ایمپلنت های دندانی و داروهای ضد انعقاد دیگر دشمن نیستند

بله، شما معمولاً می توانید ایمپلنت های دندانی را در حین استفاده از رقیق کننده های خون دریافت کنید. با این حال، برخی از اقدامات احتیاطی مهم وجود دارند که باید آنها را رعایت کنید.

امروزه بیماری های ایسکمی قلب و ایسکمی مغزی در سراسر جهان شایع هستند. آنها عامل اصلی مرگ و میر هستند. در اروپا، سالانه بیش از 7/1 میلیون نفر را می کشند که 20% از کل مرگ و میرها را شامل می شود، و در ایالات متحده، حدود 30% از کل مرگ و میرهای بالای 35 سال را تشکیل می دهند. این بیماری ها با استفاده منظم از داروهای ضد انعقاد خوراکی کنترل می شوند. خونریزی به عنوان عارضه جانبی اصلی هر ضد انعقاد در نظر گرفته می شود. بنابراین در گذشته مصرف آنها به عنوان یک مانع برای انجام برخی جراحی ها تلقی می شد. اما امروزه راهکارهای زیادی برای ایجاد امکان انجام جراحی ها ابداع شده است.

قبل از انجام جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی، بسیار مهم است که تاریخچه پزشکی خود را به طور کامل برای جراح دهان خود فاش کنید، از جمله تمام داروها و مکمل های تجویز شده و بدون نسخه (OTC). سپس جراح ایمپلنت دندان شما اقدامات لازم را برای اطمینان از ایمن بودن جراحی ایمپلنت دندانی برای شما مشخص خواهد کرد.

در برخی مراکز و کلینیک های دندانپزشکی، درمان های کاشت ایمپلنت های دندانی کمتر تهاجمی و کمتر آسیب زا هستند، بدون چاقوی جراحی و تقریباً بدون خونریزی انجام می شوند. بیمارانی که تحت درمان با داروهای ضد انعقاد هستند می توانند درمان ایمپلنت دندانی را انتخاب کنند تا زمانی که متخصص دندانپزشکی را از داروهای مصرفی خود مطلع کنند و کنترل سرپایی این داروها را دنبال کنند.

داروی ضد انعقاد چیست؟

داروی ضد انعقاد چیست؟

داروهای ضد انعقاد نوعی دارو هستند که ایجاد لخته خون یا گسترش لخته های خون را کند می کنند. آنها ضروری هستند زیرا در موارد نارسایی قلبی، لخته اغلب در قلب یا عروق خونی ایجاد می شود.

به طور معمول، ما می شنویم که آنها خون را رقیق می کنند، اما کاری که آنها انجام می دهند این است که از ایستادن خون و لخته شدن در جایی که نباید، جلوگیری می کنند.

INR چیست؟

آزمایش خون برای تعیین اثر وارفارین در هر فرد نیاز است و این تحت عنوان نسبت عادی بین المللی یا INR اندازه گیری می شود. INR معیاری است که به ما می گوید چقدر طول می کشد تا خون لخته شود.

هر چه INR بیشتر باشد، مدت زمان بیشتری طول می کشد تا خون لخته شود. INR که باید داشته باشید به دلیل مصرف وارفارین بستگی دارد.

چرا رقیق کننده های خون ممکن است با جراحی ایمپلنت دندان تداخل داشته باشند؟

چرا رقیق کننده های خون ممکن است با جراحی ایمپلنت دندان تداخل داشته باشند؟

رقیق کننده های خون داروهایی مهم برای افرادی هستند که در معرض خطر لخته شدن خون قرار دارند. اگر ترومبوز عمقی ورید (DVT) دارید، اگر بعد از حمله قلبی استنت دریافت کرده اید، یا اگر فیبریلاسیون دهلیزی دارید، ممکن است برای شما داروهای رقیق کننده خون تجویز شوند.

داروهای رقیق کننده خون با کاهش توانایی خون برای تشکیل لخته عمل می کنند. در حالی که عمل لخته شدن خون برای جلوگیری از خونریزی زخم ها مهم است، لخته شدن خون در جریان خون می تواند منجر به عوارض جانبی مانند حمله قلبی و سکته شود.

از آنجا که رقیق کننده های خون توانایی خون برای تشکیل لخته را کاهش می دهند، می توانند خطر خونریزی بیش از حد را در طول هر نوع جراحی افزایش دهند. به همین دلیل است که رقیق کننده های خون ممکن است برای افرادی که قصد دریافت ایمپلنت دندانی ا دارند نگران کننده باشند.

در جراحی نوآورانه دهان و ایمپلنت دندانی، سلامت و ایمنی بیمار را در اولویت قرار می دهیم. ما قبل از توصیه بهترین گزینه درمانی ممکن، وضعیت پزشکی را به طور کامل بررسی خواهیم کرد

اگر یک درمان را بتوان با خطر خونریزی کم (جراحی جزئی) در نظر گرفت، در نتیجه به توقف یا تغییر دوز داروی ضد انعقاد نیاز ندارد. به عنوان یک قاعده کلی، مصرف دارو معمولاً 48 تا 72 ساعت قبل از جراحی، در صورتی که خطر خونریزی بالا باشد، و 24 ساعت پس از جراحی، اگر خطر خونریزی کم باشد، از سر گرفته می شود. در حال حاضر ثابت شده است که قرار دادن ایمپلنت دندانی در بیمارانی که از داروهای ضد انعقاد خوراکی استفاده می کنند منع مصرف ندارد.

آیا می توان در حین استفاده از رقیق کننده های خون، ایمپلنت دندانی دریافت کنید؟

استفاده از داروهای رقیق کننده خون به طور خودکار شما را از در نظر گرفتن ایمپلنت های دندانی محروم نمی کند. با این حال، جراح دهان شما احتمالاً باید با پزشک معالج شما (به عنوان مثال، پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص قلب) مشورت کند تا در مورد وضعیت صحبت کند.

ممکن است از شما خواسته شود که یک ارزیابی پزشکی و یا آزمایش خون انجام دهید. دندانپزشک شما ممکن است بخواهد زمان لخته شدن خون شما را نیز بررسی کند.

بر اساس شرایط خاص پزشکی شما، جراح دهان ممکن است از شما بخواهد یکی از موارد زیر را انجام دهید:

• از شما بخواهید که به مصرف داروهای رقیق کننده خون طبق دستور ادامه دهید.
• تغییر نوع یا دوز دارو را با پزشک معالج خود هماهنگ کنید.
• از شما بخواهد که به طور موقت مصرف داروهای رقیق کننده خون را برای مدت معینی متوقف کنید.

بسیار مهم است که به مصرف داروهای تجویز شده خود به طور معمول ادامه دهید، مگر اینکه دستور دیگری به شما داده شود.

در بسیاری از موارد، خطرات ناشی از قطع مصرف رقیق کننده های خون از خطرات خونریزی در حین جراحی ایمپلنت دندانی بیشتر است. تیم جراحی دهان شما می تواند از روش های مختلفی برای کنترل خونریزی قبل و بعد از جراحی استفاده کند.

صنعت دارو سازی چه کمکی به ایجاد امکان کاشت ایمپلنت دندانی در این بیماران کرده است؟

صنعت دارو سازی چه کمکی به ایجاد امکان کاشت ایمپلنت دندانی در این بیماران کرده است؟

در گذشته، معمولاَ داروهای ضد انعقاد خوراکی (آنتاگونیست ویتامین K مانند وارفارین) استفاده می شدند. با این حال، بسیاری از خوراکی هایی که سرشار از ویتامین K هستند، مانند اسفناج، کلم بروکلی و بادام هندی، برای بیمارانی که از آنتاگونیست های ویتامین K ضد انعقاد مصرف می کنند، مضر هستند. خوشبختانه در دهه گذشته، ضد انعقاد خوراکی غیر آنتاگونیست ویتامین K (NOAC ها) کشف شد. NOAC ها شامل مهار کننده های مستقیم ترومبین (دابیگاتران) و مهارکننده های فاکتور Xa (FXa)، ریواروکسابان، آپیکسابان و ادوکسابان) می باشند. این داروها اخیراً برای پیشگیری از سکته مغزی تأیید شده اند.

خونریزی به عنوان عارضه جانبی اصلی هر ضد انعقاد در نظر گرفته می شود. با این حال، بسیاری از کارآزمایی های بالینی نشان داده اند که خطر خونریزی برای NOAC ها نسبتاً کم است و همچنین به خود فرایند بستگی دارد.

کاشت ایمپلنت دندانی یکی از پر درخواست ترین روش ها در کلینیک دندانپزشکی توسط بیماران می باشد. بسیاری از این بیماران NOAC دریافت می کنند. دندانپزشکان با داروهای ضد انعقاد سنتی (مهارکننده های ویتامین K) و روش های مانیتورینگ آزمایش ها با استفاده از نسبت نرمال شده بین المللی (INR) آشنا می شوند و در نتیجه کارایی و ایمنی دارو و انجام یا عدم انجام یک فرایند دندانپزشکی تهاجمی که شامل خونریزی است را تعیین می کنند. با این حال، هنوز کارآزمایی های بالینی قابل اعتماد و اجماع کافی در مورد این پروتکل برای اعمال در بیمارانی که از NOAC ها استفاده می کنند و تحت فرایندهای دندانپزشکی هستند، وجود ندارد. بنابراین لازم است به تمامی این مسائل پرداخته و تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شوند.