به فرایندهای اضافی است، گرفتن این فیلم قبل از بخیه زدن فلپ ها (به جای بعد از آن) سودمند است.

فیلم نهایی پس از جراحی باید ایمپلنت را به طور کامل نشان دهد. اگر نزدیکی رادیوگرافیک به ساختارهای مجاور آشکار باشد، باید تصمیم گرفت که آیا این یک نزدیکی بالینی واقعی است یا صرفاً نتیجه همپوشانی اشیاء سه بعدی بر روی یک طرح دو بعدی است. این همپوشانی معمولاً از طریق تصویر رادیوگرافی بین ایمپلنت فک بالا در موقعیت دندان پرمولر اول و دندان نیش مجاور مشاهده می شود. احساس لامسه در هنگام آماده سازی استئوتومی باید دندانپزشک را در صورت آسیب واقعی به دندان های مجاور آگاه سازد. اصلاح در زاویه بندی پرتو افقی اغلب امکان شفاف سازی رابطه واقعی بین ایمپلنت و دندان مجاور (یا سایر ساختارها) را فراهم می سازد.

تصویر پری آپیکال به دلیل وضوح و توانایی تجسم دقیق منطقه مورد نظر به عنوان فیلم پس از جراحی ترجیح داده می شود. با این حال، برای ایمپلنت های متعددی که در دهانه های بی دندان بسیار بزرگ قرار می گیرند، گرفتن تصاویر پری آپیکال ممکن است دشوار باشد و ممکن است زاویه دهی آن ضعیف باشد. علاوه بر این، ممکن است ایجاد ارتباط بین تصاویر پری آپیکال یا به ناحیه جراحی دشوار باشد. از این رو، برای دهانه های بزرگ بی دندان (از جمله قوس های کاملاً بی دندان) تصویر پانوراما اغلب تصویر انتخابی است.

ارزیابی رادیوگرافیک بعد از جراحی کاملاً به فرایند بستگی دارد. به عنوان مثال، بلافاصله پس از جراحی پیوند مستقیم سینوس لیفت، باید یک تصویر (معمولاً یک تصویر پانوراما) برای تجسم بدنه پیوند و همچنین آپیکال ترین وسعت آن گرفته شود. مهم است که آپیکال ترین حاشیه پیوند را تجسم کنید تا اطمینان حاصل شود که سوراخ یا پر شدن بیش از حد زیاد رخ نداده است. در عین حال، تصویر بدنه پیوند می تواند نشان دهد که آیا هیچ حفره بزرگی در داخل پیوند وجود دارد یا خیر. شناسایی آنها در این مرحله ممکن است از اشتباه گرفتن آنها با محل های عفونت در زمان های بعدی جلوگیری کند.

پیش مرحله دوم

ارزیابی رادیوگرافیک قبل از جراحی مرحله دوم روی نشانه های استئواینتگریشن موفق، سطح استخوان اطراف ایمپلنت و شواهدی مبنی بر قرار گرفتن کامل پیچ پوشش تمرکز دارد. معمولاً برای این منظور از تصاویر پری آپیکال استفاده می شود، اما برای دهانه های تقریباً بی دندان بزرگ و بویژه قوس های دندانی کامل ممکن است از یک تصویر پانوراما استفاده شود.

گرچه در زمان کاشت ایمپلنت دندانی باید به پیچ پوششی که به خوبی قرار نگرفته است توجه شود، اما به دلیل تغییر در زاویه نمایش تصویر ممکن است از قلم افتاده باشد. شناسایی شکاف بین پلت فرم ایمپلنت و پیچ پوششی باید دندانپزشک را از وجود انسداد احتمالی بین آنها آگاه سازد. همین انسداد ممکن است از نشستن کامل هیلینگ اباتمنت جلوگیری کند، مگر اینکه اقداماتی برای رفع آن انجام شود. مشاهده یک پیچ پوششی که به خوبی قرار نگرفته است، باید دندانپزشک را به سمت فرایند مرسوم مرحله دوم و دور از آشکار سازی “پانچ” هدایت کند. آشکار سازی “پانچ” ممکن است به دندانپزشک اجازه ندهد که پلت فرم ایمپلنت را بوضوح تجسم کند و اطمینان از نشستن کامل هیلینگ اباتمنت را پیچیده کند.

دندانپزشک همچنین باید به عمق پلت فرم ایمپلنت نسبت به سطوح استخوان مجاور توجه کند. هیلینگ اباتمنت ها در ارتفاع های مختلف و قطرهای مختلف – معمولاً مستقیم و زاویه دار هستند. اگر به خاطر پروتز، استفاده از هیلینگ اباتمنت زاویه دار پیش بینی شود، دندانپزشک باید پیش بینی کند که برای ایجاد امکان قرار گیری کامل هیلینگ اباتمنت زاویه دار، ممکن است کانتورینگ مجدد استخوانی لازم باشد. یک بار دیگر، در این شرایط، آشکار سازی “پانچ” نامناسب خواهد بود.

بررسی قبل از پروتز

بررسی قبل از پروتز در پایان مرحله بهبودی وابسته به زمان و درست قبل از شروع مرحله ترمیمی توسط دندانپزشک انجام می شود. ارزیابی رادیوگرافیک قبل از درمان پروتز بر روی نشانه های استئواینتگریشن موفق، سطوح استخوان اطراف ایمپلنت و شواهدی مبنی بر قرار گرفتن کامل هیلینگ اباتمنت متمرکز است. برخی از بازسازی های خود محدود استخوان معمولاً در اطراف ایمپلنت های دندانی مشاهده می شوند، اما مقدار دقیق آن متغیر است و تا حدی به طراحی ایمپلنت بستگی دارد.

گرچه یک هیلینگ اباتمنت که به خوبی قرار نگرفته است، باید در زمان جراحی مرحله دوم (یا در زمان کاشت ایمپلنت با جراحی تک مرحله ای) مورد توجه قرار می گرفت، اما ممکن است به دلیل تغییر در زاویه نمایش تصویر از قلم افتاده باشد. احتمال دیگر این است که ممکن است هیلینگ اباتمنت به دلیل سفت شدن ناکافی یا نیروهای جابجایی بیش از حد در طول دوره بهبودی شل شده باشد. تعیین علت عدم قرار گیری هیلینگ اباتمنت و اصلاح آن برای ایجاد امکان قرار گیری کامل تمام اجزاء پروتز مانند impression coping و خود پروتزها، بدون هیچ حادثه بعدی، بسیار مهم است.

اگر کاشت ایمپلنت توسط فردی غیر از دندانپزشک مجرب انجام شده باشد، بهتر است دندانپزشک با ظاهر کلی برندهای مختلف ایمپلنت و هیلینگ اباتمنت ها آشنا باشد تا بتواند به صورت چشمی تأیید کند که اطلاعات ارائه شده توسط یک همکار جراح در واقع درست است. اکثر دندانپزشکان بر اساس اطلاعات “برچسب” ارائه شده توسط عضو تیم جراحی، قطعاتی را برای ترمیم ایمپلنت سفارش می دهند. اگر اطلاعات نادرست “برچسب” به طور سهوی به دندانپزشک ترمیم کننده ارائه شوند، ممکن است شگفتی های ناخوشایندی رخ دهند.

درمان پروتز

در طول درمان پروتز، چندین مرحله متمایز ممکن است نیاز به شواهد رادیوگرافیک مربوط به تناسب از نظر اندازه (قرار گیری کامل و تناسب غیرفعال) اجزاء نسبت به ایمپلنت یا اباتمنت میانی داشته باشد: impression، verification jig، try-in، و قرار دهی. تناسب اجزاء قطعات پیچ دار معمولاً با حس لامسه آشکار است و تصویر رادیوگرافی عمدتاً به عنوان تأیید گرفته می شود.

دندانپزشک باید بداند که قرار گیری صحیح اجزاء از نظر رادیوگرافی چه شکلی باید باشد. تفاوت قابل توجهی در ظاهر رادیوگرافی “تناسب” در بین افراد مختلف وجود دارد.

سیستم های ایمپلنت و بخصوص بین اتصال داخلی و سیستم های اتصال خارجی. بی تجربگی ممکن است منجر به قضاوت اشتباه در مورد تناسب ضعیف شود زمانی که در واقع تناسب بهینه وجود دارد. وضعیت عکس نیز ممکن است رخ دهد.

اگر سمان به عنوان بخشی از درمان ایمپلنت استفاده می شود، باید رادیواپاک یا شفاف باشد. این ویژگی به شناسایی سمان رادیوگرافیک در صورت خروج ناخواسته به سمت بافت های مجاور کمک می کند. البته، فقط سمانی که در سمت های مزیال یا دیستال ایمپلنت وجود دارد در یک تصویر فیلم ساده قابل مشاهده است.

همانطور که قبلاً در حصول اطمینان از قرار گرفتن کامل پیچ های پوششی و هیلینگ اباتمنت ها روی ایمپلنت ها انجام شد، هندسه تصویر در تأیید قرار گیری کامل اجزاء پروتز مهم است. تا زمانی که تصویر به طور بهینه گرفته نشده باشد، پلت فرم ایمپلنت به طور دقیق قابل مشاهده نخواهد بود و ممکن است نامناسب بودن اجزاء از قلم بیفتد. ارزیابی شفافیت رزوه های دو طرف ایمپلنت راهنمای خوبی برای زاویه بندی مناسب تصویر است. بایت وینگ های عمودی به جای تصاویر پری آپیکال معمولی می توانند در این مرحله مفید باشند. (اگر تحلیل استخوان رخ داده باشد و ایمپلنت به صورت “عمیق” درون بافت ها قرار گرفته باشد، بایت وینگ های افقی ممکن است پلت فرم ایمپلنت را نشان ندهند.)

پیگیری عوارض نگهداری

بیمارانی که پروتزهای بر پایه ایمپلنت دارند باید مانند سایر بیماران دندانپزشکی برای ارزیابی و نگهداری منظم مراجعه کنند. هیچ دستورالعمل روشنی در مورد اینکه هر چند وقت یک مرتبه باید معاینه بالینی و رادیوگرافی روی این بیماران انجام شود وجود ندارد. مطالعات واضح هستند که اکثر شکست های ایمپلنت در عرض 2 سال پس از کاشت ایمپلنت اتفاق می افتند. از این رو، یک رویکرد معقول مستلزم پیگیری دقیق تر برای بیماران بلافاصله پس از قرار دادن ترمیم، و تعداد دفعات پیگیری بیشتر با گذشت زمان است. این رویکرد بویژه برای ترمیم های بر پایه تک ایمپلنت مناسب است.

تصاویری که معمولاً در جلسات پیگیری استفاده می شوند، تصاویر پری آپیکال هستند. گاهی اوقات از تصاویر پانوراما برای بررسی پروتزهای ثابت دست دندان کامل استفاده می شود. با این حال، محدودیت های این رویکرد را باید به راحتی پذیرفت.

مواردی که در طول معاینه پیگیری رادیوگرافی (به عنوان بخشی از یک معاینه جامع کلی) ارزیابی می شوند شامل نشانه های استئواینتگریشن، سطح استخوان، تناسب اجزاء، یکپارچگی اجزاء و ایمپلنت (یعنی علائم شکستگی)، و همچنین یکپارچگی پیچ پروتز و محل مناسب است (یعنی علائم شکستگی یا شل شدن پیچ). توجه به این نکته مهم است که چندین ویژگی کلیدی ممکن است بیماران را از توجه به وجود مشکل در ترمیم های بر پایه ایمپلنت یا خود ایمپلنت ها باز دارند، تا زمانی که آسیب جبران ناپذیر شدید قبلاً رخ داده باشد. تا زمانی که حتی بخش کوچکی از سطح یکپارچه استخوانی ایمپلنت باقی مانده باشد، ایمپلنت بی حرکت می ماند. از این رو، تا زمانی که از بین رفتن کامل استئواینتگریشن اتفاق نیفتد، بیمار ممکن است از درجات قابل توجه تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت (ها) آگاه نباشد. علاوه بر این، پروتزی که بر پایه چندین ایمپلنت است، تا زمانی که مکانیسم نگهداری (پیچ یا سمان) آن را حتی روی یک ایمپلنت ثابت نگه داشته باشد، بی حرکت می ماند (حتی اگر همه ایمپلنت های دیگر شکسته باشند یا با شکست مواجه شده باشند). به دلایل واضح، تشخیص زود هنگام مناسب قبل از از بین رفتن استئواینتگریشن یا شکستگی همه ایمپلنت ها مفید است.

گاهی اوقات، بیماران با علائم و نشانه هایی مواجه می شوند که پس از عوارض درمان ایمپلنت ظاهر می شوند. اینها ممکن است شامل تحرک پروتز یا درد در ناحیه درمان ایمپلنت باشد. در این موارد یافته های بالینی و شرح حال بیمار، ارزیابی رادیوگرافیک را راهنمایی می کنند. به عنوان مثال، تحرک یا جابجایی پروتز ممکن است به دلیل شکستگی پروتز، از بین رفتن سمان، شل شدن یا شکستگی پیچ، یا شکست یا شکستگی ایمپلنت باشد. علائم التهاب بافت می توانند به دلیل تجمع پلاک، تحریک بافت نرم، احتباس سمان، شکست ایمپلنت، شکستگی یا شل شدن پروتز باشند. در صورت لزوم، تصاویر رادیوگرافی پری آپیکال به ارزیابی یکپارچگی پیچ ها و ایمپلنت های نگهدارنده و همچنین بافت های سخت اطراف آنها کمک می کند.

نتیجه گیری

روش های تصویربرداری رادیوگرافی تصمیم گیری جراحی و پروتز دندان پزشک را در مراحل متعدد در طول طراحی، اجرا و پیگیری درمان ایمپلنت هدایت می کند. تصویربرداری رادیوگرافی اطلاعاتی را ارائه می دهد که به راحتی برای پزشک قابل مشاهده نیست. ایمپلنت درمانی تا حدی یک فرایند “کور” است، زیرا بسیاری از روش های جراحی در داخل یک جسم متراکم (استخوان) انجام می شوند و سطح پلت فرم ایمپلنت اغلب در عمق بافت های نرم در طول مرحله پروتز و در مرحله پیگیری پنهان می شود. دانش آناتومی منطقه ای و الزامات درمانی به پزشک کمک می کند تا مداخلات ایمپلنت موفقی را انجام دهد و بروز عوارض را به حداقل برساند.

چیزهایی که باید به خاطر داشته باشید:

• ارزیابی رادیوگرافی، مکمل معاینه بالینی و سوابق بیمار است.
• تشخیص موقت (یا تشخیص افتراقی) سفارش یک فیلم رادیوگرافی را هدایت می کند.
• هندسه تصویر مناسب در امکان تفسیر صحیح تصویر بسیار مهم است.
• تجویز رادیوگرافی همیشه مبتنی بر هدف است و با استفاده عاقلانه از اصل ALARA (As Low As Reasonably Achievable) – آنقدر کم که منطقاً دست یافتنی باشد- محدود می شود.
• روش های تصویربرداری پیشرفته زمانی تجویز می شوند که روش های اصلی تصویربرداری نتوانسته باشند اطلاعات مورد نظر را آشکار کنند.