ایمپلنت های دندانی زایگما (Zygomatic) چیست؟

استفاده از ایمپلنت های دندانی برای جایگزین کردن دندان های از دست رفته به منظور افزایش زیبایی و سلامت دهان و دندان  و جایگزینی دندان از دست رفته، به امری رایج در میان همه افراد جامعه با هر سن و جنسیتی تبدیل شده است. یکی از این انواع این ایمپلنت ها، ایمپلنت های زایگما هستند. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا با این نوع از ایمپلنت ها به طور کامل آشنا شوید.

ایمپلنت دندانی زایگوماتیک

معرفی ایمپلنت زایگما

ایمپلنت‌های زایگما در اواخر دهه ۱۹۹۰ توسط دکتر پر اینگوار برانمارک (Per Ingvar Branemark ) برای اولین بار به جهانیان معرفی شد. ایشان در سراسر جهان و جامعه پزشکی به عنوان پدر ایمپلنتولوژی دندان نیز شناخته می شود. ایمپلنت های زایگما یا زایگوماتیک در بیمارانی که در بخش فوقانی و پشت فک خود بافت و تراکم کافی استخوان ندارند، مورد استفاده قرار می گیرد و جایگزین ایمپلنت های معمولی دندان به شمار می روند. این ایمپلنت ها نسبت به ایمپلنت های معمولی تفاوت هایی دارند، زیرا نحوه قرارگیری پایه ایمپلنت زایگوماتیک با پایه ایمپلنت های معمولی متفاوت است و این ایمپلنت ها در لایه های استخوانی استخوان گونه قرار می ‌گیرند اما پایه ایمپلنت های معمولی در فک بالا قرار گرفته می شود. این مسئله به این دلیل است که استخوان گونه نسبت به استخوان فک کیفیت و تراکم بیشتری دارد و بنابراین در بیمارانی که استخوان فک آن ها از تراکم کافی برخوردار نیست، استخوان گونه می ‌تواند به عنوان بهترین جایگزین در نظر گرفته شود.

لازم به ذکر است ایمپلنت های زایگوماتیک جزو روش های دو مرحله ای ایمپلنت محسوب می شود که حتی به صورت کاشت فوری نیز قابل انجام است. با توجه به اینکه پایه ایمپلنت به جای استخوان فک در استخوان گونه کاشته خواهد شد، بنابراین از کنار سینوس‌ ها عبور می ‌کند و در نتیجه طول این نوع ایمپلنت ها نسبت به سایر انواع ایمپلنت ها بیشتر خواهد بود. نکته حائز اهمیت دیگر این است که این ایمپلنت ها را می توان حتی پس از عفونت استخوان و پیوند استخوان نیز در داخل دهان بیمار به کار گذاشت و به همین دلیل به آن ها ایمپلنت ‌های نجات نیز گفته می شود.

ایمپلنت دندانی زایگوماتیک

نحوه عملکرد ایمپلنت‌ های زایگوماتیک

همانطور که پیش از این نیز به آن اشاره شد، ایمپلنت های زایگما در داخل استخوان گونه کاشته می شوند و بنابراین برای کاشت آن ها بایستی بیمار تحت عمل جراحی قرار بگیرد. سپس این ایمپلنت ها به استخوان زایگون بیمار اتصال می یابد و پس از گذشت سه روز از انجام این عمل، می توان دندان های ثابت را به آن متصل کرد. با توجه به اینکه طول این ایمپلنت ها نسبت به ایمپلنت های معمولی بیشتر است، بنابراین برای انجام فرآیند کاشت ایمپلنت باید یک حفره وسیع به وسیله دریل کردن در دهان بیمار ایجاد کرد. به منظور تشخیص محل دقیق قرار گرفتن پایه ایمپلنت نیز، قبل از عمل جراحی باید اسکن ‌های سی تی ( CT) یا سی بی سی تی (CBCT ) از بیمار گرفته شود تا بتوان تصویر کاملی از دهان و دندان بیمار را در اختیار متخصص ایمپلنت قرار داد. با استفاده از این اسکن ها الگوی فک بیمار نیز طراحی می شود. لازم به ذکر است در بیشتر مواقع برای راحت تر انجام دادن این عمل به بیمار آرام بخش تزریق می شود. دوره بهبود این بیماری حدود چهار ماه به طول می‌انجامد و پس از گذشت این زمان، ترمیم نهایی توسط متخصص برای بیمار صورت می ‌گیرد و روکش نهایی روی ایمپلنت قرار داده می ‌شود.

ایمپلنت دندانی زایگوماتیک

کاندیداهای مناسب برای استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک

همانطور که در ابتدای این مطلب نیز به آن اشاره شد، از ایمپلنت ‌های زایگوماتیک برای افرادی که فک بالای آن‌ ها تراکم استخوان کافی ندارد، استفاده می شود. پایین بودن کیفیت استخوان فک بالا موجب غیر ممکن شدن قرار گرفتن ایمپلنت های معمولی در فک بالا می شود. در صورتی که با روش های متداول افزایش تقویت استخوان مانند افزایش ارتفاع کف سینوس و یا پیوند استخوان، حجم استخوان لازم برای تحمل بار ایمپلنت را ایجاد کرد، می ‌توان از ایمپلنت ‌های زایگوماتیک استفاده نمود. این نوع ایمپلنت ها به ویژه برای افرادی که در اثر ابتلا به تومور و برداشتن آن در ناحیه فک بالا و یا به دلیل وجود نقایص مادرزادی دچار تراکم کم استخوان در ناحیه فک بالا هستند، روش درمانی مناسبی است.

توجه داشته باشید ارتفاع مناسب برای قرار گیری پایه ایمپلنت در داخل فک حدود ۱۰ میلی متر است. در صورت ناکافی بودن تراکم استخوان، روش های لیفت سینوس یا پیوند استخوان نیز مورد استفاده قرار می گیرد که به دلیل عوارض زیادی که دارد و همینطور طولانی بودن مدت درمان زیاد توصیه نمی شود. به طور کلی استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک برای بیمارانی با دندان های شکسته، دندان های لق و افرادی که تحت عمل های جراحی زیادی قرار گرفته ‌اند، روش درمانی مناسبی گزارش شده است.

مزیت های استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک

استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک مزیت‌ های زیادی برای بیمار به دنبال دارد که از جمله آن ها می توان به طول درمان کوتاه، عدم نیاز به پیوند استخوان از نواحی دیگر، طول بیشتر، استفاده از بیهوشی و احساس درد کمتر و افزایش اعتماد به نفس بیمار اشاره کرد. از دیگر مزیت های استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک می توان به این نکته اشاره کرد که با توجه به فرایند جراحی ساده‌ تر، پس از انجام این روش نیازی به معاینه های پی در پی و مراجعه های زیاد به متخصص نخواهد بود و در نتیجه طول درمان این روش نسبت به سایر ایمپلنت های معمولی کوتاه تر خواهد بود.

ایمپلنت دندانی زایگوماتیک

عوارض ایمپلنت های زایگوماتیک

استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک مانند سایر روش های درمانی در کنار مزیت هایی که دارد، عوارض نادری را نیز به دنبال خواهد داشت که رایج ‌ترین آن ها سینوزیت است. این عارضه حتی می ‌تواند پس از گذشت چند سال از قرار گرفتن ایمپلنت های زایگوماتیک در داخل دهان بیمار ایجاد شود. نقص موقت اعصاب حسی، خارش، التهاب لثه و نارسایی ایمپلنت و خونریزی بینی از دیگر عوارض این بیماری محسوب می‌ شود که نسبت به سینوزیت نادرتر است.

ایمپلنت دندانی زایگوماتیک

سخن نهایی

استفاده از ایمپلنت برای جایگزینی دندان های از دست رفته به روشی به رایج در میان همه اقشار جامعه تبدیل شده است. قرار گیری ایمپلنت ها در داخل استخوان فک نیازمند داشتن تراکم استخوان کافی در ناحیه فک است.چنانچه بیمار در ناحیه فک خود تراکم استخوان کافی نداشته باشد، پایه ایمپلنت نمی تواند به درستی در جایگاه خود قرار بگیرد و بنابراین بیمار کاندیدای مناسبی برای استفاده از ایمپلنت های معمولی نخواهد بود. امروزه با بهره گیری از ایمپلنت های زایگوماتیک، حتی افرادی که در ناحیه فک خود تراکم استخوان کافی ندارند نیز می توانند از ایمپلنت برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود استفاده کنند.