ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه | بیشتر بدانید

استفاده از ایمپلنت یکی از روش ها با درصد موفقیت بالا برای جایگزینی دندان های از دست رفته در بیماران است. عده ای از افراد به دلایل شرایط خاصی که دارند نمی توانند از انواع متداول ایمپلنت ها برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود استفاده کنند. بیمارانی که تیغه آلوئولار آن ها به صورت غیر طبیعی با کاهش حجم و اندازه روبرو است، به اصطلاح معروف به بیماران مبتلا به آتروفی هستند، یکی از این نمونه افراد به شمار می روند . برخی از بیماران نیز در ناحیه حفره سینوس ماگزیلا دچار پنوماتیزیشن زیاد هستند. در این بیماران نیز باید بافت لثه تقویت شود.

با وجودی که این فرایند با درصد موفقیت بالایی همراه است اما با توجه به شرایط بیمار ، گاهی اوقات می‌ تواند خطراتی را نیز به همراه داشته باشد. در این دسته از بیماران شکل خاصی از ایمپلنت که به ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار موسوم است، مورد استفاده قرار می گیرد. در ادامه این مطلب قصد داریم دلایل استفاده از ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار را معرفی کرده، نکات مهم هنگام استفاده از آن ها را یادآوری کنیم.

پنوماتیزیشن را بشناسید

سینوس ماگزیلا تا زمانی که دندان های طبیعی فرد در بخش جلوی ماگزیلا وجود داشته باشد، عملکرد و اندازه ای طبیعی دارد. زمانی که دندان های این بخش از بین بروند، سینوس ماگزیلا افزایش حجم پیدا کرده، به صورت رو به پایین و کج گسترش می یابد. در نتیجه ناحیه اطراف دندان ‌های نیش را تحت تاثیر قرار می دهد. به مرور زمان و با از دست رفتن دندان ها حجم ناحیه جلوی ماگزیلا به میزان زیادی کاهش پیدا می‌ کند. این مسئله می ‌تواند در نتیجه آتروفی و در اثر کاهش فشار وارد شده به استخوان ناشی از عملکرد اکلوزال رخ بدهد.

بخشی از ایمپلنت ها در زیر کف سینوسی قرار می گیرند و این می تواند روند تشکیل استخوان در قسمت کف سینوس را تقویت کند. توجه داشته باشید یکی از عوامل مهم برای کاشت موفق ایمپلنت داشتن مقدار کافی استخوان با ارتفاع مناسب در ناحیه فک است. ارتفاع مناسب برای کاشت ایمپلنت ۱۰ میلی متر یا بیشتر معرفی می شود. معمولاً این ارتفاع در اثر عواملی مانند ابتلا به بیماری ‌های لثه مانند پریودنتیت، از دست رفتن دندان ها و گسترش ناحیه سینوسی به کمتر از ۱۰ میلی متر کاهش پیدا می ‌کند. در این حالت سینوس تا نزدیک ریشه های دندان جلویی ماگزیلا در منطقه مولر های اول پایین می آید و در نتیجه تنها ۴ الی ۵ میلی متر از استخوان فک باقی می ‌ماند و همین امر موجب می شود کاشت ایمپلنت با مشکل روبرو شود.

ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه

تراکم پایین و تحلیل استخوان ها

به طور کلی استخوان ها در ناحیه جلویی ماگزیلا از تراکم کمتری نسبت به سایر بخش های داخل دهان برخوردار هستند. به عنوان مثال تراکم استخوان های جلوی ماگزیلا نسبت به جلوی مندیبل پنج تا ده برابر کمتر است. تراکم استخوان روی میزان تماس بین ایمپلنت و سطح استخوان و در نتیجه جوش خوردن آن تاثیر زیادی دارد. در استخوان هایی که تراکم کمتری دارند فشار بیشتر به سمت نوک ایمپلنت وارد می شود و در نتیجه احتمال شکستن ایمپلنت افزایش می یابد.

در نظر گرفتن فشار اکلوزال قوی به هنگام کاشت ایمپلنت

با توجه به اینکه سطح مقطع دندان های مولر فک بالا بیشتر از سطح مقطع دندان های پرمولر است و قطر آن ها نیز با یکدیگر تفاوت دارند، فشار اکلوزال بخش های عقب دهان بیشتر از قسمت ‌های جلویی است. برای ساخت ایمپلنت با الگو برداری از دندان های طبیعی باید حمایت ایمپلنت با توجه به بیشتر بودن فشار در بخش های عقب دهان بیشتر باشد، در نتیجه هنگام کاشت ایمپلنت این مسئله باید حتماً مورد نظر قرار بگیرد.

ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه

ایمپلنت های کوتاه

همانطور که پیش از این نیز به آن اشاره شد، برای آن که کاشت ایمپلنت با موفقیت روبرو شود، استخوان فک باید قوای کافی و همچنین ارتفاع مناسب برای کاشت ایمپلنت را داشته باشد. امروزه در صورتی که ارتفاع عمودی استخوان برای کاشت ایمپلنت های معمولی کافی نباشد، از ایمپلنت های زاویه دار استفاده می شود. توجه داشته باشید فشاری که ایمپلنت های کوتاه می توانند تحمل کنند نسبت به ایمپلنت های استاندارد کمتر است، اما امید است با پیشرفت تکنولوژی به مرور زمان ایمپلنت های کوتاه به گونه ای طراحی و تولید شوند که بتوانند فشار بیشتری را تحمل نمایند.

ایمپلنت هایی که ارتفاع آن ها کمتر از ۸ میلی متر باشد، تحت عنوان ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه معرفی می شوند. در صورتی که ارتفاع ایمپلنت ها بین ۹ تا ۱۳ میلی متر باشد، به آن ها ایمپلنت متوسط و در صورتی که ارتفاع بیشتر از ۱۳ میلی متر داشته باشند به آن ها ایمپلنت های بلند گفته می ‌شود.

تحقیقات نشان می دهد که نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه بین ۹۴ تا ۹۶ درصد است، البته باید در نظر داشته باشید هرچه ارتفاع ایمپلنت کوتاه تر و قطر آن کمتر باشد، احتمال شکست آن بیشتر خواهد بود.

روش های مراقبت از ایمپلنت های کوتاه

همانطور که پیش از این نیز به آن اشاره شد، با کاهش ارتفاع ایمپلنت ها، احتمال شکست آن ها افزایش می یابد، اما محققان روش هایی پیشنهاد می کنند که با استفاده از آن ها می توان احتمال شکست ایمپلنت ها را کاهش داد.

عدم استفاده از ایمپلنت های کوتاه و ماشین شده، خصوصا هنگامی که استخوان دارای حجم کافی است، عدم استفاده از پونتیک یا بریج های یک طرفه، عدم استفاده از سطوح هادی برای جابجایی های جانبی و عدم استفاده از این ایمپلنت ها در بیماران مبتلا به عادت های نادرستی مانند جویدن ناخن یا براکسیسم از جمله این عوامل به شمار می رود. همچنین مراجعه به متخصصین با تجربه از دیگر عواملی است که احتمال موفقیت کاشت ایمپلنت را افزایش می دهد.

ایمپلنت های زاویه دار و کوتاه

ایمپلنت های زاویه دار

از ایمپلنت های زاویه دار در بیمارانی که ارتفاع استخوان عمودی آن ها محدود و نا کافی است، استفاده می شود. در این بیماران یک ایمپلنت به صورت مورب با استفاده بهینه از تراکم استخوان و افزایش سطح تماس برای حمایت از آن با تغییر زاویه ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد.

استفاده از ایمپلنت های زاویه دار تنها در بیمارانی که استخوان آن ها تراکم، کیفیت و حجم کافی دارد، متداول است. برای استفاده از این ایمپلنت ها باید از طراحی های سه بعدی مناسب استفاده شود. تعیین شیب مناسب برای کاشت ایمپلنت نیز بسیار حائز اهمیت است، زیرا در صورتی که شیب ایمپلنت زیاد باشد، می ‌تواند فشار وارد شده روی حد فاصل ایمپلنت- استخوان و ایمپلنت- اباتمنت را افزایش دهد. علاوه بر این شیب این ایمپلنت ها باید به یک سطح مقطع سه بعدی محدود شود و از قرار دادن بریج های یک طرفه روی ایمپلنت ها و ابزار مخصوص ترمیم دندان به صورت تکی خودداری شود تا عمر این ایمپلنت ها افزایش یابد.